ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 836

หวงไท่โฮ่วส่ายศีรษะ “เจ้าไร้เดียงสาเกินไป”

มู่หรงเจี๋ยผ่อนลมหายใจออกและยิ้มอย่างมีเลศนัย “ไร้เดียงสาหรือ? เสด็จแม่ เขายังเป็นพี่ชายของข้าด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ”

แววพระเนตรหวงไท่โฮ่วเศร้าสร้อย ตรัสเสียงเบาว่า “จริงด้วย บางครั้งข้าก็หลงลืมคำนึงถึงความรู้สึกของเจ้า อาเจี๋ย เจ้าคงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อย”

มู่หรงเจี๋ยส่ายหน้า “ในเมื่อท่านไม่เห็นด้วย เช่นนั้นก็ช่างเถิด จริงสิ พระสนมอี้และพระสนมเหมยดูแลกิจการในวังเป็นอย่างไรบ้าง? การบริหารจัดการบัญชีภายในวังไม่ควรฟุ่มเฟือยเกินไป”

“ไม่เลวเลย พวกนางทั้งสองทำงานร่วมกันได้เป็นอย่างดี ส่วนเรื่องตำรานั้นต้องหาคนมาจัดการดูแลอย่างจริงจัง ฮองเฮา... เมื่อครั้งสนมเหลียงเป็นผู้รับผิดชอบ พระราชวังสูญเงินไปเป็นจำนวนมาก ยากที่จะรับประกันว่าอวี้สื่อจะไม่นำเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป”

“หากเป็นเช่นนี้ ข้าจะให้นางเตรียมตัวเข้าวังภายในสองวัน” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจเบา ๆ “ข้าแก่ชราลงไปมากแล้วจริง ๆ บางสิ่งบางอย่างก็ไม่สามารถควบคุมได้ เจ้าเคยบอกว่าข้าไม่ควรติดตามเรื่องของสนมอี้และองค์รัชทายาท ทว่าสำหรับข้าแล้ว มันกลับเป็นหนามยอกอก บอกข้ามาตามตรง พวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์กันหรือไม่?”

มู่หรงเจี๋ยไม่ตอบตรง ๆ “เหตุใดท่านต้องสนใจด้วยเล่า? เพียงดำรงตำแหน่งในฐานะหวงไท่เฮา ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และดูแลหลานชายของท่านเมื่อมีเวลาก็พอแล้ว จริงด้วย ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายสามได้รับคำชมจากอาจารย์ของเขา เด็กคนนี้ไม่เลวเลย”

“อืม เด็กคนนี้ช่างผิดกับครอบครัวของเขานัก เขามีเหตุผลและรู้ความยิ่งกว่าใคร แท้จริงแล้วสนมเหมยเองก็เป็นคนมีเหตุผลเช่นกัน เพียงแต่ก่อนหน้านี้นางระมัดระวังตัวมากเกินไป หวั่นเกรงว่าจะถูกคนอื่นทำร้าย จนเผลอทำบางสิ่งที่ผิดพลาด”

“นั่นไม่สำคัญ คนเราทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้กระทำความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงจนเกินให้อภัย”

หลังจากที่มารดาและบุตรชายพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง มู่หรงเจี๋ยก็ออกจากวัง

จื่ออันรู้สึกผิดหวังมาก เมื่อได้ยินมู่หรงเจี๋ยกล่าวว่าหวงไท่โฮ่วไม่ยินยอมให้นางเข้าวังเพื่อดำเนินการรักษา “พระองค์ไม่เห็นด้วยจริงหรือ? ต้องการให้ข้าไปเกลี้ยกล่อมนางโดยตรงหรือไม่?”

“ไม่จำเป็น ข้ายืนยันว่าคำตอบนี้มิใช่การตัดสินใจของนางเพียงฝ่ายเดียว แต่เป็นเพราะฝ่าบาททรงไม่เห็นด้วย”

หากองค์จักรพรรดิทรงไม่เห็นด้วยก็ไม่มีทางอื่นแล้ว

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองนาง “เป็นอะไรไป? เจ้าไม่มีความสุขหรือ?”

จื่ออันมองเขา แววตาของนางยังคงเจือไปด้วยความเศร้า ‘ความสุข’ งั้นหรือ หากเขาไม่ถูกพิษกู่รวมชะตา นางคงจะมีความสุขมาก

เวลานี้สิ่งที่อยู่ในใจนางมีเพียงความกังวล

“พรุ่งนี้เจ้าสามารถเข้าวังได้ ข้าทูลกับเสด็จแม่แล้วว่า ข้าต้องการมอบหมายให้เจ้าไปจัดการทำความสะอาดพวกตำรา” มู่หรงเจี๋ยกล่าว

“วันมะรืนแล้วกัน วันพรุ่งนี้ข้ายังมีเรื่องที่ต้องทำ” จื่ออันตอบ

“งานอะไร?”

จื่ออันเอื้อมมือไปแตะคางเขา จากนั้นโน้มลงไปกัดริมฝีปากเขาเบา ๆ “ฆาตกรรม”