ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1039

มือสังหารทั้งหลายมิคาดคิดว่าเซียวหลินเทียนผู้โลหิตโชกไปทั่วทั้งร่างและดูอ่อนแรงราวกับสายธนูที่จวนขาด จู่ ๆ จะเกิดพลังโจมตีกลับอันรุนแรงเช่นนี้

เขาพุ่งเข้ามาด้วยพลังอันมหาศาลราวกับภูเขาถล่มทลาย ด้วยความเร็วที่คนทั่วไปมิสามารถจินตนาการได้

พลังการระเบิดอันทรงพลังนั้นเปรียบเสมือนพายุระดับสิบ ลมพัดกระโชก ใบไม้ปลิวว่อน หินทรายปลิวไปตามลม คำรามอย่างบ้าคลั่ง กดดันจนทุกคนหายใจมิออกในทันที

แม้แต่จ้าวซวนและคนอื่น ๆ ยังรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่สามารถทำลายล้างใต้หล้าได้ในดาบของเซียวหลินเทียน พลังแผ่กระจายออกกระทั่งอาภรณ์ของพวกเขาปลิวสะบัด…

ใบไม้บนต้นไม้ก็ดูเหมือนจะต้านรับพายุที่โหมกระหน่ำและแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้ามิไหว ร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว…

ฉัวะ…

เลือดอุ่น ๆ กระเซ็นออกมาสายแล้วสายเล่า ตัดกับใบไม้ที่ร่วงหล่นเต็มท้องฟ้า ป่าแห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและฝนในทันที…

แขนขาขาดกระเด็น เสียงกรีดร้องดังระงม…

มือสังหารที่พุ่งเข้ามาเป็นกลุ่มแรกถูกเซียวหลินเทียนฟันเป็นสองท่อนโดยมิลังเล!

หัวหน้ามือสังหารชุดดำเพิ่งตระหนักว่าสถานการณ์เริ่มมิดีและคิดจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกเซียวหลินเทียนฟันศีรษะผ่าซีกลงไปอีกครึ่งหนึ่งตามรอยแผลที่จ้าวซวนสร้างไว้…

เมื่อเผยอวี้และอันเจ๋อพาคนเข้ามา พวกเขาก็เห็นเซียวหลินเทียนที่มีเจตนาฆ่าที่รุนแรงและกำลังสังหารคนอย่างบ้าคลั่ง…

อาภรณ์สีขาวของเขาเปื้อนเลือดจนกลายเป็นสีแดง ผมที่รวบไว้อย่างเรียบร้อยหลุดออกจากกวานระหว่างการต่อสู้ ผมยาวสยายลงมาตามแรงกวัดแกว่งดาบในอากาศ

ใบไม้เต็มท้องฟ้าหมุนวนอยู่รอบตัวเขาตามแรงดาบ ใบหน้าหล่อเหลาสง่างามยามนี้มืดมน…

ดั่งน้ำหมึก…

ผสมเคล้ากับเลือด…

ตุ้บ…

เมื่อหัวของมือสังหารคนสุดท้ายหล่นลงบนพื้น เซียวหลินเทียนจึงร่อนลงมาจากกลางอากาศ

ดาบยาวห้อยตกลงมาในแนวเฉียง เลือดที่ข้อมือของเขาไหลหยดลงมาตามปลายดาบยาว…

หนึ่งหยด สองหยด…

ติ๋ง ติ๋ง…

เสียงหยดเลือดเบา ๆ ผสานกับแววตาแดงก่ำอันมืดมนของเซียวหลินเทียน ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวเกินจะพรรณนา!

เลือดเหล่านั้นแยกมิออกเลยว่าเป็นเลือดของมือสังหารหรือเลือดของเขาเอง…

อันเจ๋อมองเซียวหลินเทียนด้วยความตกใจ เขารู้จักเซียวหลินเทียนมาเกือบทั้งชีวิต ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเซียวหลินเทียนโกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้…

เขายืนตระหง่านราวกับว่าใต้หล้าทั้งผืนอยู่ใต้เท้าของเขา มือสังหารเหล่านี้เป็นเพียงมดปลวกที่ไร้ค่าใต้เท้าของเขา…

พลังที่เหนือกว่าและดูถูกใต้หล้าทั้งผืนของเขาทำให้อันเจ๋อและเผยอวี้รู้สึกกดดันอย่างที่มิเคยรู้สึกมาก่อน…

“ไม่ดีแล้ว ส่งพระชายาไปที่ตำหนักก่อนเถิดเพคะ บ่าวจะเร่งไปตามหมอเลี่ยวมา!”

เถาจื่อมิสนใจอะไรทั้งสิ้น พูดอะไรบางอย่างอย่างเร่งรีบ แล้วก็พยุงร่างที่บาดเจ็บของตนวิ่งลงเขาไป

เซียวหลินเทียนอุ้มหลิงอวี๋ขึ้นมา แล้วพยุงตัวลุกขึ้นยืน

“เผยอวี้ ยังมีกลุ่มมือสังหารอีกกลุ่มอยู่ที่นั่น ไปจับตัวพวกมันมาให้ข้า!”

เซียวหลินเทียนสั่งการอย่างรีบร้อน แล้วรีบอุ้มหลิงอวี๋ลงเขาไป

“อาเทียน เจ้าเองก็บาดเจ็บเช่นกัน ให้ข้าจัดการเองเถอะ!”

อันเจ๋อจะเข้าไปอุ้มหลิงอวี๋ แต่เซียวหลินเทียนกลับเบี่ยงหลบไป

“ข้าไหว! นางได้รับบาดเจ็บก็เพราะปกป้องข้า! แม้ว่าข้าจะเหลือเพียงหนึ่งลมหายใจ ข้าก็จะพานางไปให้ได้!”

“อันเจ๋อ เจ้าลองตรวจสอบ หากพบว่ามีผู้รอดชีวิตก็พาตัวไปด้วย! ข้าจะทำให้คนจากฉีตะวันออกต้องชดใช้!”

“หากอาอวี๋เป็นอะไรไป ข้าจะเหยียบย่ำฉีตะวันออกให้ราบเพื่อแก้แค้นแทนนาง!”

ดวงตาของเซียวหลินเทียนแดงก่ำ แค่นเสียงลอดไรฟันและคำรามอย่างโหดเหี้ยม

จากนั้นเซียวหลินเทียนก็ให้อันเจ๋อช่วยพยุงร่างหลิงอวี๋แบกขึ้นหลังของตน แล้วอุ้มหลิงอวี๋ลงเขาไป