ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1042

แม้ว่าเถาจื่อจะใช้ยาห้ามเลือดที่ดีที่สุดของนางกับหลิงอวี๋แล้ว แต่ลูกธนูที่ปักอยู่ที่หลังของหลิงอวี๋ก็ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาอยู่เรื่อย ๆ

เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าเส้นทางนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน ช้าเสียจนมิถึงสักที

เลือดของหลิงอวี๋ไหลจากอาภรณ์ของนางเปื้อนไปถึงอาภรณ์ของเขา ผิวของเขาสัมผัสได้ถึงความเหนียวหนืดและความอุ่นร้อน

เลือดร้อนราวกับน้ำเดือด แผดเผาความโกรธเกรี้ยวที่มิรู้ที่มาในตัวเซียวหลินเทียนให้พลุ่งพล่านขึ้น

เขาพยายามซ่อนความกลัวของตัวเองอย่างสุดความสามารถ กอดหลิงอวี๋ไว้แน่น

‘เจ้าจะมิตาย…’

‘เจ้าจะต้องมิตาย!’

เขาตะโกนอยู่ในใจ

“ข้ายังติดหนี้เจ้าอีกมากมายและยังมิได้ชดใช้ เจ้าต้องให้โอกาสข้าได้ชดใช้เจ้า!”

“อาอวี๋ เหตุใดเจ้าถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ เหตุใดต้องเอาตัวมาขวางลูกธนูแทนข้าด้วย!”

“แม้ตัวข้าเองจะบาดเจ็บเจียนตาย ข้าก็มิต้องการให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายเลยสักนิด…”

“ท่านอ๋อง... ถึงแล้วเพคะ... หมอเลี่ยวมาแล้ว…”

มิรอให้เฉาอี้พูดจบ เซียวหลินเทียนก็อุ้มหลิงอวี๋พุ่งออกจากรถม้า รีบรุดเข้าไป

คนรับใช้ในตำหนักอ๋องอี้ต่างก็ตื่นตระหนกกันหมด หมิ่นกูได้รับข่าวล่วงหน้าแล้ว จึงรีบสั่งการอย่างเป็นระบบ

“เฝ้าประตูไว้ ห้ามมิให้ผู้ใดเข้ามาในตำหนักอ๋องอี้…”

“ใครก็ได้ ไปที่เรือนบุหงา บอกกล่าวเรื่องนี้กับแม่นมลี่เป็นการส่วนตัว ห้ามมิให้ไปรบกวนนายน้อย!”

เซียวหลินเทียนอุ้มหลิงอวี๋เข้ามาในเรือนริมวารีอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

หลี่ชุงและหมอเลี่ยวมาถึงแล้ว หมอเลี่ยวเห็นเซียวหลินเทียนวางหลิงอวี๋ลง ก็รีบเข้ามาตรวจดู

สีหน้าของหลิงอวี๋ซีดเผือด ลมหายใจแผ่วเบา

หลี่ชุงได้เรียนวิชาแพทย์จากหลิงอวี๋มาบ้างแล้ว จึงหยิบยารักษาหัวใจที่หลิงอวี๋ให้ไว้เมื่อก่อนนี้ยัดเข้าปากหลิงอวี๋โดยมิลังเล

“พระชายาเสียเลือดมาก ต้องทำการถ่ายเลือด…”