ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 85

หลังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยและหลิงหลงฟูเหรินออกจากวังโซ่วอันไป แม่นมหยางก็เดินไล่ตามมาจนทัน

“ฟูเหริน ฮองเฮาเชิญท่านไปดื่มชาสักแก้วที่วังจิ้งหนิง”

วังจิ้งหนิงเป็นที่ประทับของฮองเฮา หลิงหลงฟูเหรินเองก็ทราบดี

มหาเสนาบดีเซี่ยมองแม่นมหยางอย่างเตรียมตั้งรับ “ฮองเฮามีเรื่องอะไร?”

แม่นมหยางยิ้มพลางพูด “ไม่มีเรื่องอันใด ก็แค่ดื่มชาแล้วก็พูดคุยกันเท่านั้น”

มหาเสนาบดีเซี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้น ข้าก็จะไปด้วย”

แม่นมหยางโค้งคำนับ “ท่านเซียงแหยกลับไปก่อนเถอะค่ะ สิ่งที่ฮองเฮาจะพูดกับหลิงหลงฟูเหรินเป็นเพียงเรื่องของผู้หญิงเท่านั้น คงไม่เหมาะหากเซียงแหยจะอยู่ด้วย”

หลิงหลงฟูเหรินรู้ได้เลยว่าที่เรียกนางไปเพียงลำพัง คงจะไม่ใช่การพูดคุยธรรมดาทั่วไปแน่นอน แล้วนางก็นึกถึงเรื่องที่นางพูดจาไม่มีกาลเทศะในวังของหวงไท่โฮ่วเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าฮองเฮาอยากจะเรียกตัวนางไปสอบสวน?

แต่ก็ไม่เห็นว่าหวงไท่โฮ่วจะสอบสวนอะไร แล้วฮองเฮาจะพูดอะไรได้?

หลิงหลงฟูเหรินดึงแขนเสื้อของมหาเสนาบดีเซี่ยไว้ กล่าวด้วยความหนักใจว่า “เซียงแหย ข้าไปวังจิ้งหนิงแต่เพียงลำพังไม่ได้หรอก มิเช่นนนั้น ท่านก็ให้นางสนมเหมยไปเป็นเพื่อนข้า”

มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าว “ได้ เจ้าไปกับนางข้าหลวงหยางเสียก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะไปหานางสนมเหมย”

แม่นมหยางหัวเราะขึ้นมา แต่กลับมีใบหน้าที่ดูเยือกเย็นและดุร้าย “เซียงแหยอย่าไปรบกวนสนมเหมยเลย”

มหาเสนาบดีเซี่ยยิ้มพลางตอบกลับมา “ผู้หญิงเค้าก็กลัวจะเดือดร้อน หากมีคนสนิทไปด้วยยังไงก็เป็นเรื่องที่ดี”

บุรุษก็เป็นเยี่ยงนี้ ตัวเขาคิดอย่างไรล้วนไม่ใช่ปัญหา แต่หากคนรอบข้างพูดขึ้นมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเขา ในใจเขาก็เกิดเริ่มรู้สึกไม่ปกติขึ้นมา

“เอาล่ะ ฟูเหรินเสนาบดี เชิญเจ้าค่ะ!” แม่นมหยางกล่าวอย่างเร่งรัด

หลิงหลงฟูเหรินกล่าวอย่างดื้อด้านว่า “ไม่ ข้าไม่ไป หากฮองเฮามีเรื่องใด ก็ให้สั่งคนไปบอกข้าที่จวนแล้วกัน”

มหาเสนาบดีเซี่ยดึงมือหลิงหลงฟูเหรินออก พลางกล่าวเตือนเสียงต่ำ “วันนี้เจ้าจะก่อเรื่องต่อฮองเฮาไม่ได้อีกต่อไป มิเช่นนั้น หว่านเอ๋อร์ก็หยุดคิดเรื่องแต่งงานกับองค์รัชทายาทได้เลย”

หลิงหลงฟูเหรินไม่ได้คิดขึ้นไปถึงขั้นนี้ ฟังจากที่มหาเสนาบดีเซี่ยบอก นางก็เกิดกลัวขึ้นมา “งั้นต้องทำอย่างไรดี”

มหาเสนาบดีเซี่ยคิดอยู่ครู่นึ่ง “วันนี้ เจ้าอาจะต้องทนโดยตำหนิสักหน่อย แต่ก็ไปเถอะ คาดว่าฮองเฮาคงจะไม่อะไรกับเจ้ามาก เดี๋ยวข้าจะรีบไปหานางสนมเหมย ให้นางไปดูสักหน่อย มีนางอยู่ ฮองเฮาอาจจะมีความปราณีบ้าง”