ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1126

แต่คำพูดถัดไปของหลี่ว์เซียง ทำให้หลิงอวี๋เปลี่ยนความคิดของตนที่มีต่อเขาไปทันที ทั้งยังหน้าแดงเพราะสิ่งนี้ด้วย

หลี่ว์เซียงเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “กระหม่อมเห็นด้วยว่าคำมั่นสัญญาทางทหารสามารถกระตุ้นให้ท่านอ๋องอี้เข้าร่วมการแข่งขันอย่างเต็มที่ได้ แต่กระหม่อมรู้สึกว่าในเมื่อมีการลงโทษ จึงควรมีรางวัลพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท มีการลงโทษสามารถกระตุ้นให้กลุ่มของท่านอ๋องอี้ออกไปคว้าชัยชนะได้อย่างเต็มกำลัง! ดังนั้น กระหม่อมขอแนะนำว่า ควรเขียนรางวัลไว้ในคำมั่นสัญญาทางทหารด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

ทันทีที่หลี่ว์เซียงพูดสิ่งนี้ออกไป องค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังก็เริ่มกังวลขึ้นมา มิใช่ว่าเสด็จพ่อคงจะทนความตื่นเต้นได้ แล้วจะต้องเขียนตำแหน่งองค์รัชทายาทเป็นรางวัลในคำมั่นสัญญาทางทหารกระมัง!

“หลี่ว์เซียง สิ่งที่เจ้าพูดมานั้น อ๋องอี้ไปเข้าร่วมการแข่งขันเพื่อนำความรุ่งโรจน์มาสู่แคว้น หรือว่าไปเพื่อรางวัลเล่า?”

องค์ชายเว่ยจ้องหลี่ว์เซียงอย่างดุร้าย ชายชราผู้นี้กล้าพูดแทนเซียวหลินเทียน เขาเบื่อจะมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง

องค์ชายคังยิ้มแล้วเอ่ย “ก็จริง... น้องสี่ทำเพื่อความรุ่งโรจน์มาสู่แคว้น นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง! หากเขียนรางวัลลงในคำมั่นสัญญาทางทหาร เช่นนั้นหากมันแพร่ออกไปก็จะทำให้คนเข้าใจผิดเอาได้ว่าน้องสี่ไปเพื่อรางวัล!”

หลิงอวี๋มองกลิ่นอายแปลก ๆ ของทั้งสองคนแล้วก็คิดว่าเซียวหลินเทียนจะได้เพียงการลงโทษ แต่มิได้รางวัลหรือ

ใต้กล้านี้จะมีเรื่องดีเช่นนี้ได้เยี่ยงไร อยากให้ม้าวิ่งได้เร็วแต่ก็มิต้องการให้ม้ากินหญ้าด้วย

เซียวหลินเทียนเป็นบุรุษ เขามิสามารถต่อสู้เพื่อตนเองได้ เช่นนั้นก็ต้องเป็นนางแล้ว นางจะไม่มีวันปล่อยให้เซียวหลินเทียนต้องทนกับความเสียเปรียบเช่นนี้หรอก

หลิงอวี๋ก้าวไปทันทีพลางเอ่ย “สิ่งที่องค์ชายทั้งสองพูด ในเมื่อท่านอ๋องของหม่อมฉันรับคำมั่นสัญญาทางทหาร เช่นนั้นคนที่เอากลับไปในกลุ่มก็เห็นกันได้หมด! หากมีเพียงการลงโทษ ไม่มีรางวัล มันจะทำลายความมั่นใจของพวกเขาไปมากเพคะ!”

“เสด็จพ่อ หลิงอวี๋เป็นคนธรรมดา คนธรรมดาเยี่ยงพวกเราต้องการเงินสำหรับข้าวปลาอาหารเพื่อดำรงชีวิต เทียบมิได้กับสององค์ชายที่มิได้กินอาหารที่ปรุงในครัว! ทหารเหล่านั้นก็เช่นกัน พวกเขาต่างรอเงินไปซื้อข้าวไว้หุง!”

“องค์จักรพรรดิมิขาดทหารผู้หิวโหย ดังนั้นจึงต้องให้รางวัล… มิเช่นนั้น ผู้ใดที่คิดว่าตนเองสูงศักดิ์ก็จะมิเข้าร่วมการแข่งขัน!”

องค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังพูดอะไรมิออกกับคำเยาะเย้ยของหลิงอวี๋

จักรพรรดิอู่อันรู้สึกขบขันกับคำพูดของหลิงอวี๋ เขาหัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ย “ประโยคนี้ดีจักรพรรดิมิขาดทหารที่หิวโหย! เช่นนั้นก็เขียนรางวัลไปในคำมั่นสัญญาทางทหารเถอะ!”

“ขอเพียงกลุ่มของอ๋องอี้สามารถชนะการแข่งขันล้อมเมืองได้ ช่วยให้ฉินตะวันตกชนะทั้งสองเมืองได้ ข้าจะให้โม่เหอเป็นรางวัลกับอ๋องอี้!”