ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 849

มู่หรงเจี๋ยพูดไม่ผิด จื่ออันนั่งยอง ๆ ในคุกใต้ดินเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยาม กว่านางจะเข้าใจเจตนาดีของมู่หรงเจี๋ย

นางใช้สมองครุ่นคิดว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ และมีกี่คนบ้างที่รู้เรื่องนี้

หลังจากคิดใคร่ครวญในใจแล้ว นางรู้สึกว่ากุ้ยไท่เฟยและอ๋องหนานหวายน่าสงสัยที่สุด ทว่านางยังแน่ใจว่ากุ้ยไท่เฟยคงไม่รู้เกี่ยวกับพระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิ มิเช่นนั้นนางคงโพนทะนาเรื่องนี้ไปนานแล้ว

ในเมื่อไม่เคยรู้มาก่อน แล้วจู่ ๆ จะลอบรู้ได้อย่างไร

นอกจากพวกเขาแล้ว เหลียงไท่ฟู่ก็มีความเป็นไปได้ เพราะเมื่อไรก็ตามที่องค์จักรพรรดิถูกบีบบังคับให้สละราชสมบัติ องค์รัชทายาทจะสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างชอบธรรม ทว่าเหลียงไท่ฟู่ก็อาจจะไม่ทราบเกี่ยวกับพระอาการประชวรขององค์จักรพรรดิเช่นกัน

จื่ออันจำได้ว่าตอนที่มู่หรงเจี๋ยพานางเข้าไปในวันนั้น ตอนแรกทหารราชองครักษ์ได้ปิดกั้นนางไว้ แต่ต่อมาเขาก็เลือกที่จะปล่อยนางเข้าไปแต่โดยดี เห็นได้ชัดว่าคนในวังซีเหวยรู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาคงไม่มีวันออกไปได้แน่แล้ว ฉะนั้นคงไม่ใช่เรื่องดีหากอาการของพระองค์ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ

แน่นอนว่าในขณะที่องค์จักรพรรดิเลือกที่จะอยู่ในวังซีเหวยเพื่อพักรักษาตัวจากอาการประชวร เขาจะต้องมีคนสนิทอยู่เคียงข้าง แต่คนสนิทคนดังกล่าวจะต้องมีความจงรักภักดีสูงมาก แต่ไม่ว่าความจงรักภักดีจะสูงส่งเพียงใดก็ตาม ด้วยความรักตัวกลัวตายที่หยั่งรากลึกย่อมทำให้สั่นคลอนได้ หากในเวลานี้มีใครบางคนวางแผนทำให้พระอาการขององค์จักรพรรดิถูกเผยแพร่ออกไปล่ะ

ในขณะที่จื่ออันกำลังคิดอยู่นั้น นางก็ได้ยินเสียงผิวปาก

จื่ออันเงยหน้าขึ้น แต่แล้วก็หันหลังให้ทันที และกล่าวอย่างเย็นชา “ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

มู่หรงเจี๋ยถือเหยือกสุราพร้อมด้วยจานเครื่องเคียงไว้ในมือ “มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า!”

“ไม่จำเป็น!” สีหน้าของจื่ออันบึ้งตึงจนน่าเกลียด ใบหน้ายับเป็นรอยย่นเหมือนกีบลาสีดำ

มู่หรงเจี๋ยเปิดประตูคุกเข้าไป หย่อนตัวนั่งลงบนมัดฟาง “เด็กขี้น้อยใจเอ๋ย เจ้ายังไม่เข้าใจข้าอีกหรือ?”

“เข้าใจก็เรื่องหนึ่ง แต่โกรธท่านก็อีกเรื่องหนึ่ง อย่างน้อยก็น่าจะบอกข้าล่วงหน้าสักหน่อย”

“หากข้าบอกล่วงหน้า เช่นนั้นก็ไม่สมจริงน่ะสิ” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปเพื่อรั้งนางเข้าหา ทันใดนั้นนางก็ตกอยู่ในอ้อมแขนเขา “เอาล่ะ อย่าโกรธเคืองกันอีกต่อไปเลย นั่นเป็นเพียงการแสดงชั่วครู่เท่านั้น”

“เช่นนั้นตอนนี้ท่านพบเบาะแสบ้างหรือไม่?” จื่ออันไม่โกรธอีกต่อไป เพราะไม่มีอะไรต้องโกรธ

“ข้าสั่งให้เซียวท่าและซูชิงไปตรวจสอบแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานเราจะรู้ตัวกันเสียทีว่าผู้ใดเป็นคนเปิดเผยความลับ” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น

“ท่านทำราวกับว่ามันมิใช่เรื่องร้ายแรงอย่างนั้น หวงไท่เฮารู้ข่าวแล้วไม่ทรงตื่นตระหนกแย่หรือ?” จื่ออันถาม