ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 557

คืนมืดมิดปกคลุมความโศกเศร้าที่มีอยู่ในดวงตาของมู่หรงเจี๋ย “ทางด้านของจี้ชุน ยังไม่มีข่าวคราวใดอีกหรือ?”

“ยังไม่มีอันใด อีกทั้งคนของพรรคเฉาปังเองก็ได้แทรกซึมเข้าไปตามหาแล้ว ทว่า ตามคำกล่าวของพวกเขา การที่จะตามหาในก้นทะเล...ก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร อีกทั้ง...”

หนี่หรงดูเศร้าโศก และก็ไม่ได้เอ่ยต่อไปอีก คนของพรรคเฉาปังยังบอกออกมาว่า หากตายไปในทะเล ก็ไม่แน่ว่าจะเก็บกระดูกเอาไว้ได้

สายลมในต้นฤดูใบไม้ผลิยามค่ำคืน พัดพาเอาความร้อนของกลางวันออกไป มู่หรงเจี๋ยสะบัดเสื้อผ้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเมื่อลงจากอาคารไป

“ออกคำสั่งไปยังกรมอาญา บอกว่าได้รับเบาะแสจากบุคคลนิรนามว่า การแพร่ระบาดของโรคผีดิบนี้มีคนที่จงใจให้เกิดขึ้น เพื่อพยายามที่จะก่อความวุ่นวายขึ้นในเมืองหลวง ให้กรมอาญาเริ่มทำการตรวจสอบ หลักฐานที่บุคคลนิรนามแจ้งมา จะถูกส่งไปในวันพรุ่ง จากนั้นก็ให้กรมอาญาและเซียวท่าร่วมเดินทางไปยังเกาะวิปลาสด้วยกัน ตรวจสอบสาเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้น และหายารักษา”

“ขอรับ!”

“ให้ค่ายทหารของจี้ชุน พยายามค้นหานอกทะเลจี้ชุนต่อไป ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าของนางเพียงแค่ชิ้นเดียว ก็ต้องตามกลับมาให้ข้าให้ได้”

“ขอรับ!” น้ำเสียงของหนี่หรงดูราวจะลำสักออกมาเล็กน้อย

“ทางการได้ร่างประกาศติดไปทั่วแคว้นแล้วว่า เซี่ยจื่ออันค้นพบสูตรยาลับที่จะใช้รักษาโรคผีดิบได้แล้ว ทว่าตัวนางนั้นถูกลอบสังหารอย่างโหดเหี้ยม เป็นตายยังไม่อาจรู้ได้”

มู่หรงเจี๋ยได้ออกคำสั่งติดต่อกันหลายฉบับ กลับไม่อาจทำให้ความเจ็บปวดในใจลดน้อยลงได้ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจเขา เขาควรที่จะไปด้วยตนเอง

ในตอนนั้นเขาเลือกที่อยู่ในเมืองหลวง ทำลายรังของผู้ป่วยผีดิบทั้งหมดทิ้ง จับตัวแม่ชีออกมาเค้นถาม ที่แม่ชีรู้นั้นก็มีไม่มากนัก เพียงแต่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดี เขาให้หวางหยูกัดแม่ชี เพื่อรอเวลาที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะเรียกตัว

หากว่าหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าฆ่าจื่ออันไปแล้ว ไม่เหิมเกริมคิดจะแพร่กระจายผู้ป่วยโรคผีดิบ และเคลื่อนย้ายแม่ชีอีก นางก็จะไม่มีทางติดกับดัก

แต่ทว่านางต้องการช่วยราชครูเหลียงก่อความวุ่นวายเมืองหลวง เพื่อสถานะที่มั่นคงของตระกูลเซี่ย ดังนั้นต่อให้นางจะฆ่าเซี่ยจื่ออันได้สมดังหวังแล้ว ก็ไม่ปล่อยโอกาสที่จะสร้างความดีความชอบกับองค์รัชทายาท และราชครูเหลียงที่อยู่ตรงหน้าไป

จื่ออันเป็นหรือตายยังไม่แน่ชัด ทุกคนต่างก็ล้วนแต่ตกอยู่ในความโศกเศร้าเสียใจ แต่ในใจของทุกคนยังคงกอดความหวังบางส่วนอยู่เอาไว้ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว ยังคงไม่พบกับศพของจื่ออัน

และต่างรู้สึกกันว่าจื่ออันไม่มีทางถูกทำร้ายจนตาย นางจะต้องกลับมา