ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1078

“ผางเซิง เหตุใดเจ้ามิโต้แย้งเล่า?”

ฮองเฮาเว่ยอดมิได้ที่จะเอ่ยถาม

ราชองครักษ์ผางยังคงมิพูดอะไร

ฮองเฮาเว่ยตะคอกด้วยความโกรธ “หรือว่าข้าพูดถูก เจ้าจึงมิสามารถโต้แย้งได้ก็เลยมิพูดอะไรกระนั้นรึ?”

จักรพรรดิอู่อันคิดถึงเมื่อครู่ที่กล่าวหาผางเซิงอย่างมิยุติธรรม ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย จึงเอ่ยเรียบ ๆ “ผางเซิง ข้าอนุญาตให้เจ้าโต้แย้งให้ตัวเอง เจ้ามีอะไรจะบอกก็บอกมา!”

ราชองครักษ์ผางหรี่ตาลง พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ฝ่าบาทเคยได้ยินเรื่อง 'จือจือสงสัยเพื่อนบ้าน' หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? มีขวานของคนคนหนึ่งหล่นหายไป มิว่าเขาจะมองอย่างไรก็คิดว่าเพื่อนบ้านขโมยขวานของตนไป!”

“ในใจของฮองเฮาได้ตัดสินไปแล้วว่าผางเซิงเป็นคนผิด เช่นนั้นมิว่าผางเซิงจะอธิบายเยี่ยงไร ฮองเฮาก็ยังคิดว่าผางเซิงเถียงข้าง ๆ คู ๆ อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผางเซิงจะมิพูดอะไร และขอโปรดฝ่าบาทจัดการลงโทษเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิอู่อันกับฮองเฮาเว่ยต่างพูดมิออกกับคำพูดของผางเซิง

จักรพรรดิอู่อันฟังความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของราชองครักษ์ผางออก

ผางเซิงได้บอกความลับที่เขามิสามารถบอกคนอื่นได้ออกมาแล้ว แต่ตนกับฮองเฮาเว่ยก็ยังคงสงสัยในตัวเขา

เรื่องที่น่าเศร้าที่สุดคือ ความไร้เมตตาคุณธรรม ผางเซิงจะพูดอะไรได้อีกเล่า!

ฮองเฮาเว่ยชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นในหัวของนางก็ครุ่นคิดมากมายแล้วก็เข้าใจว่าผางเซิงกำลังถอยเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า

นางยิ้มอย่างเย็นชา พลางเอ่ยกับจักรพรรดิอู่อัน “ฝ่าบาท ในเมื่อราชองครักษ์ผางไม่มีอะไรจะพูด เช่นนั้นให้พระสนมฮุ่ยบอกเองเถิดเพคะ!”

“พระสนมฮุ่ย ชายชู้ของเจ้าคือใคร? องค์ชายเย่ส่งโสมโลหิตมาให้เจ้าได้เยี่ยงไร?”

“เจ้าทำให้ฝ่าบาทเสียเวลาไปมากแล้ว หากเจ้ากล้าเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก ข้าจะมิเกรงใจคนในตำหนักของเจ้าแล้ว!”

“เฮ่อจู้ เอาตัวแม่นมคนสนิทของพระสนมฮุ่ยออกไปตัดหัว นางรู้เรื่องแต่มิรายงาน ปล่อยปละให้พระสนมฮุ่ยทำลายชื่อเสียงของราชวงศ์ นางสมควรถูกประหาร!”

“หากพระสนมฮุ่ยยังมิยอมบอก ก็ประหารเสียทีละคนจนกว่านางจะยอมบอก!”

ฮองเฮาเว่ยเป็นคนควบคุมดูแลวังหลัง มีอำนาจในการจัดการนางสนมกับนางกำนัล

ผางเซิงล้างข้อครหาเรื่องมีสัมพันธ์ชู้สาวกับตนแล้ว!

เช่นนั้นขอเพียงตนตายไป เรื่องนี้ก็คงจะสิ้นสุดลงที่นี่มิใช่หรือ!

แม้ว่าเซียวหลินมู่จะช่วยตน แต่เขาก็เป็นลูกชายของจักรพรรดิอู่อัน สุนัขยังรักลูกของตนเอง ดังนั้นจักรพรรดิอู่อันก็คงจะมิลงมือกับเขา...

ผางเซิงเห็นพระสนมฮุ่ยพุ่งชนเสา เขาก็ขยับตัวแต่หยุดได้ทันเวลา

หลายปีมานี้ แม้ว่าเขาจะหลีกเลี่ยงพระสนมฮุ่ย แต่ก็เห็นนางโดยบังเอิญหลายครั้ง รอยยิ้มฝืน ๆ บนใบหน้าของนางบอกให้เขารู้ว่านางไม่มีความสุข

เมื่อมาอยู่ในวังแห่งนี้ก็คล้ายกับนกไร้ปีก

นอกจากความตายแล้ว นางก็มิสามารถหนีพ้นได้เลย!

หากนางคิดว่าความตายเป็นการบรรเทาทุกข์ การที่เขาช่วยนางมันจะเป็นความเมตตาอันโหดร้าย

มันจะเป็นการช่วยที่บังคับให้นางต้องมีชีวิตอยู่กับการทนทุกข์ทรมานในกรงทองอันงดงามนี้ต่อไป!