ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 984

อ๋องเยี่ยกล่าว “เจ้าต้องการให้ข้ากำจัดกุ้ยไท่เฟยหรือไม่? ฉูเสี่ยวเฉียว!”

สีหน้าของสนมอี้เปลี่ยนไปหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดนางก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเสียดสี “ท่านกำลังพูดถึงอะไร? อ๋องเยี่ย ข้าไม่เข้าใจเพคะ”

“เจ้ารู้ว่าข้าหมายถึงอะไร ตอนนี้ข้ารู้ภูมิหลังของเจ้าแล้ว ฉูเสี่ยวเฉียว ชาวเซียวเปย เจ้าเกิดที่หอฉิน แม่ของเจ้าเป็นหนึ่งในนางโลมของหอฉิน ในตอนที่เจ้าอายุสิบปี ถูกกุ้ยไท่เฟยซื้อตัวไปเพื่อฝึกให้เป็นนางกำนัล และเมื่ออายุสิบห้าปี หลี่อี๋หลานก็หลบหนีการแต่งงาน ตระกูลหลี่จึงออกตามหาตัวนาง ถึงกระนั้นก็ยังหาตัวนางไม่พบ แต่พวกเขากลับเจอเจ้าแทน ทุกคนจึงปฏิบัติต่อเจ้าราวกับว่าเป็นหลี่อี๋หลานตัวจริง และส่งตัวเจ้าเข้าไปในวัง แม้แต่คนตระกูลหลี่ก็ไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างของเจ้าทั้งสองคนได้ ตลอดหลายปีที่ผ่าน เจ้าไม่ได้แยแสคนจากตระกูลหลี่เท่าใดนัก จึงมีเพียงไม่กี่คนที่เข้าพบเจ้า อีกอย่างเจ้าเข้าไปในวังก็เพราะไม่อยากคิดแค้นพยาบาทกับผู้อื่น”

สนมอี้เงียบไปชั่วครู่ก่อนชงชาต่อ “หากท่านอ๋องต้องการพูดอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถิด ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงความหลังหรอกเพคะ”

อ๋องเยี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าชอบสนทนากับคนที่พูดตรงไปตรงมา เจ้าอย่ากังวลไปเลย ลองไตร่ตรองให้ดี ๆ ตราบใดที่เจ้าสามารถควบคุมมันจนพี่เจ็ดกลับมา ข้าก็จะไม่ทำอะไรเจ้า ตอนนี้ข้าและอ๋องเหลียงต้องรับผิดชอบเรื่องการบ้านการเมือง ดังนั้นข้าจะปล่อยให้สัตว์ประหลาดออกมาเพ่นพ่านสร้างปัญหาไม่ได้”

สนมอี้กล่าวอย่างช้า ๆ “ข้าใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่ในวังตลอดมา ไม่มีครั้งใดที่ข้าทำอะไรโดยไม่คิดให้ดี ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าท่านอ๋องกำลังพูดถึงอะไร แต่อย่างไรก็ตาม หากท่านอ๋องต้องการความช่วยเหลือจากวังแห่งนี้ หรือมีผู้ใดก่อปัญหาในราชสำนักหรือพระราชวังแห่งนี้ ข้าก็จะรับผิดชอบหน้าที่ของตนด้วยการเตรียมพร้อมรับมือกับข้าศึกให้ดี”

“ดี เช่นนั้นพระสนมก็จงฟังคำเตือนของข้าให้ดี หากเจ้าสร้างความเดือดร้อนเมื่อใด ข้าก็จะจัดการเจ้าทันที ดังนั้นการอยู่เงียบ ๆ จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เช่นนั้นก็อย่ากล่าวหาว่าข้าไร้ความปรานีเลย”

อ๋องเยี่ยลุกยืนขึ้นและหันหลังกลับโดยไม่แตะต้องน้ำชา

ตอนนั้นเององค์ชายเจ็ดก็บังเอิญเดินออกมาจากห้องโถงด้านใน ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เสด็จอาอยู่ที่นี่ด้วยหรือ?”

อ๋องเยี่ยเลิกคิ้วพลางกล่าว “วันนี้เจ้าไม่ไปเรียนตำรารึ?”

องค์ชายเจ็ดเดินเข้ามากอดเอวอ๋องเยี่ยพร้อมมองเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เสด็จพ่อบอกว่ามีคนดักจับตัวข้าอยู่ที่โรงเรียน ดังนั้นเสด็จพ่อจึงไม่อนุญาตให้ข้าไปขอรับ”

อ๋องเยี่ยตระหนักได้ทันทีว่านอกเหนือจากการกักบริเวณจื่ออันแล้ว ยังทำให้เขาไม่ได้ไปโรงเรียนอีกด้วย