ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 699

หลังจากที่จื่ออันได้ยินคำนี้แล้ว ยิ้มแล้ววางมือลงบนไหล่ของนาง “หลิวเย่ว์ รอก่อนเถิด ข้าจะต้องมีวิธีการทำให้ท่านยอมมอบเขาละมั่งโลหิตออกมาแต่โดยดี”

หลิวเย่ว์หรี่ตามองยังนาง “อาศัยเพียงการข่มขู่เช่นนั้นของเจ้าอย่างนั้นหรือ? หรืออาศัยความน่าสังเวชเหล่านั้นของเจ้า?”

“ล้วนแต่ไม่ใช่ ข้าจะทำให้ท่านยินยอมส่งมอบเขาละมั่งโลหิตให้ข้าด้วยความเต็มใจ เชื่อหรือไม่?” เมื่อจื่ออันเอ่ยจบ ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วจากไป

มาคราวนี้ก็ถึงคราวที่หลิวเย่ว์เกิดความประหลาดใจแล้ว นางจะมีวิธีการอะไรที่ทำให้ตนเองนำเขาละมั่งโลหิตมอบออกมากัน?

“ท่านหยุดลงเดี๋ยวนี้ มาพูดให้ชัดเจนเสียก่อน” หลิวเย่ว์ไล่ตามออกไป

จื่ออันยักไหล่ขึ้น แต่กลับไม่ส่งเสียงใดออกมา เพียงแต่ยังคงมีรอยยิ้มมีเลศนัยนั้นดังเก่า ทำให้หลิวเย่ว์ที่มองดูเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

รอยยิ้มมีเสศนัยนี้ ทำให้ในใจของหลิวเย่ว์สั่นสะท้านขึ้นมา นางไม่ชื่นชอบความรู้สึกเช่นนี้เลย

“ท่านพูดออกมาให้ชัดเจนกว่านี้” หลิวเย่ว์ไล่ถามต่อ

จื่ออันก็ยังคงไม่เอ่ยออกมา ตลอดทางที่ลงเขามาก็ไม่เอ่ยอันใด

เมื่อมาถึงเชิงเขาด้านล่าง องค์รักษ์เงาก็ขับรถม้ามาถึงแล้ว จื่ออันขึ้นมาบนรถม้า “ให้ไปส่งพวกท่านหรือไม่?”

“ตกลง!” เดิมทีนั้นหลิวเย่ว์ไม่คิดที่จะขึ้นรถม้า ทว่านางก็ยังคงต้องการจะสอบถามถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น มิฉะนั้นแล้วคืนนี้คงไม่อาจจะนอนหลับลงได้?”

เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิวเย่ว์ก็วอแวไปกับจื่ออันมาตลอดทาง รอจนเมื่อรถม้ามาถึงเมืองหลวงแล้ว จื่ออันถึงได้โล่งใจ ยกมือขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “เอาล่ะ ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าไม่มีวิธีทำให้เจ้ามอบเขาละมั่งโลหิตออกมาได้”

“โกหก?” หลิวเย่ว์โมโหอย่างยิ่ง

จื่ออันมองยังนาง “ใช่แล้ว ข้าโกหกท่าน ทว่าคำพูดที่ท่านเพิ่งจะเอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้ข้าคงจะแก้ไขแล้ว อันที่จริงแล้วซ่งรุ่ยหยางไม่ได้ชื่นชอบองค์หญิง ที่เขาชื่นชอบนั้นเป็นหญิงสาวคนอื่น อีกทั้ง เขายังนำคนคนนี้เก็บเอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจมานานหลายปีแล้ว จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่อาจปล่อยวางได้ ที่เขาต้องการจะแต่งงานกับองค์หญิง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้น ท่านคงจะเข้าใจเขา เขาไม่ใช่คนที่ชื่นชอบการทำสงคราม หากว่าสามารถใช้วิธีการเช่นนี้มาทำให้ทั้งสองแคว้นเกิดความสงบได้ แล้วทำไมถึงจะไม่ยินดีกัน?”

หลิวเย่ว์ตะลึงไปครู่หนึ่ง “คนที่เขาชื่นชอบเป็นใครกัน?”

“เรื่องนี้คงไม่อาจจะบอกแก่ท่านได้ ท่านไม่อาจมอบเขาละมั่งโลหิตกับข้าได้ เป็นเพราะท่านมีหลักการของท่าน นี่เป็นความลับนี้ของซ่งรุ่ยหยาง ข้าเองก็ต้องยึดมั่นในหลักการของข้า ไม่อาจบอกแก่ผู้อื่นได้”

เมื่อเอ่ยจบแล้ว นางก็ลงจากรถมาเป็นคนแรก ให้นางและอี๋เอ๋อร์นำสี่ตาลงไป