ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 806

“ผ่านไปหนึ่งเดือน ดอกเบี้ยนี้ไม่ใช่ว่าสูงไปกว่าเงินต้นแล้วหรือ? ตระกูลของพวกเจ้าเป็นโจรขโมย?”

“ไม่ปิดบังแล้วกัน ข้ามีแผนการจะเปลี่ยนงาน”

เขาได้รับเงินรายปี เมื่อได้รับเงินรายปีมาแล้วยังต้องคืนเงินอีก เขาไม่อาจจ่ายคืนได้ และยังไม่ได้รับเงินไป เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธประโยคหนึ่ง “ดี เมื่อหมดอำนาจลงก็ถูกผู้อื่นรังแก คราวนี้ได้รู้แล้วว่าอะไรคือการที่กำแพงถล่มลงเพราะทุกคนผลักไว้”

หูฮวนสี่เองก็ไม่บีบบังคับ ชี้ไปยังประตูเอ่ยออกมา “เชิญท่าน”

กอดม้านั่งไว้สองตัวพร้อมกับหม้อยา เดินเล่นทั่วเมืองหลวงไปวันหนึ่ง กินหมันโถวไปสองลูก หิวเสียจนท้องร้อง

เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าถูกตระกูลเฉินหลอกลวง และยังถูกคนในตระกูลของตนเองรังแก ทว่าแล้วจะทำอย่างไรได้?

เมื่อเห็นฟ้ามืดลงแล้ว แม้แต่คืนนี้จะพักที่ใดก็ไม่รู้

กลางดึกดื่น นั่งยอง ๆ อยู่ใต้ต้นไทรใหญ่ในเมืองตะวันออก ความทะเยอทะยานค่อย ๆ จางหายไป

หิว เขาไม่อาจหิวได้

เพราะฉะนั้น ในตอนที่หลิวหลิ่วนำน่องไก่ออกมาสองน่อง และไหเหล้าออกมาอยู่ต่อหน้าของเขา เขาแทบจะร้องไห้ออกมา “หลิวหลิ่ว คงจะเป็นเจ้าที่ดีกับข้าที่สุดแล้ว”

หลิวหลิ่วนั่งลง “เจ้าไม่อยากแต่งกับข้าแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องแต่ง ข้าไม่บังคับเจ้า”

เซียวท่ากัดน่องไก่ ดื่มเหล้าลงไป “พูดอะไรโง่ ๆ ออกมา? ด้วยความซื่อสัตย์นี้ของเจ้า ข้าจะต้องแต่งงานกับเจ้า เจ้าไม่รู้ว่าวันนี้ข้าไปมามากมายหลายที่ ก็ไม่มีใครรับข้าเอาไว้ ยังเป็นเจ้าที่ดีมากพอ”

หลิวหลิ่วยิ้มออกมา เท้าคางแล้วมองเขาเอาไว้ “เซียวท่า เจ้าช่างน่ามองยิ่งนัก”

เซียวท่าใช้มือเช็ดน้ำมันบนปาก รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่นางเอ่ยออกมาเช่นนี้ “ซูชิงดูดีกว่าข้ามาก ทุกคนต่างก็เอ่ยออกมาเช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงได้ไม่ชอบซูชิงกัน?”

“เป็นความชื่นชอบประเภทนั้น” หลิวหลิ่วเอ่ยออกมาเสียเบา

เซียวท่าประคองนางขึ้นมา ให้นางนั่งลงบนม้านั่งของตนเอง เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “เช่นนั้นข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะชอบเจ้าเช่นกัน ไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนเลยที่จะบอกว่าชอบข้ามาก่อน”

เปลือกตาของหลิวหลิ่วรื้นไปด้วยน้ำตา มองยังเขาด้วยความสงสัย “จริงอย่างนั้นหรือ?”

“จริงสิ”

หลิวหลิ่วน้ำตาไหลอาบนองลงมา “เซียวท่า ข้าจะต้องเรียนรู้การเป็นแม่นางที่ดีอย่างแน่นอน”

เซียวท่าเมื่อเห็นว่านางร้องไห้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้นาง เศษเนื้อขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเหลืองเปรอะเปื้อนขนตาของนาง อีกทั้งยังมีน้ำมันจากน่องไก่กระจายไปรอบดวงตาของนาง

หลิวหลิ่วกะพริบตาอย่างแรง ร่างเงาเบื้องหน้าพร่ามัว นางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี