ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1037

เซียวหลินเทียนคิดเช่นนี้ แต่ก็รู้สึกว่ามิถูกต้องนัก

หลิงอวี๋และเซี่ยโฮ่วตานรั่วเจอหมูป่าระหว่างทางเป็นเรื่องบังเอิญ แต่มือสังหารจำนวนมากเหล่านี้มิสามารถระดมมาได้ภายในมิกี่ชั่วยามเป็นแน่!

เว้นเสียแต่... องค์ชายหนิงตั้งใจจะกำจัดตนในระหว่างการล่าสัตว์อยู่แล้วจึงได้ซุ่มซ่อนมือสังหารจำนวนมากไว้ล่วงหน้า!

ฉึก...

เซียวหลินเทียนเผลอไปครู่หนึ่ง ข้อมือก็ถูกมือสังหารแทงด้วยดาบอีกครั้ง

เขาเจ็บปวดจนเกือบจะทำดาบหลุดมือ

เซียวหลินเทียนรีบรวบรวมสติ กลับมาต่อสู้และถอยหนีไปพร้อมกับจ้าวซวนและคนอื่น ๆ

“ท่านอ๋อง ท่านรีบหนีไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากยังดื้อรั้นอยู่ เห็นทีพวกเราคงต้องตายกันหมดเสียที่นี่…”

จ้าวซวนและลู่หนานทนมิไหวแล้ว จึงร้องออกมาพร้อมกัน

เซียวหลินเทียนเห็นว่าทุกคนได้รับบาดเจ็บหนัก ภายในใจร้อนเหมือนโดนไฟเผา เผยอวี้และคนอื่น ๆ วิ่งไปไกลแค่ไหนกัน เหตุใดวิกฤตถึงขั้นนี้แล้วยังมิมาช่วยอีก...

ขณะที่กำลังร้อนใจ ก็ได้ยินเสียงของหลิงอวี๋ “เซียวหลินเทียน มาทางนี้!”

เซียวหลินเทียนเหลือบมองอย่างรวดเร็วก็เห็นหลิงอวี๋ลุกขึ้นจากพุ่มไม้

เซียวหลินเทียนดีใจอย่างยิ่ง หลิงอวี๋มาช่วยแล้ว นี่เหมือนการส่งถ่านยามหิมะตก(1)ไม่มีผิด

“ไป…”

เซียวหลินเทียนและจ้าวซวนมีความเข้าใจอันดีต่อกัน จึงต่อสู้พลางถอยหนีไปทางหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ เถาจื่อ และหานเหมยต่างก็ถือธนูเล็งไปทางมือสังหารที่พยายามเกาะติดอยู่กับเซียวหลินเทียน

เมื่อเข้ามาในระยะยิง หลิงอวี๋ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ยิงธนูออกไป ลูกธนูพุ่งเข้าตาของมือสังหารคนนั้นอย่างแม่นยำ

มือสังหารร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แล้วเกลือกกลิ้งไปกับพื้นด้วยความทุรนทุราย...

“ฮ่า ๆ สนุกกว่าการล่าสัตว์เป็นไหน ๆ…”

หลิงอวี๋ร้องออกมาแล้วรีบดึงลูกธนูออก เล็งไปยังเป้าหมายถัดไป

เถาจื่อและหานเหมยก็มิน้อยหน้า ยกธนูเล็งไปที่มือสังหาร

แต่มือสังหารเหล่านั้นมีวิทยายุทธ์สูงส่ง เพิ่งจะจัดการไปได้สองคน ก็มีคนพุ่งเข้ามาหาเถาจื่อในทันที ฟันดาบไปที่เถาจื่อ

ทันใดนั้น ลูกธนูก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้ สิ้นเสียงฟิ้วมันก็พุ่งเข้าปักขาของหลิงอวี๋

แรงกระแทกอันมหาศาลทำให้หลิงอวี๋ล้มเซไปข้างหนึ่ง ทำให้เซียวหลินเทียนเกือบล้มลงตามไปด้วย

“อาอวี๋…”

เซียวหลินเทียนก้มลงมองลูกธนูที่ปักขาของหลิงอวี๋ รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันใด สายตาของเขาเหลือบมองไปที่พุ่มไม้ด้านหนึ่ง เห็นว่าพุ่มไม้สั่นไหวเล็กน้อย นักยิงธนูคงจะซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้นั้นเป็นแน่

ยังมีการซุ่มโจมตีอีกรึ?

หัวใจของเซียวหลินเทียนสั่นสะท้าน รีบคว้าตัวหลิงอวี๋ขึ้นมาแล้วผลักนางไปด้านข้าง “หาที่ซ่อนตัวเสีย ข้าจะคอยเฝ้าระวังด้านหน้าเอง!”

เลือดที่ขาซ้ายของหลิงอวี๋ไหลออกมาตามขากางเกง นางเห็นว่ามือสังหารหลายคนวิ่งเข้ามาใกล้แล้ว จึงตะโกนว่า “เซียวหลินเทียน กลั้นหายใจ…”

หลิงอวี๋รีบหยิบผงยาซองหนึ่งออกมาจากอก สาดโปรยไปที่มือสังหารเหล่านั้น...

ผงยาสาดไปที่ใบหน้าของมือสังหารเหล่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะสวมหน้ากาก แต่ผงยาบางส่วนก็ยังซึมซาบเข้าไปตามผิวหนังที่เปิดเผย

ทันใดนั้น มือสังหารหลายคนก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด…

ส่งถ่านยาามหิมะตก (雪中送炭) ให้ความช่วยเหลือในยามที่คนคับขันได้อย่างทันท่วงที