ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 912

เสี่ยวหงตื่นตระหนก นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ “แม่นางโปรดอย่าเข้าใจผิด บ่าวไม่มีเจตนาเจ้าค่ะ”

“ไม่มีก็ดีแล้ว” ซุนฟางเอ๋อร์อย่างเฉยเมย “ไปยกชามาดื่มสักถ้วยเถิด พูดมากไปก็กระหายน้ำ”

สีหน้าของเสี่ยวหงเปลี่ยนไป นางรีบคุกเข่าลงทันที “แม่นาง บ่าวภักดีต่อท่าน ไม่ได้คิดเป็นอื่นเลยเจ้าค่ะ”

ซุนฟางเอ๋อร์หยิบถ้วยขึ้นมาจิบช้า ๆ จากนั้นพูดเหน็บแนม “เจ้ากลัวว่าข้าจะวางยาเจ้าหรือ? หากข้าจะวางยาเจ้า เจ้าจะไม่มีวันรู้ตัว แต่ข้าจะไม่วางยาเจ้าหรอก หากเจ้าภักดีต่อข้าอย่างที่เจ้าพูด ก็เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะฆ่าเจ้า”

หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นอย่างเย็นชาและออกไป

เสี่ยวหงหวาดกลัวมากจนเหงื่อเย็นโซมกาย นางรู้เรื่องบางอย่างในเรือนชิงหนิง คุณหนูซุนคนนี้ไม่ใช่คนที่นางจะทำให้ขุ่นเคืองได้

ซุนฟางเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจมาก เหตุใดหูฮวนสี่ถึงให้ของขวัญมากมายกับนาง? ต้องการเข้าหานางงั้นหรือ? แต่ตั้งแต่ตรุษจีน ก็ไม่ได้มาหานางเลย จะเห็นได้ว่าของขวัญชิ้นนี้ ถูกมอบให้โดยไม่ได้หวังผลใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นไปได้หรือไม่ว่านางคิดจะวางแผนระยะยาว โดยไม่รีบหวังผล

ไม่สิ นางไม่รู้คุณค่าของหยกขาวนี้เลย หากเสี่ยวหงไม่บอกนางในวันนี้ นางก็อาจไม่มีทางรู้ ถ้านางเข้าหาด้วยเจตนาแอบแฝง เหตุใดนางถึงไม่บอกมูลค่าของหยกขาวนี้ตั้งแต่แรก?

ซุนฟางเอ๋อร์รู้สึกว่านางมองหูฮวนสี่ไม่ออก เช่นเดียวกับที่นางมองเซี่ยจื่ออันไม่ออก

เซี่ยจื่ออันเป็นคนฉลาดหลักแหลมสำหรับนางมาก แต่ทำตัวอ่อนโยนกับผู้อื่นมาก นางจะไว้ใจเหมือนคนพวกนั้นหรือ? ไม่ นางไม่ไว้ใจ แต่เหตุใดนางถึงแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและไม่เป็นพิษเป็นภัยได้?

นางมีอะไรดี เหตุใดมู่หรงเจี๋ยถึงชอบนาง? เมื่อนางถูกคุมขัง เขาก็ไปค้างคืนกับนางในห้องขัง โดยไม่คำนึงถึงความยากลำบาก

ถ้าไม่ใช่ความชอบ ถ้าไม่ใช่ความรัก นางก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร

แต่เขาเป็นคนที่ไม่รู้จักความรักหรอก

นางอารมณ์เสียมากที่เอาแต่คิดเรื่องนี้ในบ้าน และรู้สึกว่านางทนรอต่อไปเช่นนี้ไม่ไหวแล้ว นางจึงต้องการไปถามหูฮวนสี่เพื่อความชัดเจน

ถ้าหูฮวนสี่โกหก นางจะมองออกแน่นอน จากนั้นก็จะคืนหยกขาวให้นาง

“ล้ำค่าหรือ? มันแพงเพียงใดกัน?” หูฮวนสี่ตกตะลึง “มันก็แค่ของขวัญ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าแม่กวนอิมองค์นี้แกะสลักโดยเหอหยานจื่อ มันมีราคาหนึ่งหมื่นตำลึง” ซุนฟางเอ๋อร์มองเข้าไปในดวงตาของนาง

หูฮวนสี่พยักหน้า “มันถูกแกะสลักโดยปรมาจารย์เหอหยานจื่อจริง ส่วนเรื่องราคาหนึ่งหมื่นตำลึงนั้น ข้าจำไม่ค่อยได้”

“เจ้ามีเจตนาอะไร ถึงได้ตั้งใจมอบของขวัญล้ำค่าเช่นนี้ให้ข้า?” ซุนฟางเอ๋อร์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หูฮวนสี่ยกยิ้ม และเผลอกดดั้งจมูกตัวเองโดยไม่รู้ตัว...นางไม่ได้ใส่แว่นสายตาอีกต่อไป จากนั้นนางก็เผยรอยยิ้ม “เจ้าสงสัยว่าข้ากำลังจะใช้ประโยชน์จากเจ้างั้นหรือ? แต่เจ้ามีอะไรให้ข้าใช้ได้? หรือตอนนี้ข้าจำเป็นต้องใช้ใครด้วยหรือ?”

นั่นเป็นคำถามที่เย่อหยิ่ง แต่ซุนฟางเอ๋อร์ตกตะลึง ใช่แล้ว วันนี้หูฮวนสี่ยังต้องใช้ใครอีก? หากนางต้องการเงิน นางก็มีเงินมากมายอยู่แล้ว เพราะนางเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในต้าโจว หากนางต้องการอำนาจ นางก็เป็นเพื่อนกับมู่หรงเจี๋ยและต้าจ่างกงจู่อยู่แล้ว สถานะของนางในเมืองหลวงแทบไม่มีทางสั่นคลอน แล้วยังจำเป็นต้องใช้เด็กสาวกำพร้า ที่ถูกไล่ออกจากบ้านอย่างนางอีกหรือ?

หูฮวนสี่ถอนหายใจเบา ๆ “ช่างเถิด อันที่จริงข้าก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าคิดอย่างไร เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกทำดีหวังผลใช่หรือไม่? เจ้าไม่ต้องคิดมาก มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนั้น หากเจ้าไม่ต้องการเจ้าแม่กวนอิมองค์นี้ ข้าก็จะเอาคืนมา เจ้าไม่ต้องสนใจข้า และไม่จำเป็นต้องมาเป็นเพื่อนกับข้า”