ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1112

เซียวหลินเทียนเองก็ฟังออกถึงเจตนาสร้างความขัดแย้งของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว ใบหน้าก็มืดมนลงทันที แล้วยิ้มเยาะพลางเอ่ย

“องค์หญิงตานรั่วจะหมายความว่า... ข้าตาฝ้าฟางจนมิรู้แน่ชัดแม้แต่ว่าผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของตนไว้คือใครเยี่ยงนั้นรึ?”

หลิงอวี๋อดมิได้ที่จะยิ้มออกมา

คำพูดตอกกลับเซียวหลินเทียนนี่มัน... เขายังหนุ่มและยังแข็งแรง แต่กลับบอกว่าตนตาฝ้าฟาง เช่นนั้นคนที่อายุมากกว่าเขาก็คงสะเทือนใจกันไปหมด!

เมื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วเห็นว่าเซียวหลินเทียนออกหน้าช่วยหลิงอวี๋ ในใจก็ยิ่งเกลียดหลิงอวี๋มากขึ้นอีก

นางมองรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาของเซียวหลินเทียน ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะบ้า บุรุษที่สมบูรณ์แบบถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงต้องมาลุ่มหลงงมงายอยู่กับนางสารเลวเช่นหลิงอวี๋ด้วย!

“ท่านอ๋องอี้ สถานการณ์ตอนนั้นอันตรายถึงเพียงนั้น ท่านก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการมือสังหาร การที่มิได้สังเกตเห็นเจตนาของนางก็เป็นเรื่องปกติ!”

“ตานรั่วแค่เป็นห่วงว่าท่านจะถูกหลอกจึงเตือนท่าน!”

ท่าทีหวังดีของเซี่ยโฮ่วตานรั่วทำให้เซียวหลินเทียนรังเกียจเป็นอย่างยิ่ง เขาจึงเอ่ยเสียงแข็ง

“องค์หญิงตานรั่ว นี่เจ้าคิดจะยกเรื่องหวังดีกับข้าแล้วจงใจใส่ร้ายพระชายาของข้ารึ?”

“ตอนนั้นสถานการณ์วุ่นวายอยู่ก็จริง แต่ข้ามีตา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอาอวี๋บังลูกธนูให้ข้าจริง ๆ…”

ขณะที่หลิงอวี๋ครุ่นคิดว่าจะจับจุดอ่อนเซี่ยโฮ่วตานรั่วเยี่ยงไร นางก็ดึงเซียวหลินเทียนไว้ด้วย

สงครามระหว่างสตรีปล่อยให้สตรีเช่นตนแก้ไขเองเถิด!

เซียวหลินเทียนเป็นบุรุษ การทะเลาะกับสตรีจะทำให้คนรอบ ๆ มองมิดี!

หลิงอวี๋กลอกตา พลางเอ่ยอย่างแสร้งทำเป็นสับสน “องค์หญิงตานรั่ว ท่านมิได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ท่านมิอาจทราบสถานการณ์ในยามนั้นได้หรอก!”

“หม่อมฉันมิได้กลัวจนวิ่งเตลิดหนีไปอย่างที่ท่านตรัส! ตอนนั้นหม่อมฉันพานางรับใช้สองคนไปช่วยท่านอ๋อง!”

“จริงสิ หม่อมฉันยังยิงมือสังหารไปสามคนด้วย… มีหรือจะต้องพึ่งเรื่องที่บังลูกธนูให้ท่านอ๋องมาเอาความรู้สึกดี ๆ ของพระองค์!”

“ท่านเห็นด้วยพระเนตรของท่านเองหรือเพคะ?”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะเย้ย พลางตะโกนเสียงดังกับทุกคน

“พวกเจ้าได้ยินชัดเจนหรือไม่ว่าองค์หญิงตานรั่วพูดสิ่งใด? ก่อนหน้านี้นางยังบอกว่า ข้าเห็นมือสังหารแล้วกลัวจนหนีเตลิดไป ตอนนี้ก็บอกอีกว่าเห็นกับตาว่าข้าสังหารมือสังหารไปแค่คนเดียว!”

“คำพูดที่ก่อนและหลังขัดแย้งกันเช่นนี้ มิเพียงพอที่จะพิสูจน์หรือว่านางกำลังใส่ร้ายข้า?”

คนที่อยู่ในที่นั้นต่างฟังพิรุธนั้นออก จึงมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วด้วยสายตาแปลก ๆ ไป

เซียวทงจ้องมองเซี่ยโฮ่วตานรั่วอย่างหมดคำพูด

นางคิดว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วมีวิธีการเก่งกาจที่สามารถจัดการกับหลิงอวี๋ได้ ไหนเลยจะคิดว่าแค่เพียงมิกี่คำก็ถูกหลิงอวี๋เปิดเผยคำโกหกของนางเสียแล้ว

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วม นางตระหนักว่าตนพูดพลาดไปแล้วจึงพยายามคิดว่าจะพลิกกลับมาได้อย่างไร...