ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 920

"เหตุผลล่ะ?”

จื่ออันตอบกลับ “สนมเหลียงป่วย ข้าไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปรบกวนนางก็เท่านั้น”

สนมอี้ตะคอกอย่างเย็นชา “เจ้าไม่อนุญาต ถือดีอย่างไรถึงไม่อนุญาต? เจ้าไม่ให้คนเข้าตำหนักตนเองก็ช่างเถิด แต่ทำไมถึงห้ามไม่ให้คนเข้าไปที่ตำหนักเย็น? นอกจากนี้ สนมเหลียงก็ได้รับโทษหนักพออยู่แล้ว ไม่ว่านางจะบาดเจ็บ ป่วย หรือตาย ฝ่าบาทย่อมไม่สนใจอยู่แล้ว เจ้าจะวุ่นวายอะไรขนาดนี้?”

“แม้ว่าสนมเหลียงจะถูกโยนเข้าไปในตำหนักเย็น แต่นางก็ยังมียศถาบรรดาศักดิ์ ทั้งยังเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของอ๋องแห่งแคว้นเหลียง จะให้ข้าละเลยนางได้อย่างไร? ไม่เห็นแก่หน้าภิกษุสงฆ์ ก็ควรต้องเห็นแก่หน้าพระพุทธรูป” จื่ออันหันหลังกลับทันที

สนมอี้ตะคอกต่อไป “ไม่ต้องยกเอาอ๋องเหลียงมาอ้าง อ๋องเหลียงไม่แม้แต่จะขอร้องแทนนางด้วยซ้ำ ฝ่าบาทต่างหากที่ทรงพระกรุณา จึงจับนางเข้าไปอยู่ในตำหนักเย็น นางเจ็บป่วย ถ้าต้องการเรียกหาหมอหลวงก็ควรแจ้งข้ากับสนมเหมย เจ้าเป็นแค่ชายา ไม่มีสิทธิ์จัดการเรื่องภายในวัง”

“นางไม่ได้เรียกหาหมอหลวง แต่เรียกข้าให้ไปรักษาแทน ใช่ ข้าเป็นเพียงชายา แต่ฝ่าบาทไม่ได้สั่งห้ามข้าไม่ให้รักษาคนในวังเสียหน่อย แล้วสนมอี้จะห้ามข้าได้อย่างไร?”

“ข้าจะปล่อยให้นางตายซะ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม วันนี้ข้าต้องเข้าพบสนมเหลียงสารเลวนั่นให้ได้ ถ้าเจ้าไม่ปล่อยข้าเข้าไป ข้าก็จะสั่งให้คนบุกเข้าไป คราวนี้มาดูกันว่าฝ่าบาทจะโทษใครหากมีอะไรผิดพลาด”

จื่ออันรู้โดยธรรมชาติว่าตนไม่ควรมีปัญหากับอีกฝ่าย มิฉะนั้นจักรพรรดิจะรู้เรื่องการฆ่าตัวตายของสนมเหลียง

นางขมวดคิ้ว “สนมเหลียงป่วยเป็นโรคระบาด ดังนั้นข้าจึงสั่งปิดล้อมตำหนักเย็นในฐานะหมอ หากสนมอี้คิดว่าไม่เหมาะสมสำหรับข้าที่จะทำเช่นนี้ ก็บุกเข้าไปเถิด”

“โรคระบาด? โรคระบาดประเภทใดกัน?” สนมอี้เย้ยหยัน “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้ากำลังปกปิดความผิดของสนมเหลียง นางไม่ได้ป่วย ข้าได้ยินข่าวลือว่านางพยายามฆ่าตัวตาย คนเลวทรามเช่นนี้ ฝ่าบาทยอมไว้ชีวิตก็ดีเท่าไหร่ แต่แทนที่จะสำนึกในพระกรุณา กลับฆ่าตัวตายเพื่อประท้วง อาชญากรรมนี้ร้ายแรงยิ่ง หากพระองค์รู้ เห็นทีคงไม่ไว้ชีวิตนางอีก”

“สนมอี้ได้ยินมาจากใครหรือว่าสนมเหลียงฆ่าตัวตาย?” จื่ออันถามกลับ

“ไม่สำคัญว่าข้าจะฟังมาจากใคร เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่านี่คือความจริง ไม่กล้าพูดหรืออย่างไร?”

“ไม่ ข้ากล้าพูดได้เลยว่าไม่จริง” จื่ออันกล่าว