ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1037

เซียวหลินเทียนคิดเช่นนี้ แต่ก็รู้สึกว่ามิถูกต้องนัก

หลิงอวี๋และเซี่ยโฮ่วตานรั่วเจอหมูป่าระหว่างทางเป็นเรื่องบังเอิญ แต่มือสังหารจำนวนมากเหล่านี้มิสามารถระดมมาได้ภายในมิกี่ชั่วยามเป็นแน่!

เว้นเสียแต่... องค์ชายหนิงตั้งใจจะกำจัดตนในระหว่างการล่าสัตว์อยู่แล้วจึงได้ซุ่มซ่อนมือสังหารจำนวนมากไว้ล่วงหน้า!

ฉึก...

เซียวหลินเทียนเผลอไปครู่หนึ่ง ข้อมือก็ถูกมือสังหารแทงด้วยดาบอีกครั้ง

เขาเจ็บปวดจนเกือบจะทำดาบหลุดมือ

เซียวหลินเทียนรีบรวบรวมสติ กลับมาต่อสู้และถอยหนีไปพร้อมกับจ้าวซวนและคนอื่น ๆ

“ท่านอ๋อง ท่านรีบหนีไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากยังดื้อรั้นอยู่ เห็นทีพวกเราคงต้องตายกันหมดเสียที่นี่…”

จ้าวซวนและลู่หนานทนมิไหวแล้ว จึงร้องออกมาพร้อมกัน

เซียวหลินเทียนเห็นว่าทุกคนได้รับบาดเจ็บหนัก ภายในใจร้อนเหมือนโดนไฟเผา เผยอวี้และคนอื่น ๆ วิ่งไปไกลแค่ไหนกัน เหตุใดวิกฤตถึงขั้นนี้แล้วยังมิมาช่วยอีก...

ขณะที่กำลังร้อนใจ ก็ได้ยินเสียงของหลิงอวี๋ “เซียวหลินเทียน มาทางนี้!”

เซียวหลินเทียนเหลือบมองอย่างรวดเร็วก็เห็นหลิงอวี๋ลุกขึ้นจากพุ่มไม้

เซียวหลินเทียนดีใจอย่างยิ่ง หลิงอวี๋มาช่วยแล้ว นี่เหมือนการส่งถ่านยามหิมะตก(1)ไม่มีผิด

“ไป…”

เซียวหลินเทียนและจ้าวซวนมีความเข้าใจอันดีต่อกัน จึงต่อสู้พลางถอยหนีไปทางหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ เถาจื่อ และหานเหมยต่างก็ถือธนูเล็งไปทางมือสังหารที่พยายามเกาะติดอยู่กับเซียวหลินเทียน

เมื่อเข้ามาในระยะยิง หลิงอวี๋ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ยิงธนูออกไป ลูกธนูพุ่งเข้าตาของมือสังหารคนนั้นอย่างแม่นยำ

มือสังหารร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แล้วเกลือกกลิ้งไปกับพื้นด้วยความทุรนทุราย...

“ฮ่า ๆ สนุกกว่าการล่าสัตว์เป็นไหน ๆ…”

หลิงอวี๋ร้องออกมาแล้วรีบดึงลูกธนูออก เล็งไปยังเป้าหมายถัดไป

เถาจื่อและหานเหมยก็มิน้อยหน้า ยกธนูเล็งไปที่มือสังหาร

แต่มือสังหารเหล่านั้นมีวิทยายุทธ์สูงส่ง เพิ่งจะจัดการไปได้สองคน ก็มีคนพุ่งเข้ามาหาเถาจื่อในทันที ฟันดาบไปที่เถาจื่อ