ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 642

เซียวเซียวเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ใช่แล้ว!”

มือของพ่อบ้านหยุดอยู่กลางอากาศ ราวกับว่ายากที่จะรับได้ “เพิ่งจะกลับมา ก็จะออกไปอีกแล้ว? จะไม่พักอยู่สักหลายวันหรือ?”

“ไม่ล่ะ ไว้คราวหลัง!” เซียวเซียวเอ่ย ใบหน้าไม่มีอารมณ์ใด

พ่อบ้านตอบรับ “ขอรับ ไว้คราวหลัง บ่าวจะรอท่านแม่ทัพกลับมา หากว่าบ่าวยังจะมีชีวิตอยู่อีกนานขนาดนั้น”

จื่ออันได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ยิ่งสับสนมากยิ่งขึ้น เซียวเซียวกลับเมืองหลวงมาสองเดือนกว่าแล้ว ทำไมพ่อบ้านถึงทำเหมือนราวกับว่าไม่ได้พบกับเขาเสียอย่างไรอย่างนั้น

ด้านนอกประตูเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างร้อนรน จื่ออันเงยหน้าขึ้นมามองไปยังหานชิงชิวที่นำสาวใช้สองคนเข้ามา ใบหน้าของหานชิงชิวมีความยินดี กระทั่งมองไม่เห็นแม้แต่มู่หรงเจี๋ยและจื่ออัน เดินตรงมายังเบื้องหน้าของเซียวเซียว จ้องมองยังเขา “ท่านกลับมาแล้ว?”

เซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมองยังนางด้วยสายตามืดดำ ใบหน้าเย็นชา ริมฝีปากโค้งยิ้มเย้ยหยันออกมา “ฮูหยินตั้งครรภ์ ตัวข้าก็เลยต้องแสดงความยินดีด้วย? และก็อยากให้ฮูหยินชี้แจงสักหน่อย เด็กในท้องของเจ้านั้นไม่ใช่ของข้า เลี่ยงไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดกัน”

ใบหน้าของหานชิงชิวเปลี่ยนไป “ไม่ ท่านพี่ ไม่ใช่เช่นนั้น...” นางหันมองไปทางด้านขวาในทันที ก็พบกับมู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออันที่อยู่ตรงนั้น ท่าทีสูญเสียของนางเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันขึ้นมา เกลียดเสียจนต้องเอ่ยออกมา “ที่แท้ ก็เป็นองค์หญิงให้ท่านมาร้องทุกข์กับท่าน หลายปีมานี้ ท่านจะปล่อยนางไปไม่ได้หรือ? ที่นางมาฟ้องกับท่านหมายความว่าอย่างไรกัน? เรื่องระหว่างสามีภรรยา เมื่อใดกันที่ต้องให้นางเข้ามาข้องเกี่ยวด้วย?”

จื่ออันหันกลับมายิ้มเย็น “เจ้าผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ว่ามาฟ้อง ข้าเพียงแต่มาถาม ไม่เพียงแต่ถามเขา ยังจะถามเจ้าอีกด้วย ก่อนหน้านั้นที่อยู่ต่อหน้าองค์หญิง ข้าอดทนกับเจ้าเอาไว้ แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่คิดจะจัดการกับเรื่องนี้ เจ้ามีเจตนาใดกัน? เจ้าตั้งครรภ์ ทำไมถึงต้องวิ่งไปอวดเบ่งต่อหน้าองค์หญิง? เจ้าคิดจะทำอันใด? อย่าบอกกับข้าว่าผ่านไปสิบปี จู่ ๆ เจ้าก็คิดจะไปแบ่งปันความสุขของเจ้า โกหกหลอกลวง”

หานชิงชิวไม่คิดเลยว่าจื่ออันจะเอ่ยออกมาเช่นนี้ นางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที “ข้าไม่ได้ไปอวดเบ่งอะไร และก็ไม่มีเจตนาอะไร เพียงแต่คิดว่านานแล้วที่ไม่ได้พบกับองค์หญิง ก็เลยคิดจะไปเยี่ยมเยียน แล้วจะเป็นอันใดกัน?”

“เจ้าบอกกับนางว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้ว ใช่หรือไม่?” เซียวเซียวจ้องมองมายังนาง เอ่ยถามเสียงดัง

หานชิงชิวเอ่ยออกมาไม่ออก “นี่...ข้าเพียงแต่ เพียงแต่อยากจะดูว่านางตกลงปล่อยท่านไปแล้วหรือไม่”