ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 60

พูดพลาง ก็หันไปพูดกับจื่ออานจริง ๆ "จื่ออาน ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย เมื่อคืนที่ข้าสงสัยในคำพูดของเจ้า อย่าได้เก็บเอาไปใส่ใจเลย ให้อภัยข้าได้หรือไม่?"

จื่ออานตะลึงงัน การปฏิบัติก่อนหน้านี้กับตอนหลังช่างแตกต่างกันมาก ตามไม่ทันกันเลยทีเดียว

จื่ออานเพิ่งจะคิดว่า หวงไท่โฮ่วเป็นคนที่เอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ เผด็จการ ดื้อรั้น และรักศักดิ์ศรี จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหญิงชราที่รู้ความผิดพลาดของตนเองแล้วรู้จักแก้ไขแถมนางยังดูเป็นคนที่ตลกอีกด้วย

“ทำไมล่ะ? เจ้าไม่ยกโทษข้าเช่นนั้นหรือ” หวงไท่โฮ่วขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าจื่ออาน มึนงง

จื่ออันรีบแสร้งทำเป็นตกใจ “หม่อมฉันมิกล้า หม่อมฉันหาได้โกรธหวงไท่โฮ่วไม่”

นางอยากจะโกรธอยู่แล้ว แต่จะกล้าโกรธได้อย่างไร? จะโกรธใครก็ต้องดูสถานะด้วย

นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ยโดยไม่รู้ตัว และเห็นว่าเขาส่งสายตาเย้าแหย่มาที่นาง ราวกับว่าเขารู้ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นล่วงหน้า

เมื่อจื่ออานละสายตาออกมา สายตาของนางก็ไปปะทะเข้ากับกุ้ยไท่เฟยเข้าพอดี นางสะดุ้ง สายตาคู่นั้นดูเลวร้ายไม่น้อยไปกว่าสายตาของหลิงหลงฟูเหรินเลย

ยิ่งกว่านั้น นางไม่ได้หลบสายตาและไม่กะพริบตาสักนิด ราวกับว่านางกำลังเตือนจื่ออานอยู่ หรือไม่ก็เป็นการข่มขู่

จื่ออานถอนหายใจเบา ๆ กุ้ยไท่เฟย ท่านไม่อยากมีลูกสะใภ้เช่นข้า แล้วทำไมข้าถึงต้องอยากมีแม่สามีเช่นท่านด้วย? เราทุกคนล้วนไม่มีอิสระ

พระอาการของค์จักรพรรดิเหลียงที่ดีขึ้น ทำให้หวงไท่โฮ่วเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และการเปลี่ยนแปลงของพระนางยิ่งทำให้สถานการณ์ทั้งหมดผ่อนคลายลง

จื่ออานไม่ได้คาดคิดว่าสถานการณ์จะพลิกผันอย่างกะทันหันเช่นนี้ เดิมทีนางคิดว่าหลังจากที่องค์จักรพรรดิเหลียงพระอาการดีขึ้น หวงไท่โฮ่วก็จะไม่เชื่อว่าเป็นผลงานของนางอยู่ดี แต่หลังจากมาถึง ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไร กลับเชื่อมั่นในตัวจื่ออานทันที

ดังนั้นการรักษาในครั้งต่อไปก็จะค่อนข้างราบรื่นแล้ว

หมอหลวงก็ไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับจื่ออานอีก ให้ความร่วมมืออย่างดีที่สุด หยวนพ่านได้พูดคุยกับจื่ออานเป็นการส่วนตัว กล่าวขอโทษกับนางแล้วถามว่านางเป็นผู้สืบทอดของเวินอี้จริง ๆ หรือไม่