ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1019

หมอต่งมองไปที่ฮองเฮาเว่ยอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ฮองเฮาเว่ยกลับจ้องมองอย่างดุร้าย

“หมอมิดี เจ้ายังกล้าบอกว่าทักษะการแพทย์ของตนดีมาก เจ้ามิรู้ด้วยซ้ำว่าไทเฮาป่วยหรือถูกวางยาพิษ เหตุใดในวังถึงเก็บหมอมิดีเช่นเจ้าไว้?”

“หากเจ้ามิเอะอะโวยวายบอกว่าพระชายาอ๋องอี้วางยาพิษ ข้าก็คงมิกล่าวโทษพระชายาอ๋องอี้! เจ้ามีเจตนาอะไรถึงจงใจทำให้ข้าเข้าใจผิดเช่นนี้?”

“ท่านอ๋องเฉิง เราต้องสอบสวนอย่างเข้มงวด ดูว่าใครสั่งการเขาอยู่เบื้องหลัง!”

ฮองเฮาเว่ยอธิบายความสัมพันธ์ของนางกับหมอต่งด้วยประโยคเดียว ทั้งยังโยนความผิดทั้งหมดให้หมอต่งด้วย...

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเป็นคนฉลาด ใคร ๆ ก็รู้ว่าฮองเฮาเว่ยโยนให้หมอต่งเป็นแพะรับบาป...

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยกับหลิงอวี๋อีกครั้ง “หลิงอวี๋ เจ้าจงคิดหาวิธีที่จะช่วยไทเฮาโดยเร็วที่สุด! วันพรุ่งเป็นการแข่งขันล่าสัตว์ เทียนเอ๋อร์ต้องเข้าร่วมด้วย! เราต้องได้ชัยชนะนี้!”

วันนี้จักรพรรดิอู่อันพอใจกับผลงานของเซียวหลินเทียนมาก แต่ในรายการแข่งขันการต่อสู้ เซียวหลินเทียนขอออกจากการเข้าร่วมเพราะเขาเป็นห่วงหลิงอวี๋กับไทเฮา

เผยอวี้กับแม่ทัพคนอื่น ๆ จากฉินตะวันตกเข้าร่วมการแข่งขัน แต่พ่ายแพ้ให้กับองค์ชายหนิงและมู่เหลิงหัวหน้าองครักษ์ขององค์ชายเหยี่ยวซึ่งทำให้จักรพรรดิอู่อันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ดังนั้น มิว่าอย่างไรก็ตาม เซียวหลินเทียนก็มิควรพลาดการแข่งขันการล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันจะพยายามให้ดีที่สุดเพคะ!”

หลิงอวี๋ยังรู้ถึงความสำคัญของการแข่งขันนี้ต่อฉินตะวันตก หากตนอยู่ในวัง เซียวหลินเทียนจะกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตน

นอกจากนี้ อะไรก็ตามที่มิคาดคิดสามารถเกิดขึ้นได้ในการแข่งขันการล่าสัตว์ หากนางอยู่ในสนามก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง

หลังจากที่จักรพรรดิอู่อันไปแล้ว หลิงอวี๋ก็ตรวจชีพจรของไทเฮาอีกครั้ง อาการของไทเฮาดีขึ้น ชีพจรของนางก็แข็งแรงขึ้น

แค่คนยังมิฟื้นเท่านั้น!

ขันทีเซี่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยเบา ๆ “ซวนเอ๋อร์ หลังจากการแข่งขันสี่แคว้นสิ้นสุดลง เจ้ากับพระชายาสามารถขอลาไปก่อน!”

ขันทีเซี่ยหยิบเงินออกมาจากใต้แขนเสื้อของเขาแล้วยัดมันไปให้หลิงซวนอย่างเงียบ ๆ พลางเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

“หากยังอยู่ในตำหนักอ๋องอี้ต่อไป มิช้าก็เร็วเจ้าจะต้องตาย! กลับไปที่บ้านเกิดของเจ้า ใช้เงินเหล่านี้ซื้อที่ดินทำกิน รับสมัครลูกเขย ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเถิด!”

หลิงซวนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยัดเงินกลับไปให้ขันทีเซี่ย

“ท่านลุง ข้ามิต้องการ แล้วข้าก็จะมิกลับไปเช่นกัน! ข้าอยากอยู่ในเมืองหลวง อยู่กับท่าน กับอยู่กับอาจารย์ของข้า!”

“ท่านลุง ข้ารู้ว่าการติดตามอาจารย์มันอันตราย แต่ข้ามิกลัว! อาจารย์ช่วยชีวิตข้าไว้ และอาจารย์ก็ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี! ข้าถือว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นครอบครัวของข้าแล้ว!”

สีหน้าของขันทีเซี่ยเข้มขึ้น “เหตุใดเจ้าถึงมิเชื่อฟัง? เจ้าเป็นคนเดียวในตระกูลเซี่ย หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า เจ้าจะให้ข้าอธิบายเรื่องนี้ต่อบรรพบุรุษของตระกูลเซี่ยให้เข้าใจได้เยี่ยงไร”