ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1058

หลิงอวี๋หลับสนิท นางฉวยโอกาสตอนที่เซียวหลินเทียนออกไป และเข้าไปดื่มน้ำในมิติเพื่อเร่งการสมานแผล

กระทั่งนางตื่นขึ้นมากลางดึก อาการบาดเจ็บของนางก็มิเจ็บปวดถึงเพียงนั้นแล้ว ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ฟื้นฟูกลับมามากแล้ว

เมื่อลืมตาขึ้น นางก็เห็นเซียวหลินเทียนเอนกายหลับอยู่ข้างเตียง

ไฟในห้องยังคงสว่างอยู่

แสงสลัวส่องลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเซียวหลินเทียน ร่องรอยใต้ดวงตาของเขาดำคล้ำ

เขามิได้นอนทั้งคืนแล้วเฝ้าตนอยู่เช่นนี้หรือ?

หัวใจของหลิงอวี๋อบอุ่นขึ้นมา นางมิกล้าส่งเสียงเพราะกลัวจะรบกวนการนอนหลับของเขา

นางมองเขาอย่างเงียบ ๆ อยู่เช่นนี้แล้วคำพูดที่เซียวหลินเทียนเอ่ยกับตนก็แวบขึ้นมาในหัว

“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีหรือไม่?”

เริ่มต้นใหม่แล้วลืมความแค้นที่ผ่านมาหรือ?

ลืมการลงแส้ห้าสิบครั้งนั้นหรือ? แล้วความเกลียดชังที่เขามีต่อตนเล่า?

หลิงอวี๋เดินทางข้ามเวลามา นางมิได้มีความเกลียดชังฝังใจกับการลงแส้เฆี่ยนตีห้าสิบครั้งนั้นมากนัก เพราะมันเกิดจากเรื่องโง่ ๆ มากมายที่หลิงอวี๋คนก่อนทำเอาไว้

นางยอมรับว่าในตอนแรกนางก็เกลียดเซียวหลินเทียนเช่นกัน

เขาเป็นคนที่ถือชายเป็นใหญ่ ทั้งเผด็จการ ทั้งไร้ความเมตตา...

แต่เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกันมาเป็นเวลานาน นางก็พบว่าเซียวหลินเทียนก็มีเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเช่นกัน

เขาต่างจากองค์ชายคังกับองค์ชายเว่ย แม้ว่าเขาจะเกิดมาในตระกูลสูงศักดิ์ แต่มิได้มีนิสัยแย่เหมือนลูกชายผู้มีอำนาจเหล่านั้น

มิเมามัวสุราเคล้านารี ทั้งยังซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาต่อพี่น้องผองเพื่อน

ชอบเรียนรู้ กระตือรือร้นยอมรับสิ่งใหม่ ๆ ได้

แม้ว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นในตอนเริ่มแรก แต่ตอนนี้ก็ค่อย ๆ เรียนรู้ที่จะวิเคราะห์และทำความเข้าใจอย่างใจเย็นแล้ว

แม้ว่าเขาจะยังคลางแคลงใจเรื่องหลิงเยวี่ยอยู่ แต่เขาก็เปลี่ยนทัศนคติเดิม และพยายามเข้ากับหลิงเยวี่ยได้ดีขึ้น!

หากวิจารณ์ด้วยใจที่สงบ เซียวหลินเทียนในตอนนี้ยิ่งคล้ายบุรุษที่มีความรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว!

หลิงอวี๋ตกใจจึงเอ่ยถามไปโดยมิรู้ตัว

เซียวหลินเทียนลืมตาขึ้นอย่างกึ่งหลับกึ่งตื่น พลางเอ่ยโดยสัญชาตญาณ “ข้าดูว่าเจ้ามีไข้หรือไม่ หมอเลี่ยวบอกว่าหากเจ้ามีไข้ อาการบาดเจ็บจะหนักขึ้นอีก!”

“เอ๊ะ… อาอวี๋ เจ้าตื่นแล้วหรือ? ไม่มีไข้! จริงสิ เจ้าตื่นเพราะเจ็บปวดใช่หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันที พลางเอ่ยอย่างเป็นกังวล “หานเหมยถามหมอเลี่ยวมาแล้ว หมอเลี่ยวบอกว่า เจ้าเคยบอกว่ายาแก้ปวดมิดีต่อร่างกาย กินเยอะมิได้!”

“หากเจ้าทนมิไหวจริง ๆ ข้าจะให้เจ้ากินสักหน่อยก็ได้!”

มุมปากของหลิงอวี๋ยกขึ้นอย่างควบคุมมิได้ นางเห็นภาพเมื่อครู่ได้อย่างชัดเจนแล้ว

แม้แต่ยามหลับฝันเซียวหลินเทียนก็ยังคงคิดถึงคำพูดของหมอเลี่ยว ยังเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของตน นี่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณทั้งสิ้น

พฤติกรรมไร้สติเช่นนี้สิถึงจะสะท้อนให้เห็นอย่างแท้จริงที่สุดว่าเขาใส่ใจตนจากก้นบึ้งของหัวใจ

“หม่อมฉันมิเจ็บปวดถึงเพียงนั้นแล้ว มิจำเป็นต้องกินยาแก้ปวดเพคะ!”

หลิงอวี๋เอื้อมมือไปจับมือเขาไว้โดยมิรู้ตัว “ท่านได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังลำบากมาดูแลหม่อมฉันอีก หม่อมฉัน… หม่อมฉันซาบซึ้งยิ่งนักเพคะ...”