ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1147

“ช่างฝีมือที่มีอยู่สิบกว่าคนนี้ ตอนการต่อสู้ทางน้ำพรุ่งนี้ยังต้องการให้พวกเขาเป็นกำลังให้พวกเราอยู่ พวกเราจะจับตัวพวกเขาสิบกว่าคนไปทรมานเพื่อบีบเอาคำสารภาพมิได้!”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ “ช่างฝีมือสิบกว่าคนนี้ส่วนใหญ่แล้วล้วนดีทั้งนั้น มิจำเป็นต้องจับตัวพวกเขาทั้งหมดเพื่อจะหาหนอนบ่อนไส้คนเดียวหรอก ทำเช่นนี้จะเป็นการทำลายความเชื่อใจของพวกเขาเสียเปล่า ๆ”

“ข้าจะบอกชื่อพวกเจ้าไปหนึ่งชื่อแล้วคอยสังเกตเขาไว้ให้มาก ๆ ก็พอแล้ว!”

“ผู้ใดหรือ?” อันเจ๋อกับเผยอวี้เอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“จู้เต๋อ! ตอนที่ข้ากำลังตรวจสอบรอกที่มีปัญหา เขาเอาแต่จ้องข้าเขม็งอยู่ตลอดราวกับว่ากลัวข้าจะพบสิ่งผิดปกติ!”

“ตอนนั้นข้าแสร้งเดินออกไปเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเขาก็ถอนหายใจโล่งอก”

ความสามารถในการรับรู้ของหลิงอวี๋แข็งแกร่งมาก การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของจู้เต๋อในเวลานั้นก็ถูกนางพบเข้าแล้ว

หลังจากนั้นนางจึงถือโอกาสในตอนที่จู้เต๋อมิทันได้สังเกตเดินไปตรวจสอบเพลาในส่วนนั้น ผลก็เป็นอย่างที่ตนคิดไว้จริง ๆ

อันเจ๋อกับเผยอวี้ต่างก็ตกตะลึง แม้แต่เซียวหลินเทียนก็ขมวดคิ้วอย่างงุนงงเช่นกัน

จะเป็นจู้เต๋อไปได้เยี่ยงไรกัน?

จู้เต๋อผู้นี้เป็นช่างฝีมือในวัง ตระกูลจู้ล้วนเป็นช่างฝีมือหลวงมาหลายชั่วอายุแล้ว ล้วนพึ่งฝีมือหาเลี้ยงชีพด้วยความซื่อสัตย์มาตลอด

จู้เต๋อเป็นสายเลือดรองของตระกูลจู้ มีฝีมือยอดเยี่ยม แต่กลับมีนิสัยค่อนข้างดื้อรั้น

เพราะเป็นมิใช่สายเลือดโดยตรงจึงมิได้ถูกตระกูลหลักใช้งานหนักเท่าไร เขาจึงรู้สึกว่าความสามารถของเขามิได้รับการยอมรับ จึงมักจะดื่มเหล้าเมามายอยู่เป็นประจำ

มีอยู่ครั้งหนึ่งดื่มมากเกินไปแล้วไปต่อยตีกับคนอื่น จากนั้นก็พลั้งมือทำร้ายเขาไปจนเกือบจะต้องเข้าคุก

ลูกพี่ลูกน้องของเขาทนมิได้ที่พรสวรรค์ของเขาจะต้องตายไปเช่นนี้ จึงมาขอร้องเซียวหลินเทียน

ตอนนั้นเซียวหลินเทียนกำลังจะออกไปสู้รบ คิดว่าในกองกำลังก็จำเป็นต้องมีช่างฝีมือเช่นนี้ จึงออกหน้าปกป้องเขาไว้แล้วพาเขาไปรบเพื่อเป็นการชดใช้แทน

จู้เต๋อผู้นี้ติดตามเซียวหลินเทียนมาหลายปีแล้ว เขามิเพียงแต่เลิกเหล้า แต่ยังช่วยเซียวหลินเทียนทำเรื่องที่จริงจังมามิน้อยเลยทีเดียว

รถเข็นที่เซียวหลินเทียนนั่งตอนที่ขาเดินมิได้ก็เป็นสิ่งที่จู้เต๋อทำขึ้นมาเองทั้งนั้น

เซียวหลินเทียนก็มิปฏิเสธ พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ในเมื่อสงสัยเขาก็ปล่อยให้เขาอยู่ต่อ! หากจับตัวเขาตอนนี้ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังเขาอาจจะคิดแผนการร้ายอะไรขึ้นมาทำให้เราป้องกันมิได้ก็เป็นได้!”

“เก็บเขาไว้ สามารถทำให้ศัตรูตายใจแล้วยังสามารถจับได้แบบคาหนังคาเขาอีกด้วย!”

เซียวหลินเทียนพูดในสิ่งที่หลิงอวี๋อยากจะพูดพอดี นางจึงพยักหน้าชื่นชมพลางเอ่ย

“การแข่งขันสองรายการในวันพรุ่งต่างหากถึงจะเป็นหัวใจสำคัญในการตัดสินชัยชนะ! ในการแข่งการขว้าง กลุ่มของทั้งสามแคว้นล้วนสู้องค์ชายอิงมิได้ องค์ชายหนิงก็เหมือนกับพวกเราหากอยากได้ชัยชนะในท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่การต่อสู้ทางน้ำเท่านั้น!”

เซียวหลินเทียนใจเต้นแล้วมองไปทางหลิงอวี๋ “การต่อสู้ทางน้ำต้องใช้เรือรบ จะขาดช่างฝีมือไปมิได้เลย หากเรามิจับจู้เต๋อ คนที่อยู่เบื้องหลังเขาจะต้องสั่งการให้เขากระทำการอะไรอีกแน่นอน ถึงเวลานั้นพวกเราก็จะสามารถจับได้คาหนังคาเขา จับได้ทั้งคนทั้งของด้วย”

ทันทีที่เผยอวี้ได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยขึ้นมา “พวกท่านสองคนพูดถูก เช่นนั้นก็เก็บเขาไว้ชั่วคราวก่อน ข้าจะไปหาทหารที่มีไหวพริบมาคอยจับตาดูเขาไว้ จะต้องจับเขาได้อย่างคาหนังคาเขาแน่นอน!”

หลิงอวี๋ครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยขึ้นมา “องค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยล้วนจับจ้องพวกเราอยู่ ดูจากท่าทีขององค์ชายเว่ยในห้องทรงพระอักษรวันนี้แล้ว เขาอยากให้พวกเราพ่ายแพ้การแข่งขันแล้วฆ่าข้ากับเซียวหลินเทียนไปเสีย! จู้เต๋อผู้นี้น่าจะเป็นคนของเขา!”

“ส่วนองค์ชายคังก็ไม่มีทางดูพวกเราชนะแล้วได้เมืองโม่เหอมาเฉย ๆ แน่นอน ดังนั้น เราจะตัดองค์ชายคังออกจากพวกที่คิดร้ายกับพวกเรามิได้!”