ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1074

“ถังถีเตี่ยน ท่านมิเก่งนรีเวชวิทยาใช่หรือไม่? มิน่าท่านถึงได้รับผิดชอบในการรักษาองค์จักรพรรดิ…”

“ชีพจรของชายและหญิงนั้นแตกต่างกันมาก ถังถีเตี่ยนหากท่านจับแล้วมิรู้ก็ตำหนิอะไรท่านมิได้เช่นกัน!”

เมื่อหมอจางได้ยินดังนั้นก็รีบขัดจังหวะถังถีเตี่ยนทันที

“ฝ่าบาท ฮองเฮา กระหม่อมได้ศึกษาทางนรีเวชวิทยามาบ้างแล้ว ชีพจรของพระสนมฮุ่ยเลือดลมพร่องเป็นผลมาจากการแท้งบุตรพ่ะย่ะค่ะ!”

“เนื่องจากการดูแลที่มิเหมาะสม ทั้งยังมีการอุดตันของน้ำคาวปลา ดังนั้นชีพจรจึงสะดุดดังที่ถังถีเตี่ยนว่าไว้พ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมเชื่อในการวินิจฉัยของตน แม้ว่าจะหาหมอผู้อื่นมาพวกเขาก็จะต้องเห็นด้วยกับการวินิจฉัยของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮองเฮาเว่ยแค่อยากจะกดพระสนมฮุ่ยให้ตาย ขอเพียงหมอจางเออออไปกับตนเรื่องที่พระสนมฮุ่ยตั้งครรภ์ นางจะให้พระสนมฮุ่ยไปหาหมอหลวงคนอื่นให้มีปัญหาใหม่สอดแทรกมาด้วยเหตุใดเล่า

“พระสนมฮุ่ย หลักฐานแน่นหนา เจ้ายังจะพูดตลบตะแลงอีกรึ? บอกมา ชายชู้ของเจ้าคือราชองครักษ์ผางใช่หรือไม่?”

“เขากับองค์ชายเย่ช่วยเจ้าให้ทำแท้ง คิดจะหลอกลวงองค์จักรพรรดิใช่หรือไม่?”

พระสนมฮุ่ยฟังคำที่ฮองเฮาเว่ยพูดยืนยันออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ เห็นได้ชัดว่าอยากให้ตนลอบมีความสัมพันธ์กับคนอื่นแล้วยืนยันว่าตั้งครรภ์ลูกชู้

แต่ไหนเลยนางจะกล้ายอมรับ!

“หามิได้เพคะ… มิเป็นเช่นนั้นเพคะ! ฝ่าบาท หม่อมฉันมิได้ตั้งครรภ์จริง ๆ! หม่อมฉันป่วยเพคะ!”

พระสนมฮุ่ยหลั่งน้ำตาอาบแก้ม พลางเอ่ยละล่ำละลักอย่างคับข้องใจ “ฝ่าบาท หม่อมฉันภักดีต่อพระองค์ตั้งแต่เข้ามาในวัง มิเคยทำเรื่องที่ผิดต่อพระองค์จริง ๆ เพคะ! ขอพระองค์โปรดเข้าใจหม่อมฉันด้วยเพคะ!”

จักรพรรดิอู่อันเห็นพระสนมฮุ่ยร้องไห้ราวกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ก็รู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ

เขาหันหน้าไปทางด้านข้าง มิอยากเห็นพระสนมฮุ่ยอีก

“มิยอมรับหรือ? รองราชองครักษ์เฮ่อทรมานนางกำนัลกับแม่นมพวกนี้เสีย ให้พวกนางเป็นพยานว่าชายชู้ใช่ราชองครักษ์ผางหรือไม่!”

วันนี้ฮองเฮาเว่ยตั้งใจจะฆ่าพระสนมฮุ่ยกับราชองครักษ์ผางให้ได้ นางจะไม่มีวันให้โอกาสพวกเขาได้พลิกผันกลับมาอีก

เฮ่อจู้จึงสั่งให้องครักษ์กองทัพหลวงกดพวกนางกำนัลแล้วใช้ไม้โบยที่ตัวของพวกนาง

ทันใดนั้น ในพระตำหนักฮุ่ยจู๋ก็มีแต่เสียงเนื้อที่ถูกตีอย่างแรงกับเสียงกรีดร้องของเหล่านางกำนัลที่ดังก้องไปทั่วทั้งตำหนัก

ราชองครักษ์ผางสีหน้าโกรธเกรี้ยว กำลังคิดจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา

แล้วจักรพรรดิอู่อันก็ทนมิไหวตบฝ่ามือลงที่พนักเก้าอี้อย่างแรง พลางตะคอกออกมา

“ผางเซิง ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้าเป็นคนกล้าทำกล้ารับ เจ้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ลงแต่กลับมิกล้ายอมรับ เดือดร้อนให้นางกำนัลมากถึงเพียงนี้ต้องถูกทุบตีเพื่อพวกเจ้า เจ้ายังเป็นชายชาตรีอยู่หรือไม่?”