ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1125

องค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังเข้าใจแล้วว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก แต่สิ่งที่พวกเขาสองคนคิดมิใช่ว่าจะทำงานร่วมกับเซียวหลินเทียนเพื่อชนะการแข่งขันนี้ได้เยี่ยงไร

ทั้งสองคนต่างคนต่างคิดกันเอง

ทั้งสองนำทัพมิดีเท่าเซียวหลินเทียน เช่นนั้นเหตุใดต้องไปหาเรื่องใส่ตัวเล่า นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ด้วยความสามารถของพวกเขามิสามารถเอาชนะฉีตะวันออกได้หรอก

หากแพ้ก็จะถูกจักรพรรดิอู่อันรังเกียจและลงโทษเอาได้!

องค์ชายเว่ยคิดจนแน่ชัดแล้วจึงชิงเอ่ยขึ้นมา “เสด็จพ่อ ลูกนำทัพมิดีเท่ากับน้องสี่ ครั้งนี้จะมิเข้าร่วมการแข่งขันล้อมเมืองพ่ะย่ะค่ะ เพื่อมิให้ฉีตะวันออกหัวเราะเยาะเอาได้! ให้น้องสี่เป็นตัวแทนฉินตะวันตกเข้าร่วมการแข่งขันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายคังเห็นแล้วก็เข้าใจความคิดขององค์ชายเว่ยทันที เขาชั่งน้ำหนักความสามารถของตนครู่หนึ่งแล้วก็เอ่ย “เสด็จพ่อ วรยุทธของลูกมิดีเท่าน้องสี่ จะมิเข้าร่วมการแข่งขันเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ให้น้องสี่เป็นตัวแทนฉินตะวันตกเข้าร่วมการแข่งขันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิอู่อันเหลือบมองทั้งสองคนด้วยรู้สึกผิดหวังในใจ

เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋เพิ่งถูกลอบสังหารมา อาการบาดเจ็บยังมิหายดีเลย

แต่องค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังที่อยู่ในฐานะพี่ชายคนโต กลับมิพิจารณาถึงเรื่องนี้แล้วผลักเซียวหลินเทียนออกไปอย่างกระตือรือร้น

นี่มิใช่เพราะกลัวว่าแพ้แล้วจะถูกตนลงโทษหรือ

จักรพรรดิอู่อันมิได้เปิดเผยความคิดของคนทั้งสองต่อหน้าขุนนางว่าการ เขาเพียงแต่เบือนสายตาไปที่เซียวหลินเทียน

“เซียวหลินเทียน แล้วเจ้าเล่า เต็มใจที่จะเป็นตัวแทนของฉินตะวันตกเข้าร่วมการแข่งขันหรือไม่?”

หากเซียวหลินเทียนกลัวการลงโทษ เขาก็มีเหตุผลเรื่องอาการบาดเจ็บยังมิหายดีจึงถอนตัวมิเข้าร่วมได้

แต่เซียวหลินเทียนมิได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งพลางเอ่ย “เสด็จพ่อ ลูกอยากจะเป็นตัวแทนฉินตะวันตกเข้าร่วมการแข่งขันพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิอู่อันรู้สึกพึงพอใจในทันที โชคดี เขายังมีลูกชายหนึ่งคนที่คิดวิเคราะห์แทนตนเองได้

จักรพรรดิอู่อันกำลังจะเอ่ยแล้วองค์ชายเว่ยก็กลอกตาพลางเอ่ย “เสด็จพ่อ ในเมื่อเรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง เพื่อให้อ๋องอี้มุ่งมั่นในการแข่งขันอย่างเต็มที่ เช่นนั้นก็ให้เขาเขียนคำมั่นสัญญาทางทหารด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนี้แล้ว เมื่อมีคำมั่นสัญญาทางทหารมากระตุ้น อ๋องอี้ก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชัยชนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนรู้ว่าต้องเผชิญกับความยากลำบากก็ยังก้าวออกมา คนเหล่านี้มิรู้สึกขอบคุณที่เขาทำเพื่อบ้านเมืองแล้วยังบังคับให้เขาเขียนคำมั่นสัญญาทางทหารและลงโทษเขาอีก

นี่มันรังแกกันมากเกินไปแล้วจริง ๆ!

หลี่ว์เซียงโกรธมาก เขาก้าวไปพลางเอ่ย “ฝ่าบาท กระหม่อมก็คิดว่าท่านอ๋องอี้ควรเขียนคำมั่นสัญญาทางทหารเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิงอวี๋มองภาพนี้ด้วยสายตาเย็นชา นางรู้เจตนาชั่วร้ายขององค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังอยู่นานแล้ว

นางรู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นขุนนางจำนวนมากในห้องทรงพระอักษรแต่มีเพียงมิกี่คนที่พูดช่วยเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นหลี่ว์เซียงออกมา ก็มองไปที่หลี่ว์เซียงด้วยความคาดหวัง

แต่ไหนเลยจะคิดว่า สิ่งที่หลี่ว์เซียงพูดออกมาจะเป็นบังคับให้เซียวหลินเทียนเขียนคำมั่นสัญญาทางทหารเช่นกัน

สิ่งนี้ทำให้หลิงอวี๋ผิดหวังในตัวหลี่ว์เซียงอย่างยิ่ง

นางคิดว่าตนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวของหลี่ว์เซียงเสียอีก แม้ว่าหลี่ว์เซียงจะมิสามารถทำให้คนจำนวนมากเปลี่ยนใจได้ แต่ก็สามารถพูดเพื่อความยุติธรรมสักสองสามคำได้ นางก็จะรู้สึกขอบคุณเช่นกัน...