ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 902

เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย จริงอยู่ที่เขาต้องการหาข้ออ้างเพื่อที่จะดื่ม จึงถือวิสาสะยกจอกก่อนนาง ทำไมปฏิกิริยานี้จึงเกิดขึ้น? เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตัวจื่ออันเองก็ไม่เคยบอกให้เขาเลิกดื่ม ทว่าเขารู้ดีแก่ใจว่าจื่ออันไม่ค่อยปลื้มใจนัก เพียงแต่ไม่ได้แสดงออก ใช่ นางอาจไม่ชอบให้เขาดื่ม แต่เขาสามารถเพิกเฉยโดยไม่จำเป็นต้องเลิกดื่มก็ได้

ในเมื่อนางไม่ชอบ แล้วเขายังคิดจะดื่ม เขาจึงค่อนข้างรู้สึกผิด

รู้สึกเหมือนตนเองกำลังทำผิดกับนางอยู่

การดื่มเหล้าไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์อีกต่อไป

แต่พอมาคิดดูในภายหลัง เวลาทั้งสองอยู่ด้วยกัน ข้าคอยตามใจนาง นางเองก็ต้องตามใจข้ามิใช่หรอกหรือ?

แต่แล้วเขาก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาอีกระลอก เขาไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมเขาถึงได้คิดว่าต้นเหตุคือเซี่ยจื่ออัน? เห็นได้ชัดว่าเขาทำผิด แต่กลับพยายามแก้ต่างว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด หนำซ้ำยังเกิดความลังเลในการทำบางอย่างเพื่อนาง

เหตุใดทุกอย่างดูขัดแย้งกันไปหมด? สมองอันปราดเปรื่องของเขาเริ่มเกิดความสับสนแล้วหรือ?

ผู้หญิง!

ทางด้านจื่ออันไม่ได้ล่วงรู้เกี่ยวกับความสับสนมากมายในจิตใจของเขา สำหรับนางแล้ว มู่หรงเจี๋ยเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวในแง่ของภาวะทางอารมณ์ จึงไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งไปกว่านั้น

นางหยิบน่องไก่ชิ้นหนึ่งให้เขา พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็กินเนื้อแกล้มสุราเยอะ ๆ ฝีมือการปรุงอาหารของป้าชุ่ยยู่ค่อนข้างดี”

มู่หรงเจี๋ยยิ้มรับ “ภรรยาของข้าช่างใจกว้างเสียจริง”

อ๋องเหลียงเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ “พวกเจ้าทั้งหมดต่างก็มีคู่กันทั้งนั้น ข้านี่สิที่น่าสังเวช”

“อะไรกัน? อี๋เอ๋อร์ไม่ได้เขียนจดหมายถึงท่านเลยหรือ?” จื่ออันถามด้วยรอยยิ้ม

“นางผ่านมาแล้วก็ผ่านไป คงเป็นการดีกว่าหากได้พบแบบเผชิญหน้า” อ๋องเหลียงพูดพร้อมส่ายหน้า

“อย่างนั้นหรือ? เพื่อที่เจ้าจะสามารถจับมือน้อย ๆ ของนางได้ หรือแม้กระทั่งจุมพิตริมฝีปากเล็ก ๆ ของนาง หรือทำอย่างอื่นนอกจากนี้สินะ” เสียงของซูชิงดังขึ้นก่อน ตามด้วยเจ้าตัวที่เดินถือเหยือกสุราเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแฝงเลศนัยบนใบหน้า

“เจ้าคนปากพล่อยเอ๊ย ถ้าไม่ติดที่วันนี้เป็นมื้ออาหารส่งท้ายปีใหม่ ข้าคงทุบตีเจ้าจนตายไปแล้ว” อ๋องเหลียงโต้กลับ