ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 908

“ข้าไม่รู้ว่าเป็นสร้อยข้อมือหรือไม่ แต่ต้องเป็นทองคำแน่อยู่แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าได้รับของขวัญจากนางหลายชิ้น พวกมันล้วนเป็นทองคำทั้งหมด” จื่ออันกล่าว

ซุนฟางเอ๋อร์ยกมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว สัมผัสที่คอของตนแล้วเปล่งเสียง “อ้อ!” คิ้วของนางลดต่ำ ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนก่อนหน้านี้

นางจากไปหลังจากพูดจบโดยไม่ได้พูดอะไรอีก จื่ออันมองตามแผ่นหลังของนาง ก่อนจะพูดอย่างจนปัญญา “ประหลาดนัก นางเป็นอะไรไป? อยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าไม่มีความสุขขึ้นมาเสียอย่างนั้น”

เสี่ยวซุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จริงสิ พระชายาเจ้าคะ บ่าวจำได้ว่ากล่องที่เสี่ยวหงนำมามอบให้นางนั้นมีขนาดเล็กกว่าของท่านเสียอีก ของขวัญที่นางได้รับจึงไม่ควรเป็นสร้อยข้อมือ อาจจะเป็นแหวน สร้อย หรืออะไรทำนองนั้น นางอาจรู้สึกว่าของขวัญที่ตนได้รับไม่มีมูลค่าสูงเท่าของขวัญที่ท่านได้รับ จึงอารมณ์เสียกระมังเจ้าคะ?”

จื่ออันพูดด้วยความโกรธ “ขนาดส่งของขวัญให้ยังเป็นการสร้างความเกลียดชัง ข้าควรไปบอกฮวนสี่ว่าในอนาคตอย่าทำสิ่งนี้อีก”

แทนที่จะใช้เวลาว่างอันน้อยนิดอีกครึ่งวันที่เหลืออยู่ในจวน จื่ออันกลับเดินทางไปที่ร้านติ้งเฟิง

ซุนฟางเอ๋อร์ต้องระมัดระวังในทุกสิ่งเป็นธรรมดา เนื่องจากนางรู้วิธีใช้พิษกู่ หากนางเกิดความขุ่นเคืองขึ้นมา ไม่อาจล่วงรู้ว่านางจะลงมือทำอะไรบ้าง

“งานยุ่งมากหรือ?” จื่ออันเดินเข้ามา เห็นว่าหููฮวนสี่แทบจะนั่งจมอยู่กลางกองตั๋วเงิน

“ยุ่งงั้นหรือ?” หูฮวนสี่เงยหน้าขึ้น ยกมือขึ้นนวดตรงกึ่งกลางระหว่างคิ้ว “หากงานของข้าเรียกว่ายุ่งมาก เช่นนั้นเจ้าไม่ควรเหนื่อยล้าไปกว่าข้าอีกหรือ? แล้วเหตุใดถึงยังมีเวลาว่างแวะมาที่นี่ได้?”

“วันนี้ข้าว่าง ข้าจึงมาหาเจ้า” จื่ออันนั่งลง สั่งให้คนรินน้ำชาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากคนรับใช้ออกไปแล้ว นางก็ยกยิ้มอย่างมีเลศนัย “ข้าอดหลับอดนอนมาสองคืนติดกันแล้วด้วยซ้ำ แต่ยังสะสางบัญชีไม่เสร็จด้วยซ้ำ ให้ตายเถอะ ช่วงนี้ข้าคิดถึงกาแฟชะมัด”