ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1011

“ท่านเป็นคนพูดเองนะว่าหากเกิดอะไรขึ้นท่านจะรับผิดชอบ! ข้าก็เตือนไปแล้ว แต่ท่านยืนกรานที่จะดำเนินการตามแบบของตัวท่านเอง! หากเกิดอะไรขึ้นกับไทเฮา ท่านจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

หลังจากที่หมอต่งเอ่ยอย่างดุเดือดจบ ก็ก้าวออกไป

หลิงอวี๋นั่งลงฉีดยาเข้าไปในร่างกายของไทเฮา

แม่นมเว่ย ไป๋ซุ่ยและคนอื่น ๆ ต่างมองอย่างกังวล

ขันทีเฒ่าวัยหกสิบกว่ารออยู่ข้าง ๆ และมองอย่างเงียบ ๆ

หลิงอวี๋มิได้สังเกตว่า แม้ขันทีเฒ่าผู้นี้จะแก่แล้ว แต่กลับมีรูปร่างผอมเพรียวและมีพลัง ผมของเขาขาวไปหมดทั้งหัว และมีรอยย่นมากมายบนใบหน้า เขาหรี่ตาหดมือและเท้า และมองด้วยความระมัดระวัง

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองโดยบังเอิญ ดวงตากลับมิได้ขุ่นมัวเหมือนคนแก่ทั่วไป แต่เป็นประกายอยู่

หลังจากฉีดยาเข้าไปแล้ว มิกี่นาทีต่อมา ชีพจรของไทเฮาก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ หลิงอวี๋ถอนหายใจโล่งอก แล้วเหลือบมองหมอต่งที่กำลังจ้องนางอย่างใกล้ชิด แล้วยิ้มอย่างเย็นชาพลางเอ่ย

“หมอต่ง ข้ามิรู้ว่าตอนนี้ไทเฮาได้รับพิษชนิดใด แต่ตอนนี้ชีพจรของนางเริ่มเป็นปกติแล้ว มิเชื่อเจ้าก็เข้ามาดู ข้าเชื่อว่าอีกเดี๋ยวไทเฮาจะฟื้นขึ้นมา!”

หมอตงมิได้จริงจังกับคำพูดของหลิงอวี๋ “พระชายาอ๋องอี้ อย่าเพิ่งด่วนสรุปนักเลย! รอจนกว่าไทเฮาจะฟื้นมาจริง ๆ แล้วค่อยพูดดีกว่า!”

หลิงซวนทนฟังมิได้อีกต่อไป จึงเอ่ยเหยียดหยาม “หมอต่ง หากท่านมิสามารถช่วยไทเฮาได้ นั่นเป็นเพราะทักษะการแพทย์ของท่านมิดี! หากตนเองทำมิได้ก็จงถ่อมตัว เหตุใดท่านต้องมาแขวะใส่อาจารย์ข้าด้วย?”

ขณะที่กำลังพูด นางก็เห็นไทเฮาลืมตาขึ้นแล้ว เมื่อหลิงซวนเห็นสิ่งนี้ นางจึงเอ่ยอย่างภาคภูมิใจกับหมอต่ง “เห็นหรือไม่ อาจารย์ของข้าบอกว่าอีกเดี๋ยวไทเฮาจะฟื้น นี่ก็ฟื้นขึ้นมาแล้วมิใช่หรือ?”

หมอต่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วใบหน้าก็แดงเล็กน้อย

แม่นมเว่ยประสานมืออย่างมีความสุข “ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระชายาอ๋องอี้ ไทเฮาฟื้นแล้วก็ดีเลยเจ้าค่ะ...”

แต่ก่อนที่แม่นมเว่ยจะพูดจบ ไทเฮาก็อ้าปากกระอักเลือดออกมา แม้แต่อาภรณ์ของหลิงอวี๋ก็เต็มไปด้วยเลือด