ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 542

แม่นมหยางเพิ่งจะถอยออกไป มหาเสนาบดีเซี่ยก็เข้ามา

ภายในห้องไม่มีคนคอยรับใช้ บาดแผลที่ขาของกุ้ยหยวนเองก็ยังไม่ทันหายดี แม่นมหยางจึงไม่ต้องการให้เขาเข้ามารับใช้ ให้ดูแลรักษาบาดแผลอยู่ในห้องของเด็กรับใช้มาตลอด

แม่นมหยางรู้ได้ว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้น แต่นางคิดว่าตอนนี้มหาเสนาบดีเซี่ยคงจะไม่มีเวลาที่จะมาหาเรื่องกับฮูหยิน จึงได้ละเลยไปบ้าง

หยวนฉุ่ยยวี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามา นางก็เงยหน้าขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว มองไปยังคนที่เข้ามา ด้วยท่าทีที่ดูไม่แปลกใจ โดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา

มหาเสนาบดีเซี่ยนั่งลง จ้องมองไปยังนาง จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดปากเอ่ยออกมา “เซี่ยจื่ออันไปที่ใด?”

หยวนฉุ่ยยวี่วางหนังสือลง เงยหน้ามองไปยังเขา “จื่ออันอยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ ทุกคนต่างก็รู้กันดี”

“นางไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ นางออกไปแล้ว เจ้าเป็นมารดาของนาง จะต้องรู้ว่านางอยู่ที่ใดกัน”

หยวนฉุ่ยยวี่ยิ้มออกมา “คำพูดของมหาเสนาบดีช่างพูดออกมาได้ถูก ข้าเป็นเพียงมารดาของนาง ข้าไม่ใช่นาง ขาอยู่บนตัวนาง นางจะไปที่ใด ท่านที่เป็นบิดายังวุ่นวายมิได้ แล้วข้าที่เป็นมารดาจะไปวุ่นวายได้อย่างไร? ยิ่งไม่อาจจะรู้ได้”

“หยวนฉุ่ยยวี่ ความคับข้องใจระหว่างข้าและเจ้า โยนมันทิ้งไปเสียก่อน นางในตอนนี้อาจมีอันตราย เจ้าบอกข้ามาว่า นางไปอยู่ที่ใดกัน ในฐานะของบิดาและบุตรสาว ข้าเองก็ไม่หวังให้นางเกิดเรื่องขึ้น” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมาเสียงเคร่งขรึม

หยวนฉุ่ยยวี่ส่ายศีรษะออกมา “ไม่รู้เช่นกัน ทว่า หากจะบอกว่านางมีอันตรายแล้วนั้น ข้ากลับรู้สึกว่า หากว่านางกลับมายังจวนมหาเสนาบดีนี้ คงจะอันตรายเสียยิ่งกว่า”

มหาเสนาบดีเซี่ยคิดที่จะพูดคุยกับนางดี ๆ ไม่คิดเลยว่าไว้หน้านางแล้วกลับไม่รับเอาไว้ ก็กรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที “หยวนฉุ่ยยวี่ ข้ามาเอ่ยกับเจ้าแต่โดยดี หวังว่าพวกเราหย่าขาดกันแล้วก็อย่าได้เป็นศัตรูกัน เจ้าอย่ามาเป็นให้สุราคารวะแล้วไม่ดื่ม จะดื่มสุราปรับโทษ”

“มหาเสนาบดีมาคารวะเหล้า ข้าคงจะไม่กล้าที่จะดื่ม ข้าไม่รู้ว่าจื่ออันอยู่ที่ใด ท่านเองก็ไม่จะเป็นต้องมาถามจากข้า” หยวนฉุ่ยยวี่หยิบหนังสือขึ้นมา “ขออภัยแล้ว!”

มหาเสนาบดีลุกขึ้นยืน จับแขนของนางเอาไว้ แล้วเหวี่ยงไปด้านข้างอย่างแรง เอ่ยถามเสียงดังออกมา “บอกมา เซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใด?”