ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1095

เซียวหลินมู่ก้นกระแทกนั่งลงบนพื้น

เขาคิดมิถึงเลยว่าจู่ ๆ เซียวหลินเทียนจะต่อต้านเขา จึงจ้องมองเซียวหลินเทียนอย่างมึนงงและมิพอใจ

“เซียวหลินมู่… นี่เจ้ากำลังโทษข้ารึ?”

เซียวหลินเทียนเห็นเถาจื่อกับหานเหมยตามมาแล้วจึงส่งหลิงอวี๋ไปให้พวกนาง “ประคองพระชายาไปนั่งด้านข้าง!”

เถาจื่อกับหานเหมยรีบประคองหลิงอวี๋ไปนั่งที่นั่งด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เซียวหลินเทียนเข้าไปใกล้เซียวหลินมู่ด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยวแล้วคว้าคอเสื้อของเขาพลางตะคอกด้วยความโกรธ

“ข้าเห็นแก่หน้าของพระสนมฮุ่ยจึงมิอยากถือสาเอาความกับเจ้า แต่วันนี้หากมิพูดให้ชัดเจน เจ้าก็จะคิดไปว่าข้าเป็นหนี้เจ้าจริง ๆ!”

“คนสารเลวเยี่ยงเจ้าเห็น ๆ อยู่ว่ามีโสมโลหิต แต่กลับมิบอกข้า! มาถ่วงเวลาข้าช่วยอาอวี๋ เจ้ายังคิดว่าเจ้ามีเหตุผลอยู่อีกรึ?”

“อาอวี๋ช่วยพระชายากับลูกของเจ้า ถ้าเกิดเจ้ามีจิตสำนึกใด ๆ ก็ควรบอกข้าว่าเจ้าใช้โสมโลหิตไปแล้ว ให้ข้าคิดหาวิธีอื่น! แต่เจ้ามิบอก!”

“ได้ ข้าเข้าใจได้ว่าเจ้ามีความยากลำบากเพื่อจะปกป้องเสด็จแม่ของเจ้า!”

“แต่เหตุใดสมองโง่ ๆ ของเจ้ามิคิดบ้างเล่า? ข้าจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าเจ้ามีโสมโลหิต? คนที่เปิดเผยข้อมูลให้กับข้ากำลังรอโอกาสที่จะเปิดเผยเรื่องนี้อยู่!”

เซียวหลินเทียนยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด พวกเขายังคงเป็นพี่น้องกัน หากเซียวหลินมู่มิเชื่อตนเช่นนี้ เหตุใดตนต้องปฏิบัติต่อเขาในฐานะพี่น้องด้วยเล่า!

ได้ วันนี้พูดให้มันชัดเจนกันไปเลย ต่อไปหากมิเป็นพี่น้องกันก็มิเป็นไร

“เจ้าบอกว่าอาอวี๋มีโสมโลหิตรึ? ไร้สาระ! หากนางมีโสมโลหิตจริง ๆ ข้าจะไปก้มหัวขอร้องเจ้าถึงตำหนักรึ?”

“โสมโลหิตในมือของนางเป็นของปลอม! นางรู้ว่าเข้าวังมานางต้องช่วยเจ้าอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน จึงใช้โสมธรรมดาทำมันขึ้นมาเอง!”

ดวงตาของเซียวหลินมู่เบิกโต เขายังคงนั่งอยู่บนพื้นแล้วก็ถูกเซียวหลินเทียนคว้าคอเสื้อไว้ด้วยท่าทางจนตรอก

เขารู้สึกว่าคำพูดของเซียวหลินเทียนมันเหลือเชื่อ จึงอดมิได้ที่จะเอ่ย “มันจะเป็นของปลอมไปได้เยี่ยงไร? ท่านอย่ามาโกหกข้า แม้แต่เสด็จพ่อก็ยอมรับว่าโสมโลหิตเป็นของจริง!”

เซียวหลินเทียนจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

อีกประเดี๋ยว เซียวหลินมู่ยังต้องออกจากวัง หากเขาหน้าแดงบวมออกไป เช่นนั้นมิรู้ว่าจะมีข่าวลืออะไรแพร่ออกไปอีก

เซียวหลินเทียนมิอยากสร้างปัญหาอะไรอีก จึงโกรธจนเตะเขาไปอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังเดินไปหาหลิงอวี๋แล้วช่วยประคองหลิงอวี๋ลุกขึ้น

“เรากลับกันเถิด!”

“พี่สี่… พี่สะใภ้ ข้าสำนึกผิดแล้วจริง ๆ!”

เซียวหลินมู่รีบพุ่งเข้าไปคำนับให้หลิงอวี๋อีกสามครั้ง

“พี่สะใภ้ เนื้องอกของเสด็จแม่ข้าเป็นเนื้อร้ายหรือไม่? ในภายหน้าพระนางจะต้องได้รับการรักษาอย่างไร? ถึงท่านจะเกลียดข้าก็มิสำคัญ ต่อไปข้าจะชดใช้ให้พวกท่านอย่างแน่นอน!”

“ได้โปรดสงสารเสด็จแม่ของข้าด้วย ช่วยพระนางจนถึงที่สุดทีเถิด!”