ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 947

สีหน้าของหัวหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารีบผลักประตูเปิดออก เห็นว่าไม่มีใครอยู่บนเตียง แม้แต่ผ้าห่มก็กลับหัวกลับหาง “ไม่ดีแล้ว!”

คนของสนมอี้กวาดตามองไปรอบ ๆ เห็นรอยรองเท้าอยู่ข้างหน้าต่าง พร้อมกับขอบหน้าต่างที่เกิดความเสียหาย เดาว่ามันน่าจะถูกงัดเข้ามาจากด้านนอก เขาออกคำสั่งทันที “รีบตามหาคน”

หัวหน้าพาคนไปตามหาองค์ชายเจ็ดทันที ค้นทั่วบริเวณสำนักศึกษา ตามห้องหับและลานกว้าง รวมถึงที่ที่ผู้คนจะซ่อนตัวอยู่ทั้งหมด แต่กลับไม่พบอะไร

ก่อนยามจื่อ สนมอี้กุ้ยปรากฏตัวในตำหนักฮุ่ยชิงพร้อมกับองค์ชายสามในอ้อมพระหัตถ์ บนใบหน้าฉายรอยยิ้มน่ากลัว

“องค์ชาย!” สนมเหมยประหลาดใจมาก รีบโผเข้าไปกอดองค์ชายสามแล้วร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

สนมอี้มองไปที่จื่ออัน ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นราวกับจะเย้ยหยัน “องค์ชายสามเล่นซนเกินไป เขาแอบออกจากวังตามลำพัง บังเอิญเหลือเกินที่องครักษ์ข้างกายข้าเห็นตอนที่เขาออกจากวังพอดี ข้าจึงเป็นธุระพาเขากลับมาส่ง”

สนมเหมยซ่อนองค์ชายสามไว้ข้างหลัง แล้วพูดอย่างโกรธเคือง “เจ้าพาเขาไปทำไม ข้าไม่เคยทำอะไรร้าย ๆ ต่อเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้?”

สนมอี้กล่าวอย่างเย็นชา “สนมเหมย เจ้านี่ไม่รู้จักตอบแทนความดีจริง ๆ คนของข้าอุตส่าห์พาเขากลับมาส่ง เจ้าไม่ขอบคุณก็ช่าง ยังแว้งกัดข้าอีกหรือ?”

จื่ออันก้าวไปข้างหน้า ดึงสนมเหมยออกไป “พระสนม ทำดีย่อมได้รับรางวัล องค์ชายสามกลับมาอย่างปลอดภัยเช่นนี้ ต้องขอบคุณพระสนมยิ่งนัก มีคำกล่าวไว้ว่าบรรพบุรุษปลูกต้นไม้ คนรุ่นหลังจะได้ร่มเงา พระสนมเป็นคนมีจิตใจดี องค์ชายเจ็ดก็เช่นกัน”

สนมอี้จ้องเขม็งไปที่จื่ออัน “ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างที่พระชายากล่าว”

พูดจบก็หันหลังกลับทันควัน

จ้วงจ้วงมองจื่ออันอย่างสงสัย “เจ้าทำได้อย่างไร? เจ้าไปขอให้นางมอบตัวองค์ชายสามคืนให้เราจริง ๆ หรือ?”

“รู้แค่ผลลัพธ์ออกมาดีก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้ขั้นตอนหรอก มันสกปรกเกินไป!” จื่ออันยิ้มดึงองค์ชายสามให้นั่งลงแล้วถาม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

องค์ชายสามพยักหน้า “รู้ขอรับ”

“แล้วกลัวหรือไม่?” จื่ออันถามอีก