ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1003

หลิงอวี๋หมดคำพูด เด็กผู้นี้เสพติดการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงไปแล้วหรือ?

ตั้งแต่เดินทางไปไร่นาของเซียวหลินเทียนครั้งที่แล้วและได้กระต่ายตัวน้อยกลับมาสองตัว​ เด็กผู้นี้ก็เอาแมวมาเลี้ยงอีกหนึ่งตัว​ ที่เกินไปกว่านั้นคือเมื่อสองวันก่อนเอางูตัวสีขาวทั้งตัวมาเลี้ยงอีก

หลิงอวี๋กลัวงูที่สุด เมื่อนางเดินเข้าไปเห็นงูตัวหนึ่งพันรอบแขนของหลิงเยวี่ยก็กรีดร้องอย่างตกใจขึ้นมาทันที

หลิงเยวี่ยระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทั้งยังอุ้มงูขาวไว้ในอ้อมแขนอย่างกับสมบัติล้ำค่า พลางเอ่ยอย่างกระตือรือร้น “ท่านแม่ เสี่ยวไป๋เชื่องมาก มันมิกัดคนนะขอรับ ท่านแม่ลองลูบมันดู...”

“เอาออกไป​ ๆ…”

หลิงอวี๋วิ่งหนีไปในเรือนด้วยความตื่นตระหนก​ พลางตะโกนด้วยความโกรธ “ใครให้เจ้าตัวนี้กับเยวี่ยเยวี่ย? ออกมาเลยนะ ข้าสัญญาว่าจะมิทุบตีเจ้าจนตาย!”

เซียวหลินเทียนเข้ามาคุยกับหลิงอวี๋พอดี เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของหลิงอวี๋ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

เขามิเคยเห็นหลิงอวี๋ดูโกรธและกลัวถึงเพียงนี้มาก่อน เขาทั้งประหลาดใจทั้งรู้สึกตลก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

ในความทรงจำของเซียวหลินเทียน หลิงอวี๋เป็นคนมิเกรงกลัวฟ้าดิน​ เมื่อเผชิญหน้ากับอวัยวะภายในของคนก็มิปรากฏความกลัวออกมา อะไรกันที่ทำให้นางกลัวจนกลายเป็นเช่นนี้

หลิงเยวี่ยยังมิรู้ว่าตนเองทำให้หลิงอวี๋โกรธเข้าจริง ๆ จึงอุ้มงูขาวตามออกมาอีกครั้ง​ ทั้งยังเอ่ยอย่างเป็นจริงเป็นจัง

“ท่านแม่ ท่านแม่บอกไว้มิใช่หรือขอรับ? ว่าเราหนีจากความกลัวมิได้ มีเพียงต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญเท่านั้นที่จะเอาชนะความกลัวของตนได้!”

“มาเถิด อุ้มมันหน่อย ข้ารับรองว่าต่อไปท่านแม่จะมิกลัวมันอีกแล้ว!”

หลิงเยวี่ยขยับเข้ามาอีกครั้ง

หลิงอวี๋ตกใจจนนางคว้าเซียวหลินเทียนมาบังหน้านางไว้ พลางเอ่ยตะกุกตะกัก​ “รีบบอกให้เขาเอามันออกไปที… รีบโยนมันออกไป...”

“เยวี่ยเยวี่ย เจ้าเลือกเอาเองนะ วันนี้มีมันไม่มีข้า มีข้าไม่มีมัน…”

เซียวหลินเทียนมองงูขาวในอ้อมแขนของหลิงเยวี่ยอย่างหมดคำพูด ในที่สุดก็เข้าใจว่าสิ่งที่หลิงอวี๋กลัวคือสิ่งนี้!

แต่งูขาวตัวนี้​ เป็นงูที่เขาเจอตอนที่ฝึกอยู่บนภูเขา เขาคิดว่าหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยน่าจะชอบ จึงจับมันเองกับมือแล้วเอากลับมาให้หลิงเยวี่ย!

เถาจื่อกับหานเหมยอย่างไรก็ได้ แต่หลิงอวี๋กลัวจนเป็นเช่นนี้ ดังนั้นพวกนางจึงมิกล้าช่วยพูดให้หลิงเยวี่ย

เซียวหลินเทียนยิ่งมิกล้าเลย เขารู้สึกผิด!

หากเขารู้ว่าหลิงอวี๋กลัวสิ่งนี้มากถึงเพียงนี้ เขาคงไม่มีทางเอางูขาวกลับมา

“ท่านแม่ เสี่ยวไป๋ตัวเล็กน่ารักถึงเพียงนี้ ท่านแม่จะโยนมันทิ้งลงได้เยี่ยงไร! หากมันออกไปแล้วคนอื่นเห็นเข้าคงจะฆ่ามันตาย!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครช่วย หลิงเยวี่ยจึงทำได้เพียงพูดเอง

“อืม เสี่ยวไป๋น่ารัก เช่นนั้นเจ้าก็เก็บมันไว้เถิด ต่อไปแม่จะมิกลับมาที่เรือนบุหงาอีก!”

หลิงอวี๋ทำเป็นโกรธหันหลังเดินไป

หลิงเยวี่ยตกใจทันที จึงรีบวิ่งไปโยนงูขาวให้เซียวหลินเทียนแล้วตะโกนด้วยความโกรธ “รีบเอางูของท่านกลับคืนไปเลย กระหม่อมมิต้องการมันแล้ว!”