ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 851

มู่หรงเจี๋ยไม่รู้ว่าเขาติดน้ำส้มสายชูหรือไม่ ทว่าตอนนี้เขาติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม เขาต้องกระดกขึ้นจิบสักเล็กน้อยเสมอ

ตอนเย็น หนี่หรงนำผ้าห่มมาส่งให้ที่คุก หลังจากนั้นไม่นานมู่หรงเจี๋ยถือผ้านวมเดินเข้ามาเช่นเดียวกัน

“ท่านมาทำอะไรที่นี่?” จื่ออันถามเมื่อเห็นเขาเดินตรงเข้ามา

“สามีภรรยามีชะตากรรมเดียวกัน ไม่ว่าเจ้านอนที่ไหน ข้าก็จะนอนอยู่เคียงข้างเจ้า” เขาชำเลืองมองไปที่เตียงของจื่ออัน ก่อนจะกล่าวด้วยความขยะแขยง “เจ้านี่ช่างเลอะเทอะเสียจริง เหตุใดถึงไม่ยอมปูเสื่อก่อนเล่า? กางผ้าห่มลงบนฟางโดยตรงเช่นนั้น สกปรกนัก”

หนี่หรงกล่าว “เสี่ยวซุนเพิ่งออกไป ประเดี๋ยวจะมาที่นี่ในไม่ช้า”

“ตอนนี้ข้าถูกลงโทษให้อยู่ในคุก เหตุใดจึงได้รับบริการที่พิเศษเยี่ยงนี้กัน” จื่ออันเอ่ยด้วยสายตาว่างเปล่า

“ไม่ใช่เจ้าที่ได้รับบริการอย่างดี แต่เป็นข้าต่างหาก ข้าเองก็ต้องนอนเหมือนกันนะ” มู่หรงเจี๋ยทำจมูกฟุดฟิด ดมกลิ่นแล้วพูดด้วยความขยะแขยงทันที “เจ้าไม่ได้อาบน้ำนี่”

จื่ออันพูดด้วยความโกรธ “ท่านคิดว่าที่นี่เป็นคุกระดับห้าดาวหรือ? ถึงจะมีห้องน้ำในตัวด้วย?”

“เหตุใดจะมีไม่ได้?”

มู่หรงเจี๋ยหันไปบอกหนี่หรง “ไปยกอ่างอาบน้ำของจางหลัวมา จากนั้นเติมน้ำให้เต็ม คอยรักษาความปลอดภัยให้เข้มงวด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาทั้งนั้น แม้แต่ยุงก็ต้องตรวจดูให้ดีว่าเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย แล้วค่อยปล่อยให้มันบินเข้ามา”

“อย่ามารบกวนข้า ข้าจะไม่อาบน้ำ และจะไม่ไปไหน อาบไปทำไมกัน? ทำตัวให้สมกับนอนอยู่ในคุกหน่อยสิ”

“ใครอยากนอนกับเจ้ากัน หากเจ้าไม่อาบน้ำ” มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว หันไปบอกหนี่หรงอีกครั้ง “ยังไม่ไปอีก”

หนี่หรงหันกลับมาด้วยความเสียใจ “ข้าเป็นทหารระดับห้า แต่กลับใช้ข้าให้ทำงานประหนึ่งบ่าวรับใช้”

“พูดพล่ามไร้สาระอะไรมากมายกัน?” มู่หรงเจี๋ยแค่นเสียงคำราม

หนี่หรงปิดหูตัวเองแล้ววิ่งออกไป ไป หรือไม่ไปดี? ขืนเขายังนิ่งงันไม่ยอมเคลื่อนไหว คงถูกอีกฝ่ายระดมตวาดไม่หยุดปาก นับตั้งแต่แต่งภรรยา ชายคนนี้ก็ไม่เคยปรานีเขาอีกเลย

สตรีนี่ทำให้บุรุษเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้จริง ๆ

เสี่ยวซุนเดินเข้ามาโดยถือเสื่อไว้ในมือ ดวงตาแดงก่ำ นายหญิงของนางไม่ได้กระทำความผิด แต่กลับถูกส่งตัวเข้าคุกโดยไม่มีเหตุผล จะไม่ให้นางรู้สึกแย่ได้อย่างไร?