ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1004

“ท่านแม่ ท่านแม่อย่าไป เยวี่ยเยวี่ยมิเลี้ยงแล้ว!”

หลิงเยวี่ยพุ่งเข้าไปกอดหลิงอวี๋ แต่หลิงอวี๋หลบเขากับตะโกนอย่างมิชอบ “อย่าเอามือที่สัมผัสกับงูมากอดข้า ไปล้างมือให้สะอาดก่อนค่อยมา!”

หลิงเยวี่ยจึงทำได้เพียงต้องไปล้างมือ ตอนเดินผ่านเซียวหลินเทียนก็มองงูขาวอย่างอาลัยอาวรณ์

เซียวหลินเทียนอุ้มงูขาว ทั้งยังถูกหลิงอวี๋จ้องอยู่ด้วย​ เขารู้สึกผิดพลางเอ่ย “ข้า… ข้าคิดว่าเจ้าจะชอบมัน!”

“ท่านต่างหากที่ชอบ...”

ทั้งครอบครัวของท่านชอบมัน!

หลิงอวี๋อดทนมิพูดคำด้านหลัง​ พลางเอ่ยอย่างมิพอใจ “ท่านรู้จักหม่อมฉันเท่าใด? ท่านรู้หรือว่าหม่อมฉันชอบอะไรมิชอบอะไร?”

“เซียวหลินเทียน​ ต่อไปหากท่านจะให้สัตว์ชนิดใดกับเยวี่ยเยวี่ยจะต้องได้รับการอนุมัติจากหม่อมฉันก่อน! หากท่านกล้าให้อะไรมั่ว​ ๆ​ ทำให้หวาดกลัวอีก หม่อมฉันจะเอาของที่น่ากลัวไปใส่ให้เต็มเรือนของท่าน!”

เซียวหลินเทียนเป็นคนผิดจึงทำได้เพียงยิ้มพลางเอ่ย “ได้​ ๆ ครั้งหน้าหากข้าจะให้อะไรข้าจะบอกเจ้าล่วงหน้า!”

“ท่านรีบไปเถิด! วันนี้เรือนบุหงามิต้อนรับท่าน! เอาสิ่งที่เอามาให้ไปไกล ๆ อย่าให้หม่อมฉันเห็นมันในตำหนักอีก!”

เซียวหลินเทียนผู้น่าสงสารมิทันได้พูดสิ่งที่อยากพูดก็ถูกหลิงอวี๋ไล่ออกจากเรือนบุหงาเสียแล้ว...

เหยี่ยวดำตัวนี้ของฉุนอวี๋หมิง​ หลิงอวี๋แค่ชื่นชมความยิ่งใหญ่ของมัน​ แต่เมื่อเห็นมันอยู่บนท้องฟ้า ท่าทางเหมือนจะบินลงมาล่าเหยื่อ​ในมิช้า หลิงอวี๋ก็มิสบายใจ

“หลิงเยวี่ย สัตว์เลี้ยงของเจ้ามีมากพอแล้ว เจ้าดูแลพวกมันให้ดีครบทุกตัวก็พอ! ใต้หล้านี้มีสัตว์ที่น่าสนใจมากมาย เจ้ามิสามารถมีพวกมันได้ทั้งหมดหรอกนะ!”

“พฤติกรรมเช่นนี้ของเจ้า​ หากเรียกให้น่าฟังหน่อยก็คือการแบ่งปันความรักต่อเพื่อนร่วมใต้หล้า ทว่าหากเรียกให้มิน่าฟังก็คือการเจอของใหม่แล้วลืมของเก่า!”

หลิงอวี๋โจมตีหลิงเยวี่ยอย่างมิเกรงใจ