ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1059

“จะมาเกรงใจอะไรข้าเล่า!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างมิเห็นด้วย “ข้าบาดเจ็บ เจ้าก็ดูแลข้าเช่นกันมิใช่หรือ? ข้าแค่กลัวว่าข้าจะซุ่มซ่ามแล้วดูแลเจ้าได้มิดี!”

“ดีมากแล้วเพคะ!”

หลิงอวี๋ยิ้มแล้วดึงเขาไว้ “ขึ้นมานอนเถิดเพคะ! ฟ้ายังมิสางเลย!”

“มิต้องหรอก ข้านั่งตรงนี้ก็ได้!”

เซียวหลินเทียนกังวลว่าเขาจะเบียดนาง

หลิงอวี๋ค่อย ๆ ขยับเข้าไปข้างในแล้วตบเตียงตรงที่ว่าง

“ขึ้นมาเถิดเพคะ… หม่อมฉันได้รับบาดเจ็บ มิสามารถดูแลท่านได้! หากท่านล้มป่วยไป หม่อมฉันอุ้มท่านมิไหวหรอกเพคะ!”

เซียวหลินเทียนจึงทำได้เพียงถอดรองเท้าแล้วนอนลงข้าง ๆ นางอย่างระมัดระวัง

ทั้งยังยกมือข้างหนึ่งไปช่วยห่มผ้าห่มให้หลิงอวี๋อย่างอ่อนโยนด้วย

“ทำให้เจ้าเป็นห่วงแล้ว!”

หลิงอวี๋นอนหลับมากแล้วจึงมิง่วง และกระซิบ “หม่อมฉันได้ยินหว่านเอ๋อร์บอกว่า เสด็จพ่อทรงนำโอสถบำรุงโลหิตอันล้ำค่ามาช่วยชีวิตหม่อมฉันไว้! วันหลังหม่อมฉันจะเตรียมโอสถบำรุงโลหิตให้เสด็จพ่อสักหน่อย ท่านก็เก็บไว้บ้างบางส่วน เผื่อไว้ในยามจำเป็น!”

“อืม! ข้าลืมไปว่าเสด็จพ่อยังมีโอสถบำรุงโลหิตอยู่ ครั้งนี้ที่พระองค์พระทัยกว้างถึงเพียงนี้ข้าเองก็คิดมิถึงเช่นกัน! วันหลังข้าต้องขอบคุณเสด็จพ่ออย่างดีแน่นอน!”

เซียวหลินเทียนยังคงจับมือของหลิงอวี๋อยู่ เมื่อนึกถึงเรื่องไปขอความช่วยเหลือแล้วมิได้ผลในวันนี้ เขาก็ทอดถอนใจพลางเอ่ย

“หากมิถึงยามวิกฤติ ก็คงมิได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคนอย่างชัดเจน! สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ข้าได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผู้คนมากมายทีเดียว!”

เซียวหลินเทียนคิดถึงความโหดร้ายขององค์ชายเย่แล้วก็อดมิได้ที่จะบอกหลิงอวี๋เกี่ยวกับเรื่องนี้

สุดท้ายก็ยิ้มเยาะพลางเอ่ย “เจ้าเองก็เห็นชัดเจนแล้วกระมัง ต่อไปอย่าได้คบหากับคนตำหนักองค์ชายเย่เลย พวกเขามิคู่ควรกับมิตรภาพของเจ้า!”