ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1017

หมอต่งมองถังทีเดียนแล้วเอ่ย “สิ่งที่กระหม่อมพบก็คือมะเค็ดเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋ยกริมฝีปากขึ้นเยาะเย้ยทันที “หมอต่ง เจ้ามาก่อนถังถีเตี่ยน เจ้าได้ตรวจสอบอาการของไทเฮาแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าไทเฮากินยาบำรุงร่างกายแล้วเป็นพิษ”

หมอต่งพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาถูกพิษของมะเค็ด!”

“ไร้สาระ!”

หลิงอวี๋มิเกรงใจแล้ว นางตะคอกด้วยความโกรธ แล้วเอ่ยกับจักรพรรดิอู่อัน “เสด็จพ่อ หลิงอวี๋ขอเชิญถังถีเตี่ยนไปดูอาเจียนของไทเฮาได้หรือไม่เพคะ?”

“หากไทเฮาถูกพิษของมะเค็ด มันจะพบได้ในอาเจียนของพระนาง!”

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยเสียงเรียบ “ถังถีเตี่ยน ไปตรวจดูสิ!”

ถังถีเตี่ยนเดินเข้าไปตรวจอาเจียนกับผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดของไทเฮาทันที หลังจากตรวจอยู่พักหนึ่งก็เอ่ยอย่างสงสัย “กราบทูลองค์จักรพรรดิ กระหม่อมตรวจอาเจียนของไทเฮาแล้วมิพบพิษของมะเค็ดพ่ะย่ะค่ะ!”

“หมอต่ง เจ้าก็ไปดูได้เช่นกัน!” หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ “อย่ามาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก!”

หมอต่งเหลือบมองฮองเฮาเว่ยอย่างมิสบายใจ ภายใต้สายตาจ้องมองที่เย็นชาของจักรพรรดิอู่อัน เขาทำได้เพียงเดินเข้าไป

หลังจากตรวจสอบไปครู่หนึ่ง หมอต่งก็เอ่ย “กราบทูลองค์จักรพรรดิ กระหม่อมก็มิพบพิษของมะเค็ดในอาเจียนพ่ะย่ะค่ะ!”

คราวนี้ ดวงตาของจักรพรรดิอู่อันมืดมนลง ดวงตาอันเย็นชาของเขากวาดมองไปที่ใบหน้าของฮองเฮาเว่ย ก่อนที่จะมองไปทางหลิงอวี๋

“หลิงอวี๋ เจ้าบอกว่าไทเฮากินยาบำรุงร่างกายแล้วถูกพิษ แต่พวกเขามิพบมะเค็ดอยู่ในอาเจียน สาเหตุคืออะไรกัน?”

จักรพรรดิอู่อันเป็นจักรพรรดิมาหลายปี และมีความสามารถและความรู้อย่างแท้จริง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้เขารู้สึกแปลก

“นอกจากนี้ หากถูกพิษของมะเค็ด เง็กเต็ก หวงเหลียนหรือน้ำจินอิ๋นฮวาก็สามารถเร่งให้อาเจียนได้ หรือหมอต่งเรียนแพทย์มาทั้งชีวิตก็มิรู้เหตุผลง่าย ๆ ข้อนี้หรือ?”

หลิงอวี๋พูดเร็วมาก พอฮองเฮาเว่ยกับหมอต่งตั้งสติได้ นางก็อธิบายประเด็นที่น่าสงสัยทั้งหมดแล้ว

สุดท้ายหลิงอวี๋ก็มองไปทางถังถีเตี่ยน “เรื่องพิษมะเค็ดกับวิธีแก้พิษที่หลิงอวี๋พูดมาถูกต้องหรือไม่?”

ถังถีเตี่ยนพยักหน้าอย่างมิรู้ตัว “จริงเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ วิธีการทั้งหมดที่พระชายาอ๋องอี้บอกมาสามารถล้างพิษได้!”

“หลิงอวี๋ เจ้า… เจ้ามันใส่ร้ายผู้อื่น! ข้าอยู่ในวังดูแลไทเฮา แล้วได้ยินมาว่ามีคนวางยาพิษไทเฮา จึงพากองทัพหลวงเข้ามาแล้วมันมีอะไรมิถูกต้องเล่า?”

ฮองเฮาเว่ยเอ่ยอย่างกังวล “เหตุใดเจ้าต้องบอกว่าข้าใส่ร้ายเจ้าให้ได้เลย!”