ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1076

เมื่อราชองครักษ์ผางเห็นฮองเฮาเว่ยบิดเบือนคำพูดของตนครั้งแล้วครั้งเล่า คิดจะยุยงให้องค์จักรพรรดิโกรธตนยิ่งขึ้น

เขาก็มิสามารถควบคุมความโกรธของตนได้อีกต่อไป จึงตะคอกใส่ฮองเฮาเว่ย

“ฮองเฮา ผางเซิงมิได้จะทวงบุญคุณ ผางเซิงมั่นคงแน่วแน่ว่าชีวิตนี้จะภักดีต่อองค์จักรพรรดิ!”

“แม้แต่คนธรรมดาทั่วไปทำเรื่องผิดพลาด ขุนนางที่สอบสวนคดีก็ยังให้โอกาสเขาได้พูด! กระหม่อมผางเซิงมิได้มีความดีความชอบต่อฉินตะวันตกแต่ก็ทำงานอย่างหนัก!”

“หรือกระหม่อมจะไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะโต้แย้งให้ตัวกระหม่อมเองเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ฮองเฮา ท่านมิทรงทราบว่าอะไรถูกอะไรผิดเช่นนี้ แต่ยืนกรานที่จะตำหนิผางเซิง ท่านมีเจตนาอันใดหรือ?”

“อ๋อ หรือว่าผางเซิงเป็นหัวหน้าราชองครักษ์กองทัพหลวงแล้วไปทำให้ท่านเสียเรื่อง? หากกำจัดกระหม่อมไป ท่านก็สามารถเลื่อนตำแหน่งเฮ่อจู้ให้เป็นหัวหน้าราชองครักษ์ได้กระนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

คำพูดของผางเซิงทำให้ฮองเฮาเว่ยโกรธและใจมิเป็นสุข เฮ่อจู้เองได้ยินดังนั้นก็เหงื่อตกเช่นกัน

นี่มิได้เป็นการบอกว่าตนกับฮองเฮาเว่ยสมรู้ร่วมคิดกันใส่ร้ายราชองครักษ์ผางหรอกหรือ?

“ผางเซิง จะพูดอะไรก็พูดมา ท่านจะลากข้าไปเกี่ยวเพื่อเหตุใด?”

เฮ่อจู้ตะโกนอย่างร้อนใจ “อย่ากัดคนอื่นไปทั่วเหมือนหมาบ้าเลย!”

เมื่อจักรพรรดิอู่อันได้รับการเตือนจากผางเซิง ก็นึกขึ้นได้ว่าเฮ่อจู้เป็นคนของฮองเฮาเว่ย เขาเหลือบมองฮองเฮาเว่ยอย่างเย็นชา เมื่อเห็นนางหลุบตาลงอย่างใจมิเป็นสุขก็รู้ทันที

ฮองเฮาเว่ยมีเจตนาแฝงจริง ๆ!

“ผางเซิง เจ้าพูดต่อ!”

จักรพรรดิอู่อันตะโกนอย่างเย็นชา “เจ้าพูดถูก แม้แต่คนธรรมดาทั่วไปก็มีสิทธิ์โต้แย้งให้ตนเอง ข้าจะฟังว่าเจ้าจะโต้แย้งให้ตนเองเยี่ยงไร!”

“ฝ่าบาท ตอนนั้นกระหม่อมถูกแทงแปดครั้ง ชีวิตตกอยู่ในอันตราย พระองค์ทรงสงสารกระหม่อม จึงขอให้ท่านฮั๋วช่วยรักษากระหม่อม!”

ผางเซิงกำหมัดแน่น นึกถึงสิ่งที่ท่านฮั๋วบอกกับเขาในตอนที่ช่วยรักษา เวลานี้อารมณ์ของผางเซิงก็ยังคงเหมือนเดิมดังตอนนั้น

“แม้ว่าท่านฮั๋วจะช่วยรักษากระหม่อมไว้ได้ แต่หลังจากนั้นเขาก็บอกกับกระหม่อม… ว่า… ว่ากระหม่อมได้บาดเจ็บไปถึงส่วนของการสืบสกุล ชั่วชีวิตนี้… จะมิได้เป็นชายชาตรีที่สมบูรณ์อีกต่อไปแล้ว!”

“หึ ท่านฮั๋วออกไปท่องเที่ยวภูเขาแม่น้ำแล้วเจ้าบอกว่าท่านฮั๋วรู้ความจริง เช่นนั้นจะให้เราไปตามท่านฮั๋วมาเป็นพยานให้เจ้าได้จากที่ใดเล่า?”

ฮองเฮาเว่ยมิเชื่อคำพูดของผางเซิง นางรู้สึกว่าผางเซิงรู้ว่าท่านฮั๋วมิได้อยู่ในเมืองหลวงจึงจงใจเอ่ยเช่นนี้เพื่อให้พ้นผิด!

“กระหม่อมสามารถเข้ารับการตรวจร่างกายได้!”

ผางเซิงมิอับอายแล้ว เขามองฮองเฮาเว่ยด้วยท่าทางที่น่ากลัว เขาจดจำสตรีผู้นี้ไว้แล้ว

ขอเพียงตนรอดพ้นจากหายนะในวันนี้ไป เขาจะต้องฆ่าฮองเฮาเว่ยโดยมิให้มีที่ฝังศพอย่างแน่นอน!

คำนี้ทำให้ฮองเฮาเว่ยชะงักไป แต่นางมิได้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วตะโกนไปอย่างเร่งรีบ “เรื่องเช่นนี้จะตรวจได้เยี่ยงไรเล่า? ผางเซิง เจ้านี่เก่งเรื่องเถียงข้าง ๆ คู ๆ เสียจริง!”

ผางเซิงกำหมัดแน่นจนเล็บของเขาจิกที่ฝ่ามือเลือดออก

เขาต้องใช้ความอุตสาหะอย่างยิ่งในการควบคุมตนเองมิให้พุ่งไปบีบคอฮองเฮาเว่ย

เขาหลับตา ปกปิดความแค้นเคืองฝังลึกที่ตนมีต่อฮองเฮาเว่ย แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นทีละคำ “สามารถตรวจสอบได้ แค่มองก็รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”