ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 611

อ๋องเหลียงมาถึงจวนอ๋องในช่วงเวลาค่ำ

เขาร้องของขอเข้าพบกับมู่หรงเจี๋ยเพียงลำพัง ไม่ยอมพบจื่ออัน แต่กลับร้องขอเงื่อนไขกับมู่หรงเจี๋ย

“อะไรนะ?” มู่หรงเจี๋ยทำหน้าไม่พอใจ “ไม่ไป!”

“ไป!”

“ไม่ไป ทำไมเจ้าถึงไม่ไปหาซูชิง? หรือว่าเซียวท่าก็ได้”

“พวกเขาไม่รู้สถานการณ์ของข้า”

“ในจวนของเจ้าก็มีสนมอยู่ ทำไมถึงได้ไม่ลองในจวนของเจ้า?”

“หากว่าไม่ได้เล่า? มิใช่ว่าจะเป็นการขายหน้าหรอกหรือ?” อ๋องเหลียงเดินเข้ามาใกล้ “เจ้าแย่งภรรยาของข้าไป ข้ายังไม่เอ่ยอะไรออกมา ตอนนี้ข้าร้องขอให้เจ้าไปหอโคมเขียวเป็นเพื่อนข้าเพียงง่ายดายเท่านี้ เจ้าก็ยังไม่รับปากเลย?”

“คำร้องขอนี้ง่ายดาย?” มู่หรงเจี๋ยกดเสียงลงต่ำ

“หากให้จื่ออันรู้เข้า จะต้องฉีกทึ้งข้าเป็นแน่”

“เจ้าไม่บอก ข้าไม่บอก แล้วนางจะไปรู้ได้อย่างไร?” อ๋องเหลียงเอ่ย

มู่หรงเจี๋ยลังเลครู่หนึ่ง “ข้ากลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เจ้าเรียกสนมเข้ามารับใช้ในห้องนอนก็ได้แล้ว”

“ไม่” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “หากว่าข้ายังไม่ได้พิสูจน์ว่าตนเองหายดี ไม่มีทางที่จะแตะต้องพวกนาง และต่อให้พิสูจน์ได้ว่าหายดีแล้ว ก็ไม่มีทางแตะต้อง”

“เพราะอะไร?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ

อ๋องเหลียงดึงเขาขึ้นมา “ไปเถอะ หากว่าเจ้าไปเป็นเพื่อนข้าแล้ว ข้าจะบอกความลับของจื่ออันกับเจ้า จะต้องเป็นความลับที่เจ้าไม่รู้อย่างแน่นอน”

มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็นออกมา “นางมีอะไรที่ข้าไม่รู้กัน? ทั่วทั้งร่างกายบนล่างของนางข้าล้วนแต่รู้ดี?”

“อย่างไรแล้วเจ้าจะต้องไม่รู้แน่ ข้าไม่มีทางหลอกเจ้า” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น

มู่หรงเจี๋ยมองไปยังใบหน้าของเขา รู้สึกได้ว่าเขาไม่เหมือนกับคนที่เอ่ยเกลี้ยกล่อมคน “ตกลง เจ้าจะต้องเก็บเป็นความลับ มิฉะนั้นแล้ว ข้าจะตัดขาเจ้าทิ้งเสีย”

“แน่นอน เจ้าคิดว่าการไปหอโคมเขียวเป็นเรื่องที่มีเกียรติมากอย่างนั้นหรือ? ที่จะไปโพนทะนาไปทั่ว” อ๋องเหลียงเอ่ยรับรองออกมาอย่างรวดเร็ว

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่สักครู่ ข้าไปบอกกับจื่ออันเสียหน่อย”

เขาเปิดประตูออกไป จื่ออันกำลังอยู่ภายในเรือน

“ข้าจะไปทำธุระกับอาซิน อาจจะกลับมาช้าเสียหน่อย” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

“ไปที่ใดกัน?” จื่ออันเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “มืดค่ำเพียงนี้แล้ว ยังจะออกไปอีกหรือ?”

“อืม เขามีเรื่องเร่งด่วน”

จื่ออันเอ่ยถามออกมาอย่างประหลาดใจ “เรื่องเร่งด่วนอะไรกัน? ถึงต้องให้ท่านออกไปเป็นเพื่อนกับเขา?”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งขรึม “เรื่องในราชสำนัก ยังไม่อาจเอ่ยออกมากับเจ้าได้ในตอนนี้”

ขณะที่เอ่ยจบ เขาก็จูบนางแล้วหันหลังจากไป

เมื่ออ๋องเหลียงออกมานั้น ก็ไม่ได้สบสายตากับจื่ออัน ก็รีบพาหนี่หรงจากไป

จื่ออันมองไปยังเบื้องหลังของพวกเขา ยิ้มเย็นชาออกมา พวกเขาจะต้องมีอะไรที่แปลกประหลาด

อ๋องเจ็ดไม่มีทางที่จูบนางด้านนอกห้องมาก่อน เขาคนนี้น่าเบื่อ แล้วเจ้าชู้อย่างมาก และเมื่อครู่นี้หนี่หรง ชิงมั่ว และชิงเฉินล้วนแต่อยู่ด้วย เขากลับจูบนาง

จากประสบการณ์ที่บอกกับจื่ออัน เมื่อจู่ ๆ คนคนหนึ่งผิดปกติไปทุกวัน ผิดปกติไปจากลักษณะนิสัยเดิม ก็จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

“ชิงมั่ว ชิงเฉิน ตามไป!” จื่ออันเอ่ยสั่งออกมา

“ขอรับ!” ทั้งสองคนตอบรับออกมา

แม่นมหยางยิ้มแล้วเดินออกมา “อะไรกัน? สงสัยว่าท่านอ๋องจะไปหอโคมเขียวอย่างนั้นหรือ?”

“อืม?” จื่ออันมองไปยังแม่นมหยาง นางเดินออกมาจากด้านใน?

“บ่าวก็อยู่ด้านในนี้ เพียงแต่คอยจัดการเสื้อผ้าอยู่หลังฉาก พวกเขาไม่รู้ว่าบ่าวอยู่ด้านใน” แม่นมหยางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“เขาเอ่ยว่าอะไร พวกเขาจะไปหอโคมเขียวหรือ?” ในใจของจื่ออันกรุ่นโกรธขึ้นมา

“วางใจได้ ท่านอ๋องไม่มีทางยุ่งเกี่ยวแน่ เขาไม่อยากไป แต่อ๋องเหลียงบีบบังคับให้เขาไป” แม่นมหยางมองไปยังจื่ออัน ดวงตามีน้ำตาคลอเบ้า “พระชายา ได้โปรดรับการคำนับจากบ่าวด้วย!”

เมื่อเอ่ยจบแล้ว นางก็คุกเข่าลงทันที

จื่ออันรีบร้อนเอื้อมมือออกไปดึงนางขึ้นมา “อยู่ดี ๆ ทำไมถึงได้คุกเข่าลงไปเสียเล่า?”

แม่นมหยางเช็ดน้ำตาตรงหางตา “ดีใจ ดีใจยิ่งนัก”