ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 973

โหรวเหยาจ้องมองนางด้วยความงุนงง บ่นพึมพำ “ร้ายแรงมากเชียวหรือ? ข้าคิดว่าคนอย่างนางไม่มีวันตายด้วยซ้ำ”

จื่ออันกล่าว “ช่างเป็นโอกาสหาได้ยากที่เจ้าจะนึกถึงนาง ฉะนั้นหากเจ้าต้องการก็ไปพบนางเถิด ข้าไม่กล้าพูดว่านางอาจรอดชีวิต เพราะความจริงแล้ว นางไม่มีความตั้งใจแรงกล้าพอที่จะมีชีวิตรอดต่อไป”

“นางไม่มีความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด? จะเป็นไปได้อย่างไร” โหรวเหยาไม่เชื่อเลยสักนิด “นางกระทำสิ่งเลวร้ายมามากมาย ไม่ใช่เพราะนางต้องการมีชีวิตที่ดีและผลักดันตนเองให้ก้าวหน้าหรอกหรือ?”

“อาจเป็นเพราะชีวิตของนางเต็มไปด้วยความหดหู่สิ้นหวัง เพราะตั้งแต่ออกจากตระกูลซุนมา อ๋องหนานหวายก็ไม่เคยปฏิบัติต่อนางด้วยความกรุณาสักครั้ง”

“นั่นเป็นสิ่งที่นางสมควรได้รับแล้ว นางไม่แม้แต่จะถนอมครอบครัวของตนเอง กลับไปพึ่งพาพวกผู้ร้ายที่มีจิตใจทะเยอทะยาน นางไม่สมควรได้รับมันหรอกหรือ? หากท่านแม่ไม่รู้ข่าวว่านางได้รับบาดเจ็บ แล้วส่งข้าให้มาเยี่ยมนาง ข้าคงไม่มาเหยียบที่นี่” โหรวเหยากล่าวอย่างโกรธเคือง ดวงตากลมโตแดงก่ำ

“ซุนฟูเหรินช่างมีเมตตาเสียจริง นางตาบอดแล้วแท้ ๆ กระนั้นก็ยังมีแก่ใจคิดถึงนางอยู่” จ้วงจ้วงถอนหายใจ

โหรวเหยากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “ท่านแม่บอกว่าเมื่อก่อนนางไม่ได้เป็นคนเช่นนี้ ทว่าเป็นเพราะอาจารย์สั่งสอนนางมาแบบผิด ๆ ท่านแม่จึงมักจะนึกถึงแต่เรื่องดี ๆ เกี่ยวกับนางเท่านั้น ไม่เคยจดจำเรื่องร้าย ๆ ของนางมาใส่ใจ แต่ข้าทำใจปล่อยวางเช่นนั้นไม่ได้ ข้าไม่อยากเห็นหน้านางด้วยซ้ำไป นางจะเป็นจะตายก็เรื่องของนางสิ นางไม่ใช่คนของตระกูลซุนอีกต่อไปแล้ว”

จื่ออันจับมือนาง “เช่นนั้นก็สุดแล้วแต่เจ้า อย่าฝืนใจตนเอง”

โหรวเหยาตอบรับ นั่งลงและนิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะกล่าวว่า “ท่านแม่ขอให้ข้ามาดูนาง ดังนั้นข้าก็จะเข้าไปดู ดูเพียงอย่างเดียว ไม่สนว่านางจะอยู่หรือตาย”

จ้วงจ้วงรู้ว่านางทั้งรักทั้งเกลียดอยู่ในใจ ความรู้สึกเหล่านี้รังแต่จะทำให้เจ้าตัวอึดอัดเสียเปล่า “จื่ออัน เจ้าพานางเข้าไปที”

“อืม!” จื่ออันตอบรับ

นางพาโหรวเหยาเข้าไปในห้อง ขณะนั้นเสี่ยวซุนก็ยกกะละมังบรรจุน้ำออกมาพอดี จื่ออันถามว่า “นางฟื้นแล้วหรือ?”

“ยังเจ้าค่ะ หมอหลวงเฝ้าดูอาการอยู่ข้างใน”

“เจ้ายกน้ำไปเช็ดหน้านางหรอกรึ?”

“เจ้าค่ะ บ่าวเอากะละมังไปรองน้ำร้อน จะได้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าและมือของนางให้อุ่นขึ้น”