ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 539

ราชครูเหลียงไม่เพียงแต่คัดค้านเรื่องการเคลื่อนย้ายทหารของมู่หรงเจี๋ยเท่านั้น ยังเรียกร้องให้มู่หรงเจี๋ยออกคำสั่ง สังหารผู้ป่วยโรคผีดิบทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้านศิลาไปเสีย อีกทั้ง หากว่าเมื่อพบกับผู้ป่วยโรคผีดิบเข้า ก็ให้ยิงสังหารในทันที ไม่จำเป็นต้องจับกุมส่งไปยังพื้นที่ภัยพิบัติอีก

ข้อเสนอของราชครูเหลียง ได้รับการเห็นด้วยจากคนไม่น้อย กระทั่งแม้แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่เคยเป็นกลาง มาตอนนี้ต่างก็ทยอยกันเห็นด้วยกับข้อเสนอของราชครูเหลียง

เพราะเมื่อผ่านความวุ่นวายโกลาหลของผู้ป่วยโรคผีดิบเมื่อคืนนี้มาแล้ว จำนวนผู้ป่วยโรคผีดิบในเมืองหลวงก็เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก มากเสียจนทำให้ผู้คนพากันตื่นตระหนก เพราะไม่รู้ว่าเมื่อใดที่จะถูกกัดเข้าให้ และเพื่อเป็นการป้องกัน ทุกคนต่างก็คิดว่า การสังหารผู้ป่วยโรคผีดิบที่เมื่อเจอหนึ่งก็ฆ่าไปเสียหนึ่งจะเป็นการดีที่สุด

ความคิดของมู่หรงเจี๋ยนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก “ข้อที่หนึ่ง ที่ข้าต้องการจะเคลื่อนย้ายทหาร ไม่ได้ร้องขอความคิดเห็นจากพวกเจ้า นี่เป็นการตัดสินใจของข้า ข้อที่สอง ข้าจะไม่มีทางออกคำสั่งให้มีการยิงสังหารผู้ป่วยโรคผีดิบ คำสั่งทางทหารของเซี่ยจื่ออันยังไม่ครบกำหนด คำสั่งทหารฉบับนี้ถึงแม้ว่าจะคอยจำกัดนางเอาไว้ แต่ก็ยังคอยควบคุมราชสำนักอีกด้วย เพราะฉะนั้น เรื่องการยิงสังหารผู้คน ก็อย่าได้เสนอขึ้นมาอีก”

ราชครูเหลียงร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น “ท่านอ๋องหากว่าจะยืนกรานทำตามประสงค์ของตนเอง คอยปกป้องเซี่ยจื่ออันแล้ว ต่อไปจะต้องเป็นสาเหตุให้ต้าโจวเกิดหายนะขึ้นเป็นแน่”

การร้องไห้คราวนี้ของราชครูเหลียง ร้องไห้ไปจนถึงหน้าพระพักตร์ของหวงไท่โฮ่ว

หวงไท่โฮ่วที่กำลังไม่สบอารมณ์นั้น เมื่อได้ยินเสียงราชครูร้องไห้คร่ำครวญ วิเคราะห์สถานการณ์ออกมา นางเองก็อดเป็นกังวลขึ้นมาไม่ได้ “ข้าได้ออกคำสั่งให้จับเซี่ยจื่ออันมาแล้ว รออีกสักสองวันเถิด”

ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเศร้าโศกและขุ่นเคือง “หวงไท่โฮ่ว ตอนนี้ผู้สำเร็จราชการแทนกระทำการตามอำเภอใจ ไม่ใส่ใจต่อข้อคิดเห็นของข้าราชบริพาร อีกทั้งยังคอยปกป้องเซี่ยจื่ออัน ทั้ง ๆ ที่มีท่านหมอได้กล่าวว่า เซี่ยจื่ออันได้หลบหนีไปแล้ว ทว่าเขากลับเพิกเฉย กระหม่อมเสนอให้สังหารผู้ป่วยโรคระบาดทิ้งไป เพื่อป้องกันมิให้เกิดการระบาดครั้งใหญ่ เขากลับยังจะรอให้เซี่ยจื่ออันกลับมา แต่ใครจะไปรู้กันว่านางจะกลับมาหรือไม่? หากว่าไม่กลับมา รอเช่นนี้ต่อไป เมืองหลวงต้าโจวของพวกเรา ช้าเร็วก็คงต้องกลายเป็นนรกบนดิน”

หวงไท่โฮ่วเอ่ยออกมาอย่างไม่เห็นด้วย “ราชครูกังวลเกี่ยวกับต้าโจว ยากที่จะหลีกเลี่ยงมิให้อารมณ์พลุ่งพล่านได้ ทว่าก็อย่าตื่นตระหนก”

ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น “ไท่โฮ่ว มิใช่ตื่นตระหนกเป็นแน่ นี่มิใช่เพียงสั้น ๆ แค่คืนเดียว ผู้ป่วยโรคผีดิบในเมืองหลวงก็เพิ่มมากขึ้นถึงพันคนแล้ว”

หวงไท่โฮ่วรู้ว่าคืนวานนี้มีผู้ป่วยโรคผีดิบกัดคน ทว่าก็ไม่คิดว่าเรื่องราวจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ “จริงหรือ?”