ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1024

ซินจิ้งสิ้นหวัง จึงได้แต่สั่งการให้นางกำนัลยิงธนูต่อไป

แต่ธนูที่พวกนางนำมาติดตัวมานั้นมีจำกัด หนังหมูป่าหนามาก ธนูของทุกคนใกล้จะหมดแล้ว แต่ก็ยังมีหมูป่าบางตัวที่ยังคงวิ่งชนต้นไม้ด้วยความดุร้าย

ต้นไม้ที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วรออยู่ถูกชนอย่างรุนแรง ลำต้นอาจหักได้ทุกเมื่อ...

“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย…”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

หลิงอวี๋ก็ร้อนรนเช่นกัน ลูกธนูหมดแล้ว หากหมูป่าเหล่านี้เรียกพวกพ้องมาอีก เห็นทีคงไม่มีใครหนีรอดไปได้...

ทว่าตอนนี้ เหล่าบุรุษก็อยู่ไกลออกไป ผู้ใดเล่าจะมาช่วยพวกนางได้...

ขณะที่นางกำลังขบคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของเซียวหลินเทียนกับพรรคพวกของเขา “อาอวี๋ อย่าตระหนกไป พวกเรามาแล้ว…”

หลิงอวี๋ก้มลงมอง เซียวหลินเทียน อันเจ๋อ พวกเขาทั้งหมดมาแล้ว!

นอกจากนี้ ยังมีองค์ชายหนิงแห่งฉีตะวันออก เซียวทง และพี่น้องตระกูลมู่หรงแห่งเยวี่ยใต้มาด้วย

เมื่อทุกคนเห็นว่าสถานการณ์วิกฤต จึงรีบยกธนูขึ้นแล้วเล็งไปที่หมูป่าเหล่านั้น แล้วก็ยิงธนูออกไปพร้อมกัน...

เหล่าบุรุษล้วนมีวิทยายุทธ์ กล้ามแขนแข็งแรง ธนูพุ่งทะลุร่างหมูป่าอย่างแม่นยำ...

หมูป่าสองตัวถูกธนูยิงก็วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง พุ่งชนต้นไม้ที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วเกาะอยู่พอดี

ต้นไม้ที่เปราะบางอยู่แล้วมิสามารถทนทานต่อแรงกระแทกอันรุนแรงเช่นนี้ได้อีกต่อไป หักโค่นลงมาด้วยเสียงดังโครม

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเองก็ตกลงมาพร้อมกับลำต้น บังเอิญอาภรณ์ของเซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกกิ่งไม้เกี่ยวฉีกขาด เสียงฉีกขาดดังแคว่ก...

อาภรณ์าครึ่งหนึ่งของเซี่ยโฮ่วตานรั่วฉีกออก เผยให้เห็นอาภรณ์ชั้นในสีชมพู และร่างกายขาวเนียนสว่าง

ใบไม้และกิ่งไม้ที่หักร่วงลงมาทับร่างของนาง

ชั่วพริบตา เซี่ยโฮ่วตานรั่วกลายเป็นคนมอมแมม อาภรณ์ขาดวิ่น เผยเนื้อหนังมังสาให้ทุกคนเห็น

เซี่ยโฮ่วตานรั่วยังคงนอนอยู่บนพื้นกับกองใบไม้ที่ร่วงหล่น เห็นเซียวหลินเทียนและองค์ชายหนิงยืนอยู่ตรงหน้าตนราวกับเทพเจ้า...

เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ตัวแข็งกลายเป็นหินในทันที นางเคยอับอายขายเช่นนี้เมื่อไรกัน!

นางเป็นถึงองค์หญิงแห่งฉีตะวันออก!

สง่างาม ไร้ผู้ใดเทียบ เป็นองค์หญิงที่ได้รับการปรนนิบัติอย่างดี!

นางมิเคยคิดฝันมาก่อนว่า ด้านที่น่าอับอายที่สุดของนางจะถูกผู้คนมากมายมองเห็น...

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมองพวกเขาด้วยความเคียดแค้น หากพวกเจ้าทำให้ข้าอับอาย ข้าก็จะทำให้พวกเจ้าไร้ความสบายใจเช่นเดียวกัน!

หลังจากซินจิ้งนำนางกำนัลช่วยพยุงนางออกมาจากกองใบไม้และกิ่งไม้ที่หัก แล้วคลุมเสื้อคลุมให้ เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็ถามด้วยท่าทางน่าสงสาร

“หลิงอวี๋ เจ้ามิคิดจะพูดอะไรกับข้าสักหน่อยหรือ?”

หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง มองตรงไปที่เซี่ยโฮ่วตานรั่ว

นี่หมายความว่าอย่างไร?

นางกำลังจะพูดอะไรกันแน่?

ต้องการให้ปลอบใจนางรึ?

“ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? ต้องการให้หม่อมฉันช่วยหรือไม่?”

หลิงอวี๋คิดออกว่าตนเป็นหมอ จึงถามออกไปโดยมิคิดมาก

เซี่ยโฮ่วตานรั่วกัดฟัน สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธราวกับตนถูกกระทำอย่างมิเป็นธรรม

“อย่าเสแสร้งนักเลย! หากมิใช่เพราะเจ้า ข้าจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!?”