ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1111

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่ยืนตัวตรงอยู่ นางชนะแล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับดูเฉยชาไปเล็กน้อย

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเสียใจกับนางอย่างอธิบายมิถูก...

นางถูกเข้าใจผิดอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า!

ถูกใส่ร้ายและทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า!

เซียวหลินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตนจะต้องแข็งแกร่งให้ได้!

ต้องแข็งแกร่งจนสามารถปกป้องนางมิให้ถูกทำร้ายได้อีก!

ทำให้นางหัวเราะออกมาได้มากยิ่งขึ้น!

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมองหลิงอวี๋อย่างโกรธแค้น เหตุใดสตรีผู้นี้จึงเก่งกาจถึงเพียงนั้น เรื่องที่มิดีกับนางก็ถูกนางแก้ไขไปได้อย่างง่ายดายเช่นนี้เลยหรือ?

นางนึกถึงวันที่ถูกองค์ชายหนิงพี่ชายของนางบังคับให้นางขอโทษหลิงอวี๋ และยอมรับว่าตนเองใส่ร้ายหลิงอวี๋ มันเป็นเรื่องน่าละอายมากสำหรับตน!

นางยังคงอดกลั้นความแค้นนี้เอาไว้อยู่!

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเหลือบมองไปแล้วก็เกิดแผนการขึ้นมาในใจ...

หลิงอวี๋กำลังมองหมอจางที่ถูกนักการพาตัวไปพร้อมกับหน้าตาที่มอมแมมด้วยสายตาเย็นชา แล้วก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ ของเซี่ยโฮ่วตานรั่ว

“องค์หญิงหก ได้ยินมาว่าเดิมทีลูกธนูของมือสังหารนั้นเล็งไปที่ท่านอ๋องอี้! แล้วพระชายาอ๋องอี้ก็เสี่ยงชีวิตมาบังลูกธนูให้กับท่านอ๋องอี้ เป็นเช่นนี้หรือ?”

วันนั้นเซียวทงกำลังติดตามองค์ชายหนิง กระทั่งลงมาจากภูเขาจึงได้รู้ว่าหลิงอวี๋กับท่านอ๋องอี้ถูกลอบสังหารแล้วกลับเมืองไปก่อน

นางมิรู้ว่าเหตุใดจู่ ๆ เซี่ยโฮ่วตานรั่วจึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แต่คิดได้ว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วกับหลิงอวี๋มิลงรอยกัน การเอ่ยเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลเป็นแน่

นางจึงพยักหน้าแล้วชิงเอ่ยก่อน “ว่ากันว่าเป็นเช่นนั้น ข้าเองก็มิได้เห็นด้วยตาของตัวเอง เลยมิรู้ว่าเป็นข่าวลือหรือไม่!”

ผู้ที่มายืนล้อมดูยังมิแยกย้ายกันไป เมื่อได้ยินสิ่งนี้ คนส่วนมากก็ต่างเงี่ยหูฟัง

เซี่ยโฮ่วตานรั่วแสร้งทำเป็นมิเห็นคนเหล่านั้น แล้วพูดกับตนเองไป