ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1040

จักรพรรดิอู่อันประทับอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลกวนเพื่อรอให้การแข่งขันจบลง ผลก็คือเห็นเซียวหลินเทียนที่ร่างโชกเลือดทั้งตัวอุ้มหลิงอวี๋ลงมาจากเขา

จักรพรรดิอู่อันตกใจกับบาดแผลของเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋ เขาคำรามว่า “มือสังหารหน้าไหนกล้าลอบสังหารอ๋องอี้ในดินแดนของฉินตะวันตก พวกมันมิเห็นพวกเราอยู่ในสายตาแล้วรึ!”

“สืบสวน ให้สืบสวนให้ดี สืบให้ได้ความว่าใครเป็นผู้สั่งการ ข้าจะต้องให้มันผู้นั้นชดใช้ด้วยเลือด!”

จักรพรรดิอู่อันให้เซียวหลินเทียนรีบพาหลิงอวี๋กลับไปก่อน

เมื่อกองทัพของเว่ยเหนือและเยวี่ยใต้กลับมา จักรพรรดิอู่อันก็มีสีหน้าเคร่งขรึมแล้วตรัสว่า “มีคนร้ายบังอาจสั่งให้คนไปลอบสังหารอ๋องอี้ในป่า การแข่งขันในวันนี้เกรงว่า อาจต้องยกเลิกไปก่อน การแข่งขันครั้งสุดท้ายจะจัดขึ้นในวันอื่น!”

องค์ชายเว่ยและองค์ชายคังได้รับผลจากการล่าสัตว์ที่ดีในวันนี้ เมื่อได้ยินเช่นนั้น องค์ชายเว่ยก็พูดอย่างมิพอใจว่า “เสด็จพ่อ คำกล่าวของพระองค์มิยุติธรรม! น้องสี่ถอนตัวจากการแข่งขันก็จริง แต่ฉินตะวันตกของเรายังมีกระหม่อม น้องสามและน้องห้าที่สามารถเป็นตัวแทนได้พ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายเหยี่ยวแห่งเว่ยเหนือก็เผยรอยยิ้มเยาะเย้ย

กองทัพที่เข้าร่วมการแข่งขันเหล่านี้ไม่มีใครคัดค้าน แต่ฉินตะวันตกกลับเกิดความแตกแยกภายใน องค์ชายเหยี่ยวจึงยึดตามคำพูดขององค์ชายเว่ย

“องค์จักรพรรดิอู่อัน องค์ชายเว่ยจากแคว้นของพระองค์กล่าวถูกต้อง ฉินตะวันตกของพระองค์เข้าร่วมการแข่งขันถึงสี่กลุ่ม การที่กลุ่มหนึ่งถอนตัวออกไปเพราะเหตุสุดวิสัยนั้นถือเป็นเรื่องปกติ ยังมีอีกสามกลุ่มที่สามารถเป็นตัวแทนได้”

“การประกาศยกเลิกการแข่งขันเพียงเพราะกลุ่มหนึ่งมิสามารถเข้าร่วมได้นั้นมิยุติธรรม!”

องค์ชายเหยี่ยวหันไปมององค์ชายหนิงแห่งฉีตะวันออก “องค์ชายหนิง องค์ชายจิ้น ท่านทั้งสองก็คิดว่ามิยุติธรรมใช่หรือไม่!”

องค์ชายหนิงยิ้มจาง ๆ “กระหม่อมเห็นด้วยกับความคิดขององค์ชายเหยี่ยว! นี่คือการแข่งขัน มิสามารถละทิ้งกฎเกณฑ์ได้เพียงเพราะกองทัพหนึ่งเกิดเหตุสุดวิสัย!”

มู่หรงเหยียนซงมิได้ยึดติดกับชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ในการแข่งขันมากนัก เขาพูดอย่างเป็นกลางว่า “องค์จักรพรรดิอู่อัน การแข่งขันนี้จัดขึ้นโดยฉินตะวันตก มิว่าพระองค์จะตัดสินอย่างไร กระหม่อมก็มิอาจแสดงความคิดเห็นพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายคังได้ฟังรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเกี่ยวกับเรื่องที่หลิงอวี๋และเซี่ยโฮ่วตานรั่วเจอหมูป่า เขาคิดว่าองค์ชายหนิงและองค์ชายจิ้นต่างก็เสียเวลาไปทั้งคู่ เหยื่อของเขาต้องมากกว่าทั้งสองแน่นอน

แม้ว่าจะมิสามารถเอาชนะองค์ชายเหยี่ยวได้ แต่หากได้อันดับสองก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี

องค์ชายคังจึงกล่าวว่า “เสด็จพ่อ โปรดตัดสินตามที่องค์ชายเหยี่ยวและคนอื่น ๆ พูดเถิดพ่ะย่ะค่ะ ตัดสินผลการแข่งขันเสียบัดนี้เลย อย่าให้คนดูถูกฉินตะวันตกของเราเอาได้พ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายคัง หากเขามิใช่พระโอรส เขาคงแสดงความดูถูกออกนอกหน้าไปแล้ว!

ผลมิเกินความคาดหมายของจ้าวฮุย เมื่อนับเหยื่อแล้ว องค์ชายคังมิรั้งแม้กระทั่งอันดับสอง

องค์ชายเหยี่ยวได้ที่หนึ่ง องค์ชายหนิงได้ที่สอง องค์ชายคังได้เพียงที่สาม

องค์ชายเหยี่ยวหัวเราะอย่างภาคภูมิ แสดงความโอหังอยู่พักหนึ่งแล้วพากลุ่มของตนกลับไป

องค์ชายหนิงดีหน่อย เขาพูดกับจ้าวฮุยด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้เกิดเหตุสุดวิสัยกับอ๋องอี้ ข้าเสียใจอย่างยิ่งที่มิได้ตัดสินแพ้ชนะกับเขา ขอให้เสนาบดีจ้าวช่วยส่งข้อความไปถึงอ๋องอี้ กำชับให้เขาพักผ่อนอย่างเพียงพอ!”

“การแข่งขันครั้งสุดท้าย ข้าจะขอคำแนะนำจากเขาอีกครั้ง!”

เมื่อเทียบกับความโอหังขององค์ชายเหยี่ยวแล้ว ความมีน้ำใจและความสุขุมขององค์ชายหนิงทำให้จ้าวฮุยรู้สึกชื่นชอบ

เขาตอบกลับอย่างมีความหมาย “องค์ชายหนิง ต้องมีโอกาสอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ…”