ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1051

ฉินรั่วซือมีหรือจะยอมปล่อยโอกาสที่จะได้แสดงตัวต่อหน้าเซียวหลินเทียนไป นางสะบัดมือฉินซาน พลางเอ่ยอย่างงอแง

“ท่านพี่ ท่านอ๋องอี้มิได้ไล่ข้า เหตุใดท่านพี่ถึงต้องไล่ข้าออกไปเล่า!”

“แม้ว่าท่านพี่จะมิช่วยข้า ก็อย่าได้ขวางมิให้ข้าใช้วิธีของตัวเองแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้เลย!”

ตอนนี้หลิงอวี๋หมดสติอยู่ นี่ก็เป็นโอกาสที่ตนจะได้ใกล้ชิดเซียวหลินเทียนมิใช่หรือ?

ฉินรั่วซือต้องใช้โอกาสนี้ทำให้เซียวหลินเทียนเห็นความดีของตน และมิปฏิเสธการประทานงานแต่งงานของฮองเฮาเว่ยอีก

ฉินซานโกรธคำพูดของฉินรั่วซือจนตัวสั่น เขาดุนางด้วยเสียงต่ำ “เจ้ายังมียางอายอยู่หรือไม่? ตอนนี้พระชายาหมดสติอยู่ เจ้าก็จะมาฉวยโอกาสตอนที่นางลำบากอยู่อีก!”

“คราแรกหากมิใช่เพราะพระชายาปล่อยเจ้าไป และหากเรื่องนั้นที่เจ้าทำกับนางได้แพร่กระจายไปในเมืองหลวง มันก็จะเพียงพอแล้วที่จะทำให้เจ้าสูญเสียทั้งฐานะและชื่อเสียง!”

ฉินรั่วซือถูกพูดใส่เช่นนี้ก็รู้สึกอับอายจนพาลโกรธ นางกระทืบเท้าพลางตะโกนออกมา “ท่านพี่ นั่นมันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว ท่านพี่ยังจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกเพื่อสิ่งใดกัน?”

“ตอนนี้ข้าก็มิได้ทำร้ายนางอีกแล้ว… นอกจากนี้ ท่านพี่ก็บอกแล้วมิใช่หรือว่าขอเพียงท่านอ๋องอี้เต็มใจที่จะแต่งงานกับข้าท่านพี่ก็จะมิยุ่ง?”

ฉินซานตะคอกเสียงแข็ง “ที่ข้าบอกว่าท่านอ๋องอี้เต็มใจที่จะแต่งงานกับเจ้า ข้าหมายความว่าเขามาสู่ขอเจ้าถึงบ้าน มิใช่เจ้ามาเสนอตัวถึงที่โดยมิคำนึงถึงความละอาย!”

“ฉินรั่วซือ เจ้ามิละอาย แต่ตระกูลฉินของเรายังมีความละอายอยู่! เจ้ารีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เถอะ มิฉะนั้นข้าจะลากเจ้ากลับไป!”

ฉินซานรู้สึกอับอายจริง ๆ หลังจากที่พ่อของเขาตายไป ท่านอดีตเสนาบดีก็คอยสนับสนุนตระกูลฉินมาโดยตลอด

เขาเรียนการต่อสู้กับท่านอดีตเสนาบดีโดยที่มิต้องเสียเงินแม้แต่แดงเดียว

ท่านอดีตเสนาบดีมิเพียงแต่ดูแลตระกูลฉินในวันธรรมดาเท่านั้น ในช่วงวันเทศกาลก็ยังเตรียมของขวัญมากมายให้กับตระกูลฉินด้วย

หากมิได้รับการดูแลจากท่านอดีตเสนาบดี ตระกูลฉินก็คงไม่มีวันนี้ เขาจะปล่อยให้ฉินรั่วซือสร้างปัญหาให้ท่านอดีตเสนาบดีและหลิงอวี๋อย่างไร้ความละอายได้เยี่ยงไร!

ฉินซานจึงลากฉินรั่วซือออกไปโดยมิพูดพร่ำทำเพลง

......

หลังจากที่ได้รับโอสถบำรุงโลหิตเข้าไปแล้ว อาการของหลิงอวี๋ก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ใบหน้าที่งดงามของนางก็ดูมีเลือดฝาดขึ้นด้วย

“ดูจากรูปลักษณ์ของคนเหล่านั้นเป็นคนฉีตะวันออกทั้งหมด ท่านอ๋องเฉิงให้แม่ทัพเฉินเชิญองค์ชายหนิงระบุตัวตนพวกเขาแล้ว! เขาบอกว่ามิใช่คนของเขา น่าจะเป็นคนของจักรพรรดิเยี่ยนหนาน!”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะ “มือสังหารของจักรพรรดิเยี่ยนหนาน? นี่มันเรื่องโกหกหรือ?”

“มือสังหารจำนวนมากถึงเพียงนี้มาถึงเมืองหลวงพร้อม ๆ กัน แต่สายลับของเรามิได้รับข่าวใด ๆ เลย มันจะเป็นไปได้หรือ?”

เผยอวี้ยิ้มขมขื่น “เขามิยอมรับว่าเป็นคนของเขา เราเองก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงรอให้ท่านอ๋องเฉิงง้างปากของมือสังหารเหล่านั้น!”

เซียวหลินเทียนนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา จึงเอ่ยถาม “ตอนนั้นมีคนจำนวนมากยิงธนูใส่พวกเรา ตามจับพวกนั้นมาได้หรือไม่?”

“มิได้ ข้าไปตรวจสอบด้วยตัวเองแล้ว วัชพืชบางชนิดที่อยู่หลังต้นไม้ถูกเหยียบย่ำไปจริง ๆ พวกเราไล่ตามไปได้สักพักก็พบองค์หญิงตานรั่ว นางบอกว่ามิเห็นมือสังหาร!”

“เซี่ยโฮ่วตานรั่ว?”

เซียวหลินเทียนเลิกคิ้วขึ้น แล้วจู่ ๆ ดวงตาของเขาก็ฉายแววเฉียบคมขึ้นมา...