ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1097

แม้ว่าจักรพรรดิอู่อันจะสั่งให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ปิดปากเงียบเรื่องของพระสนมฮุ่ยมิให้เอาไปพูดข้างนอก แต่ฮองเฮาเว่ยก็ถูกยึดตราหงส์ไปเพราะเหตุนี้ เช่นนี้ไหนเลยจะปิดข่าวได้

วันรุ่งขึ้น ก็มีข่าวลือต่าง ๆ แพร่สะพัดออกไปแล้ว

บางคนบอกว่าเป็นเพราะเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋เข้าไปรายงานในวัง จึงทำให้ฮองเฮาเว่ยถูกองค์จักรพรรดิยึดตราหงส์ไป

บางคนบอกว่าองค์ชายเย่มิได้มีโสมโลหิต พวกเรื่องความเนรคุณหรือเห็นคนใกล้ตายแล้วมิช่วยเหลือนั่นล้วนเป็นเรื่องที่ท่านอ๋องอี้จงใจแต่งเรื่องขึ้นเพื่อให้องค์ชายเย่เสื่อมเสียชื่อเสียง

แม้แต่เรื่องราชองครักษ์ผางไร้ความสามารถทางเพศก็แพร่กระจายไปเช่นกัน

เรื่องราวต่าง ๆ เริ่มแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ท้ายที่สุดระบุไปว่าเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ใช้ความโปรดปรานที่จักรพรรดิอู่อันมีต่อพวกเขามาจัดการฮองเฮาเว่ยกับองค์ชายเย่

ในช่วงเวลาหนึ่ง ขุนนางกับราษฎรมากมายในเมืองหลวงที่มิรู้ความจริงก็แอบดูถูกเซียวหลินเทียนกัน

คิดว่าเซียวหลินเทียนใช้วิธีการใส่ร้ายน้องชายของตนกับฮองเฮาเว่ยเพื่อชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท

ศฤคาลเงินรวบรวมข่าวลือต่าง ๆ แล้วส่งมาให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนดูแล้วรู้สึกกลัดกลุ้มและอารมณ์เสียมาก

หลิงอวี๋เห็นว่าเขามิสบายใจ พอถามจึงได้รู้เรื่อง นางจึงยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยปลอบใจเขา

“ต่างก็รู้กันว่าเบื้องหลังเป็นฝีมือของพระชายาเส้า ท่านจะอารมณ์เสียด้วยเหตุใดเล่าเพคะ? พระชายาเส้าได้รับตราหงส์ไปแล้วฮองเฮาเว่ยก็มิใช่คู่ต่อสู่ของนางในขณะนี้ เราสองคนก็กลายเป็นหนามยอกอกของพระนาง!”

“นางมิลงมือจัดการกับเรา มันมิใช่รูปแบบของนาง!”

“มิต้องกังวลไปหรอกเพคะ! หากฮองเฮาเว่ยพ่ายแพ้ไปอย่างง่ายดายเช่นนี้พระนางคงมิใช่ฮองเฮาเว่ยที่ควบคุมดูแลนางสนมต่าง ๆ มาหลายปีเช่นนี้หรอกเพคะ!”

หลิงอวี๋วางมือบนโต๊ะหนังสือแล้วมองเซียวหลินเทียนด้วยดวงตางดงาม

“หมอจางถูกปลดออกจากตำแหน่งและถูกเนรเทศออกไปสามพันลี้ แล้วเขาจะไปเมื่อใดกัน?”

“เขายังเป็นหนี้พนันหม่อมฉันอยู่ หม่อมฉันต้องไปทวงหนี้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนลูบไล้มืออันอ่อนโยนของหลิงอวี๋ พลางเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ข้าแค่มิอยากให้เจ้าได้รับความอยุติธรรม! เจ้าช่วยพระสนมฮุ่ยไว้แต่กลับถูกคนอื่นลือไปว่าเป็นคนจิตใจโหดร้าย มันมิยุติธรรมกับเจ้าเลย!”

หลิงอวี๋ยิ้มอย่างมิสนใจ “หม่อมฉันมีภูมิคุ้มกันเรื่องการถูกด่าเพคะ ต่อให้พูดมิดีแค่ไหน หม่อมฉันก็มิสนใจหรอก!”

“แต่หม่อมฉันต้องไปทวงหนี้หมอจาง… นี่เป็นโอกาสที่เราที่จะได้ตอบโต้ข่าวลือเพคะ!”

“หืม? ตอบโต้อย่างไร?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างสงสัย

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “ข้างนอกลืมไปว่าท่านใส่ร้ายองค์ชายเย่แล้วมีความแค้นกับเขามิใช่หรือ?”

“ท่านก็ส่งข้อความถึงองค์ชายเย่แล้วเชิญเขาไปที่ภัตตาคารเพื่อดูหมอจางขอโทษหม่อมฉันสิเพคะ! หม่อมฉันมิเชื่อว่าเขาจะมิรู้ข่าวลือข้างนอกนั่น!”

“นี่ก็เป็นการให้โอกาสองค์ชายเย่ด้วย หากเขาไป ข่าวลือก็จะสลายไปเอง! ทว่าหากเขามิไป ในภายหน้าก็มิจำเป็นต้องผูกมิตรกับองค์ชายเย่ผู้นี้อีกแล้ว!”