ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1050

“เสด็จพ่อ…”

น้ำตาของเซียวหลินเทียนไหลพราก เขาสะอื้นไห้ มิรู้ควรจะกล่าวอะไรเพื่อแสดงความขอบคุณต่อจักรพรรดิอู่อัน

จักรพรรดิอู่อันมองดูเซียวหลินเทียนหลั่งน้ำตา หัวใจของเขารู้สึกมิยินดีนัก

เขาคิดอยู่นานทีเดียวกว่าจะตัดสินใจนำยานี้มา

เมื่อเห็นหลิงหว่านป้อนยาให้หลิงอวี๋ มีช่วงเวลาหนึ่งที่จักรพรรดิอู่อันอยากจะคืนคำ

แต่เมื่อนึกถึงไทเฮาที่ยังคงสลบไสลอยู่ในวัง และนึกถึงการลอบสังหารเซียวหลินเทียนในวันนี้ จักรพรรดิอู่อันก็กดความคิดที่จะคืนคำของตนลงไป

มือสังหารของฉีตะวันออกกล้าลอบสังหารเซียวหลินเทียนในดินแดนของฉินตะวันตกเช่นนี้!

เพราะเหตุใด?

มิใช่เพราะว่าเซียวหลินเทียนเป็นบุคคลที่พวกเขาหวาดกลัวหรอกหรือ?

สอดแนมศัตรูที่แข็งแกร่ง!

ยังมีอสรพิษที่มิรู้จักมากมายซ่อนตัวอยู่ในวัง

จักรพรรดิอู่อันมิใช่คนเขลา เขาสามารถรับรู้ถึงลางสังหรณ์อันตรายจากเรื่องราวต่อเนื่องเหล่านี้ได้

หากจะพลิกหาทั้งเมืองหลวงแล้ว ฝีมือการแพทย์ของหลิงอวี๋ไม่มีใครสามารถเทียบได้

หากหลิงอวี๋ตายในวันนี้ แล้ววันหนึ่งเขาประสบภัย ผู้ใดกันจะช่วยเหลือเขา?

แผ่นดินฉินตะวันตกแห่งนี้ยังต้องการให้เซียวหลินเทียนคอยปกป้อง หากวันนี้มีบางสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเย็นชาลง เขาจะยังคงตอบสนองทุกความต้องการของตนได้เหมือนเดิมหรือ?

สิ่งที่ทำให้จักรพรรดิอู่อันตัดสินใจนำยามาในที่สุด ก็คือกระดาษแผ่นเล็กที่ขันทีเซี่ยส่งมาให้เขา

มีเพียงสามคำบนนั้น “ช่วยหลิงอวี๋!”

ลายมือที่ทรงพลังนี้ จักรพรรดิอู่อันมิได้เห็นมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว

หัวใจของเขาสั่นสะท้าน เขามิตรัสคำใดอีก หยิบยามาแล้วพาถังถีเตี่ยนมาด้วย

หากในใต้หล้านี้ จักรพรรดิสูงสุดเป็นคนแรกที่ทำให้จักรพรรดิอู่อันเชื่อใจได้อย่างไม่มีเงื่อนไข!

ฉินรั่วซือเฝ้าดูอยู่ด้านข้าง

สายตาของเซียวหลินเทียนมีเพียงหลิงอวี๋ ทำให้นางรู้สึกทั้งอิจฉาและโกรธ นางรินน้ำแล้วก็ส่งให้เซียวหลินเทียน

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านอ๋อง ท่านยังมิได้รักษาบาดแผล หม่อมฉันจะเฝ้าหลิงอวี๋เอง ท่านไปดื่มน้ำแล้วให้ถังถีเตี่ยนช่วยรักษาบาดแผลให้ก่อนเถิดเพคะ!”

เซียวหลินเทียนวิ่งไปมาครึ่งวัน ทั้งกระหายและเหนื่อยล้า มิได้ฟังคำกล่าวของฉินรั่วซืออย่างชัดเจน เมื่อเห็นน้ำก็รับไปดื่มจนหมด

ฉินรั่วซือเห็นว่าเซียวหลินเทียนมิปฏิเสธความปรารถนาดีของนางก็รู้สึกยินดี

“ท่านอ๋อง ท่านหิวหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะไปนำอาหารมาให้!”

ก่อนที่เซียวหลินเทียนจะทันพูดอะไร ฉินรั่วซือก็หันหลังเดินออกไป

ฉินซานที่อยู่หน้าประตูเห็นภาพนี้ทั้งหมด เมื่อฉินรั่วซือออกไป ฉินซานก็เดินเข้าไปจับแขนของนางแล้วลากนางออกจากเรือนริมวารี

“เจ้าก็ได้เยี่ยมพระชายาแล้ว เสร็จธุระแล้วก็กลับไปเสีย!”

ฉินซานยังคงให้เกียรตินางอยู่บ้าง มิได้เปิดโปงความคิดชั่วร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนางโดยตรง...