ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1137

ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้องมา

ก็ได้เห็นโครงแปลก ๆ นั้นค่อย ๆ ยกสูงขึ้นทีละนิด

หลังจากนั้นมินาน ก็ข้ามบันไดที่พาดอยู่บนกำแพงขึ้นไป และเผยอวี้ก็ปีนขึ้นไปก่อนอย่างคล่องแคล่ว เอาบันไดเสริมไปติดไว้บนกำแพงเมือง

“พี่น้องทั้งหลาย ลุกมา! ทำให้พวกเขาเห็นว่าเราได้สร้างยุคใหม่ขึ้นแล้ว!”

เผยอวี้มิสามารถควบคุมความตื่นเต้นของตนได้อีกต่อไป บันไดเช่นนี้เป็นสิ่งที่กลุ่มพวกเขาสร้างขึ้นอย่างเป็นเอกลักษณ์มิเหมือนใคร และล้ำหน้าทักษะการสร้างบันไดของแคว้นอื่นไปมาก!

“ท่านอ๋องอี้ทรงทำดีมากพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ!”

บรรดาคนที่มาดูความคึกคักเหล่านั้นเห็นว่าบันไดของฉินตะวันตกวางอยู่บนกำแพงเมืองแล้วก็ส่งเสียงชอบใจกันดังสนั่นทันที

“รีบขึ้นไปเร็วเข้า! เอาธงของเราไปปักไว้บนกำแพงเมืองเสีย!”

จักรพรรดิอู่อันเห็นว่าบันไดของอีกสามแคว้นยังประกอบมิเสร็จ ครั้งนี้เซียวหลินเทียนต้องชนะอย่างแน่นอน เขาจึงยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น รอให้ธงฉินตะวันตกปักบนกำแพงเมืองแสดงชัยชนะ

ห้าต่อสาม หากวันพรุ่งชนะอีกหนึ่งรายการองค์ชายหนิงก็จะพ่ายแพ้แล้ว!

แต่องค์ชายเว่ยกลับแอบยิ้มร้าย

ตอนนี้จักรพรรดิอู่อันตื่นเต้นมากแค่ไหน อีกประเดี๋ยวเมื่อคนของเซียวหลินเทียนตกลงมาจากบันได เขาก็จะผิดหวังมากเท่านั้น

“ขึ้นบันไดไปเลย!”

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่าบันไดติดตั้งดีแล้ว จึงสั่งให้พวกทหารปีนขึ้นไป

พวกทหารก็ปีนขึ้นไปด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน หลิงอวี๋มองสมาชิกกลุ่มปีนขึ้นไปทีละคน บันไดนั้นมีความมั่นคงดี หัวใจของนางจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

ขอเพียงสมาชิกกลุ่มทุกคนขึ้นไปบนกำแพงเมืองได้ ผู้ชนะการแข่งขันนี้จะเป็นพวกเขาแล้ว!

แต่ในตอนที่เหลือสมาชิกกลุ่มเพียงมิกี่คนที่กำลังปีนขึ้นไป อุบัติเหตุก็พลันเกิดขึ้น

ทันใดนั้น พวกสมาชิกกลุ่มสองสามคนนั้นพร้อมด้วยเซียวหลินเทียนที่กำลังปีนขึ้นไปคนสุดท้าย พวกเขาปีนขึ้นไปได้ถึงสองในสามของกำแพงเมืองแล้ว ในตอนที่ชัยชนะอยู่ห่างเพียงแค่สิบกว่าเมตร จู่ ๆ ลูกรอกอันหนึ่งก็หล่นลงมา จากนั้นก็พังมากขึ้นแล้วก็ยิ่งร่วงหล่นลงมาอีก

บันไดเสริมเริ่มสูญเสียความมั่นคงแล้วก็ล้มลงมาอย่างรวดเร็วมาก

บันไดเสริมล้มลงมา ลูกรอกก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น แม้ว่าจะประกอบกลับคืนไปตอนนี้ก็มิทันแล้ว

เซียวหลินเทียนหน้าซีด มิใช่เพราะกลุ่มของตนพ่ายแพ้ ทว่าเป็นเพราะแขนของเขามิสามารถรับน้ำหนักของทหารเหล่านี้ได้แล้ว

หากคนเหล่านี้ร่วงลงมา ตนอาจจะมิได้บาดเจ็บสาหัส แต่ทหารคนอื่น ๆ จะต้องแขนหักขาหักอย่างแน่นอน

ในขณะที่เซียวหลินเทียนกำลังกังวลอยู่นั้น บันไดหนึ่งก็มาวางตั้งไว้ข้าง ๆ เขา

“ท่านอ๋องอี้ ให้ทหารของเจ้าปีนมาทางนี้สิ! เร็วเข้า… บันไดของพวกเจ้ารับมิไหวอีกต่อไปแล้ว!”

เซียวหลินเทียนมองลงไปก็เห็นมู่หรงเหยียนซงกำลังตะโกนใส่บอกตนจากข้างล่าง

ทันใดนั้นเซียวหลินเทียนก็รู้สึกขอบคุณมู่หรงเหยียนซง เขาเลี่ยงความเป็นไปได้ที่ทหารของตนจะได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังเลี่ยงมิให้ตนตกจากที่สูงอย่างน่าอับอายเช่นนี้อีก

“ทำตามที่องค์ชายจิ้นบอก!”

เซียวหลินเทียนตะคอก แต่ก็ยังคงพยายามที่จะประคองเอาไว้ ให้ทหารของตนข้ามไปยังบันไดของเยวี่ยใต้ทีละคนได้อย่างปลอดภัย