ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 891

มือสังหารไม่สามารถกลับไปถึงคุกใต้ดินได้อย่างราบรื่น เขาเสียชีวิตทันทีระหว่างทาง โดยไม่ทราบสาเหตุการตาย

มู่หรงเจี๋ยดูเหมือนจะคาดหวังไว้ก่อนแล้ว กล่าวอย่างเฉยเมย “ช่างเถิด คนสารเลวพวกนี้ ต่อให้เขาไม่ตาย เราก็ไม่สามารถเค้นถามอะไรได้มากนัก”

“เป็นเรื่องยากกว่าจะจับพวกมันได้สักคน ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายเขาก็ตายอยู่ดี” จื่ออันเอ่ยอย่างหดหู่

“ยากตรงไหนกัน? เจ้าเพิ่งเปิดโปงราชครูเหลียง และสามารถตบหน้าเจ้าแปดได้อย่างทันท่วงที? ความคิดความอ่านของเจ้าเฉลียวเกินกว่าจะตำหนิเจ้าได้” มู่หรงเจี๋ยปลอบโยน

จื่ออันยิ้มพลางส่ายหน้า “ท่านไม่คิดว่าน่าเสียดายหรือ?”

อย่างไรก็ตาม ความจริงแล้วนางไม่กล้าพูดตามตรงว่า เป็นนางเองที่กดเข็มแรงเกินไป ทำให้มือสังหารถูกปลิดชีพ นางใช้ยาพิษฆ่ามือสังหารให้ตายไปเสีย เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตกไปอยู่ในมือของมู่หรงเจี๋ย

เพราะนางไม่แน่ใจว่ามือสังหารจะยอมสารภาพซัดทอดไปหาอ๋องหนานหวายจริง ๆ หรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้นก็สามารถจินตนาการถึงชะตากรรมสุดท้ายของอ๋องหนานหวายได้เลย การตายของเขาไม่น่าเสียดาย ทว่านางไม่ลืมว่ากู่ร่วมชะตายังไม่ได้รับการแก้ไข

นางไม่อาจปล่อยให้ มู่หรงเจี๋ยตายตกไปตามอ๋องหนานหวายได้

การเดินทางออกจากวังครั้งนี้ ทำให้พระอาการของจักรพรรดิแย่ลง จื่ออันจึงจำเป็นต้องมาอยู่ในวังซีเหวยเป็นการชั่วคราว ด้านหนึ่งเพื่อจัดการบัญชีในวัง อีกด้านหนึ่งคือเพื่อถวายการรักษาจักรพรรดิ

ข่าวดีมาถึงพระราชวัง เซียวท่าเป็นผู้มาส่งข่าว โดยบอกว่าหลังจากทางภูเขาน้ำแข็งได้รับค่าหมอจากจ้วงจ้วงแล้ว ทางนั้นได้แจ้งกลับมาให้จ้วงจ้วงทราบว่าอาการของเซียวเซียวอยู่ในขั้นทรงตัว แต่ยังไม่สามารถลงจากภูเขาได้

จื่ออันอยากรู้ว่าเหล่าหวังเย่เรียกเก็บเงินจากจ้วงจ้วงเท่าไหร่ เซียวท่าจึงหัวเราะร่วน “หนึ่งร้อยตำลึง”

“หนึ่งร้อยตำลึง? แล้วเหตุใดท่านปู่ของเจ้าถึงบอกว่าเขาต้องใช้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีอยู่?” จื่ออันถามด้วยความประหลาดใจ

“เปล่า ข้าไม่เข้าใจว่าท่านปู่ตีความไปอย่างนั้นได้อย่างไร ในจดหมายไม่ได้ระบุด้วยซ้ำว่าต้องการเท่าไร เขาแค่ขอค่าหมอเพื่อนำไปซื้อหยูกยาเท่านั้น ข้าบอกแล้วว่าท่านปู่ตื่นตูมไปเอง แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับ เถียงว่าคนแปลกหน้าเช่นเหล่าหวังเย่มาขอค่าหมอเช่นนี้ จำนวนที่ต้องการคงไม่ใช่น้อย ๆ” เซียวท่ากล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

จื่ออันหัวเราะเช่นกัน “ท่านโหวเคารพเหล่าหวังเย่มากต่างหาก”

“เปล่าเคารพหรอก เขาโง่เอง!” เซียวท่าหัวเราะเยาะ

จื่ออันมองดูเขา พูดอะไรไม่ออก “เซียวท่า เจ้ารู้หรือไม่? ไม่ว่าท่านปู่ของเจ้าจะโง่เพียงใด เขาก็ไม่มีวันโง่เขลาเหมือนเจ้าแน่”