ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1041

“อาอวี๋… อาอวี๋…”

ในรถม้า เซียวหลินเทียนอุ้มหลิงอวี๋ไว้ เลือดของนางไหลรินเปื้อนอาภรณ์ของเขาไปหมด

เขาสัมผัสได้ว่าลมหายใจของนางยิ่งนานยิ่งรวยรินลงทีละน้อย

เซียวหลินเทียนรู้สึกราวกับว่ามีมือที่มองมิเห็นขยำหัวใจของเขาไว้แน่น ทำให้หัวใจบีบรัดจนเจ็บปวดอย่างรุนแรง

เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าดวงตาคู่งามของนางจะมิสามารถลืมขึ้นได้อีก...

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางเผชิญหน้ากับเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิและความมั่นใจเพียงใด

“หม่อมฉันเชื่อว่าสิ่งที่เป็นของหม่อมฉัน มิว่าใครก็แย่งไปมิได้!”

รอยยิ้มที่เจิดจ้าจนแสบตาเหมือนแสงอาทิตย์นั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขา

พริบตาเดียวเท่านั้น ใบหน้าที่เคยสดใสและสวยงามกลับซีดขาวราวกับหิมะ...

“อาอวี๋… อดทนไว้นะ เจ้ามิได้บอกว่าเจ้ายังมีอะไรอีกหลายสิ่งที่ต้องทำหรอกหรือ? เจ้ามิได้บอกว่าจะหาเงินให้ได้มาก ๆ แล้วพาเยวี่ยเยวี่ยและแม่นมท่องเที่ยวไปทุกที่หรอกหรือ? เจ้าคงมิอยากผิดสัญญากับพวกนางหรอกใช่หรือไม่…”

“เจ้าต้องอดทนไว้… เจ้าจะต้องมิเป็นอะไร!”

เสียงของเซียวหลินเทียนสั่นเครือ

หานเหมยที่คุกเข่าอยู่ข้างหลิงอวี๋เพื่อตรวจสอบบาดแผลของนางพลอยได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ของเซียวหลินเทียนไปด้วย น้ำตาคลอหน่วย แต่มิกล้าปล่อยให้ไหลรินออกมา

พระชายาจะต้องมิเป็นอะไร!

นางฉลาดยิ่่งนัก จิตใจงดงาม สวรรค์คงมิใจร้ายกับนางแน่!

“ท่านอ๋อง พระชายาเสียเลือดมากเกินไปแล้วเพคะ ควรส่งคนไปที่วังเพื่อตามหลิงซวนกลับมา! นางอยู่กับพระชายามานาน ย่อมรู้วิธีถ่ายเลือดให้กับพระชายาเพคะ!”

หานเหมยรู้สึกเสียใจที่ตนมิใส่ใจเรียนวิชาการแพทย์ในชีวิตประจำวัน ทำให้มิได้เรียนรู้วิชาการแพทย์จากหลิงอวี๋ จึงรีบเสนอแนะ

“ลู่หนาน ไปที่วังแล้วตามหลิงซวนกลับมาเดี๋ยวนี้!”

เซียวหลินเทียนตะโกนออกไปข้างนอก ลู่หนานตอบรับแล้วควบม้าวิ่งไปข้างหน้า

“ชาวบ้านทั้งหลาย ขออภัยด้วย… หากมีสิ่งใดเสียหายให้ไปร้องเรียนที่ตำหนักอ๋องอี้ เราจะชดใช้ให้ตามราคา…”

ผู้ที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากหลิงอวี๋ เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบหลบไปข้างทาง

บางคนมิเชื่อจึงพูดจาเหน็บแนม “ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วอย่างไร หากยังมิตายก็ไม่มีสิทธิ์ขี่ม้าลัดย่านการค้าของเมืองหลวง…”

ใครคนหนึ่งได้ยินก็ทนมิไหว ด่าว่า “มิเห็นหรือว่าขุนนางเช่นจ้าวซวนเองก็เปื้อนเลือดทั้งตัว พวกเขาขี่ม้าลัดย่านการค้าแล้วอย่างไรรึ? พวกเขาก็บอกว่าจะชดใช้แล้วนี่!”

“พระชายาอ๋องอี้เป็นคนดีมาก มิรู้ยามนี้นางเป็นตายร้ายดี เจ้ายังพูดจาเหน็บแนมอีก ยังเป็นคนอยู่หรือไม่?”

รถม้าของเซียวหลินเทียนแล่นผ่านไปแล้ว ถึงแม้เขาจะได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก แต่ก็เหมือนมิได้ยิน

เวลานี้เขาต้องการเพียงให้หลิงอวี๋มีชีวิตอยู่!

มิต้องพูดถึงการขี่ม้า แม้กระทั่งเหยียบย่ำร่างกายของคนเหล่านี้ที่พูดจาเหน็บแนมผ่านไป เซียวหลินเทียนก็มิรู้สึกผิด!

หากเขามิสามารถปกป้องหลิงอวี๋ให้ปลอดภัยได้ ชีวิตของคนเหล่านี้ก็มิต่างอะไรกับผักหญ้าสำหรับเขา