ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 582

ในตอนที่เซี่ยจื่ออันเพิ่งจะกลับมานั้น ก็ได้รับรู้สถานการณ์ของโรคผีดิบจากปากของเซียวท่า ซูชิง และก็รู้เรื่องราวของจวนมหาเสนาบดี นางมองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา “ท่านแม่ คราวนี้ท่านได้เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์แล้ว”

ในใจของหยวนฉุ่ยยวี่เต็มไปด้วยความซับซ้อน นางตัดใจที่จะให้จื่ออันแต่งออกไปไม่ได้ แต่ก็รู้ว่านี่เป็นปลายทางที่ดีที่สุดของนาง ถึงแม้ว่าท่านอ๋องจะดูอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก แต่ก็เป็นคนดี

นางกอดจื่ออันเอาไว้อย่างอ่อนโยน “จื่ออัน แม่หวังแต่เพียงว่าลูกจะปลอดภัยมีความสุข”

ก่อนที่หยวนฉุ่ยยวี่จะมานั้น หน้าผากก็ถูกเครื่องสำอางปกปิดเอาไว้อย่างหนา และยังมีมวยผมปิดเอาไว้ จื่ออันไม่ได้มองเห็นรอยบาดแผลของนาง แต่เมื่อสัมผัสหลังจากที่กอดกันอย่างใกล้ชิดแล้ว ก็พบว่าบนศีรษะนางนั้นมีบาดแผลอยู่

“เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันเอ่ยถามออกมาด้วยความตื่นตกใจ

เซียวท่าไม่ได้บอกกับนางว่าหยวนฉุ่ยยวี่ถูกทุบตีอย่างโหดร้าย เพราะฉะนั้นนางจึงไม่รู้

เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา “จื่ออัน เจ้าไม่รู้สินะ หลังจากที่เจ้าหายไปแล้ว มหาเสนาบดีเซี่ยก็ทุบตีมารดาของเจ้าเสียยกใหญ่ ทุบตีเสียจนอีกเพียงนิดเดียวก็เกือบจะตายไปเสียแล้ว เรื่องนี้ในเมืองหลวงล้วนแต่รู้ดี”

สายตาของจื่ออันเต็มไปด้วยความเย็นชา นางเอื้อมมือออกไปยกผมของหยวนฉุ่ยอวี่ขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อมองเห็นรอยแผลที่ถูกเข้ากับน้ำร้อนอันน่าเกลียดนั้น ก็เอ่ยออกมาเสียงเบา “ฮูหยินผู้เฒ่าตายไปแล้ว โชคดีที่มหาเสนาบดีเซี่ยยังมีชีวิตอยู่”

หลิวหลิ่วเอ่ย “จื่ออัน เจ้ายังดีใจที่เขามีชีวิตอยู่อีกอย่างนั้นหรือ? เขาสมควรที่จะตายไปพร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่า ในพื้นที่ภัยพิบัติด้วยเช่นกันถึงจะถูก”

คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นนอกจากโหรวเหย๋าและหลิวหลิ่วที่ไม่เข้าใจความหมายของจื่ออันแล้ว คนอื่นที่เหลือล้วนแต่รู้ดี

หูฮวนสี่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ใช่แล้ว มีชีวิตอยู่ถึงจะถูก มีชีวิตอยู่ถึงจะตอบแทนความอยุติธรรม มีแค้นก็ได้ล้างแค้น”

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังหูฮวนสี่ นางมักจะรู้สึกว่าหูฮวนสี่เป็นคนที่รู้เรื่องราวอยู่เสมอ แววตาของนางมักจะมีความรู้สึกที่ผ่านความเป็นความตายมาแล้ว

เหลียงซื่อเมื่อเห็นว่าบรรยากาศดูหนักหน่วงขึ้นมา ก็เอ่ยออกมา “พอเถิด ไม่ต้องเอ่ยถึงแล้ว เรื่องที่ไม่มีความสุขก็ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป วันนี้เป็นวันมงคลก็ควรจะมีความสุข”

ทุกคนพากันหัวเราะและทยอยกันถอยออกไป เพื่อให้คนช่วยแต่งตัวให้กับจื่ออัน

ฝีมือของช่างเย็บปักนั้นดีมาก ซ่อมแซมเสียจนแทบไม่เห็นข้อบกพร่อง นอกจากรอยแส้ที่อยู่เบื้องหลังจนถึงต้นขา ถึงแม้ว่าช่างเย็บปักจะพยายามอย่างยิ่ง ก็ยังคงเห็นร่องรอยของการซ่อมแซมอยู่เล็กน้อย

แต่อย่างไรก็ตาม ข้อบกพร่องทั้งหมดก็ยังคงละเว้นได้ เพราะอย่างไรแล้ว คนถูกต้องก็เป็นอันใช้ได้แล้ว

เซี่ยจื่ออันไม่จำเป็นต้องพึ่งพาความรุ่งโรจน์ของจวนมหาเสนาบดี ตอบโต้กลับความสำเร็จในชีวิตของนางเอง

ก่อนที่จะกราบไหว้ฟ้าดิน ไท่หวงไท่โฮ่วก็นำเชือกบ่วงบาศออกมาอีกครั้ง พร้อมตรัสออกมา “พวกเจ้าอภิเษกกัน ข้าเองก็ไม่มีของขวัญอะไรจะมอบให้พวกเจ้า เพราะว่าอย่างไรแล้ว ภูเขาเยือกเย็นสถานที่เหน็บหนาวเช่นนั้น ไม่มีสิ่งใดออกมาได้ ข้าก็เลยมอบเชือกบ่วงบาศนี้ให้เจ้า เก็บรักษาเอาไว้ให้ดีเถิด”

ชนรุ่นหลัง เมื่อมองเห็นไท่หวงไท่โฮ่วหยิบเชือกผุพังเส้นหนึ่งออกมาเป็นของขวัญสำเร็จงานอภิเษกให้กับจื่ออัน ต่างก็พาตื่นตะลึง

มีเพียงแค่ราชครูเหลียงและขุนนางเก่าบางส่วน ใบหน้ากลับดูเคร่งขรึมขึ้นมา

เชือกบ่วงบาศนี้มีชื่อเสียง ในปีนั้นใช้มัดจักรพรรดิฮุ่ยเอาไว้

ในตอนนั้น จักรพรรดิฮุ่ยยังคงเยาว์วัยไม่รู้เรื่องรู้ราว ถูกหลงไท่โฮ่วใช้เชือกบ่วงบาศมัดเอาไว้จนต้องคุกเข่าอยู่ในท้องพระโรง และให้เขาสาบานออกมาต่อหน้าเก้าอี้มังกรว่า ภายหน้าจะไม่กระทำการตามอำเภอใจอีก

และนับตั้งแต่นั้นมา จักรพรรดิฮุ่ยก็มีเหตุผลขึ้นมาก และถือว่าเชือกเส้นนี้ที่เคยมัดเขาเอาไว้นั้นเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งยังว่ากันว่าเชือกเส้นนี้ สามารถมัดราชาผู้อ่อนแอ และขุนนางละโมบได้

ขณะที่เตรียมจะกราบไหว้ฟ้าดินกันนั้น ไท่หวงไท่โฮ่วได้สั่งให้คนไปเชิญกุ้ยไท่เฟยผู้นั้น ที่อ้างว่าปวดหัวออกมา