ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1094

ฮองเฮาเว่ยก้มหน้าลงอย่างมิเต็มใจ แล้วบีบต้นขาของตนอย่างแรง มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่สามารถทำให้ตนมิลืมความเกลียดชังนี้ไปได้

‘พระชายาเส้า… เจ้ารอข้าก่อนเถิด หากข้ามิฆ่าเจ้า ข้าก็มิใช่คนแล้ว!’

“อาอวี๋...”

จู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็ร้องเรียก เสียงนั้นก็ทำให้สายตาของทุกคนมองไปทางนั้น

หลิงอวี๋หลับตาแน่นแล้วหมดสติไปในอ้อมแขนของเซียวหลินเทียน

เมื่อถังถีเตี่ยนเห็นสิ่งนี้ก็รีบเข้าไปตรวจชีพจรของหลิงอวี๋ พลางเอ่ยอย่างร้อนใจ “อาจารย์ทำงานหนักเกินไป! นางได้รับบาดเจ็บมา เดิมทีร่างกายของนางก็อ่อนแออยู่แล้วแต่ยังฝืนทำการผ่าตัดให้พระสนมฮุ่ยอีก...”

“รีบพานางกลับไปพักผ่อนแล้วป้อนน้ำหวานให้นางก่อนเถิด โสมโลหิตนั่น… สามารถหั่นเป็นชิ้น ๆ ป้อนนางก็ได้! ชีวิตสำคัญกว่า หากหมดก็หาซื้อใหม่ได้!”

เมื่อจักรพรรดิอู่อันเห็นดังนั้น จึงเอ่ย “หากพากลับตำหนักต้องใช้เวลาอีกสักพัก ขันทีฉาง เจ้าไปที่ครัวหลวงแล้วนำต้มโสมที่พวกเขาทำไว้ให้ข้ามาให้พระชายาอ๋องอี้!”

“แล้วไปที่ร้านโอสถ เลือกเครื่องยาสมุนไพรดี ๆ กลับมาเสริมให้พระชายาอ๋องอี้!”

พระสนมฮุ่ยยังมิตื่น เซียวหลินมู่ยังต้องการหลิงอวี๋ จึงรีบเอ่ย “พี่สี่ อุ้มพี่สะใภ้ไปนอนที่ห้องก่อนเถิด! รอนางตื่นก่อนค่อยกลับตำหนัก!”

เซียวหลินเทียนเป็นห่วงหลิงอวี๋ จึงฟังคำพูดของพวกเขาแล้วอุ้มหลิงอวี๋ไปที่ห้องโถงด้านข้าง

เขามองท่าทางอ่อนแอของหลิงอวี๋แล้วหัวใจก็บีบรัดแน่น เมื่อต้มโสมมาถึงเขาก็ผลักหานเหมยออกไปแล้วป้อนให้หลิงอวี๋เองทีละช้อน

หลิงอวี๋หลับไปนานกว่าครึ่งชั่วยามแล้วจึงตื่นขึ้นมา เมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นเซียวหลินเทียนนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างกังวล

เครื่องใช้ในห้องดูแปลกตามาก นี่ยังอยู่ในวังหรือ?

“อาอวี๋ เจ้าฟื้นแล้ว ยังรู้สึกมิสบายตรงที่ใดหรือไม่?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างกังวล

“ยังเวียนหัวนิดหน่อยเพคะ!”

หลิงอวี๋ฝืนลุกขึ้นนั่ง เซียวหลินเทียนจึงรีบยื่นมือเข้าไปกอดนาง

“ข้าจะพาเจ้ากลับตำหนักประเดี๋ยวนี้!”

แต่พวกเขาก็ช่วยชีวิตตนกับเสด็จแม่ไว้จริง ๆ การคำนับขอบคุณสามครั้งจึงเป็นสิ่งที่ควรทำ

“ท่านพี่ ท่านยังโกรธข้าเรื่องโสมโลหิตอยู่หรือ? ข้าขอโทษ… ข้ามิควรปกปิดท่าน แต่มันสำคัญมาก ข้า...ข้ามิกล้าบอก!”

เซียวหลินมู่ยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มราบเรียบบนใบหน้า

แต่เมื่อเขาคิดถึงโสมโลหิตของหลิงอวี๋ สมองก็ชะงักไปแล้วก็โพล่งคำพูดออกมาก่อนที่จะคิดได้อย่างชัดเจนว่าควรจะพูดหรือไม่เสียอีก

“โชคดีที่พี่สะใภ้เองก็มีโสมโลหิตเช่นกัน ชีวิตของนางจึงปลอดภัย แต่มันเกือบจะทำให้เราพี่น้องมิลงรอยกัน สร้างปัญหามากมายเลย…”

ถ้อยคำทั้งหมดนี้เป็นการตำหนิ

หากมิใช่เพราะการมาขอโสมโลหิตของเซียวหลินเทียนมีคนรู้เข้า เรื่องของพระสนมฮุ่ยจะถูกเปิดเผยได้เยี่ยงไร แล้วพระสนมฮุ่ยจะกระแทกเสาฆ่าตัวตายได้เยี่ยงไร...

เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ต่างก็ฟังความหมายนี้ออก

เซียวหลินเทียนโกรธจัดทันที เขามิสามารถควบคุมความโกรธของตนเองได้ จึงประคองหลิงอวี๋ด้วยมือเดียวแล้วก็ยกเท้าขึ้นเตะที่ท้องเซียวหลินมู่จนกระเด็นออกไป