ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1168

ฮองเฮาเว่ยลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าหลิงอวี๋แล้วมองลงไปอย่างเย่อหยิ่ง

“ข้ารู้ว่าเจ้าทำเพื่อให้เซียวหลินเทียนได้นั่งตำแหน่งองค์รัชทายาทจึงได้พยายามเต็มที่เช่นนี้ ข้าอยากจะฟังจริง ๆ ว่าวิธีการของเจ้ามันจะไปสุดตรงที่ใด?”

หลิงอวี๋ยังคงคุกเข่าอยู่ และฮองเฮาเว่ยก็กำลังยืน ท่าทางที่คนหนึ่งสูงคนหนึ่งต่ำเช่นนี้ มองจากภายนอกแล้วคือ ฮองเฮาเว่ยกำลังบดชยี้หลิงอวี๋อยู่

ทว่า เมื่อหลิงอวี๋ยืดตัวขึ้นแล้วเงยหน้ามองฮองเฮาเว่ยอย่างช้า ๆ ท่าทางที่มิได้ถ่อมตัวหรือเย่อหยิ่งเกินไปนั้นมันมิได้เหมือนถูกฮองเฮาเว่ยปรามเลยแม้แต่น้อย

พระชายาเส้าคอยสังเกตอยู่เงียบ ๆ นับวันนางก็ยิ่งรู้สึกว่าหลิงอวี๋เป็นศัตรูที่น่ากลัว

หากลองถามสตรีที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ดู จะมีสตรีกี่คนกันที่สามารถเทียบเท่าหลิงอวี๋ได้ และกล้าที่จะเผชิญหน้ากับฮองเฮาเว่ยเช่นนี้

ฮองเฮาเว่ยเข้าวังมายี่สิบกว่าปีแล้วนางก็ยังคงอยู่มิเคยล้มลงไปมิว่าจะเป็นวิธีการชั่วร้ายใด ๆ ก็ตาม

ตอนนั้นตนก็เคยเสียเปรียบให้ฮองเฮาเว่ยไปนับไม่ถ้วนมิใช่หรือ?

พระชายาเส้านึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่มีสตรีนางหนึ่งให้คนเอากระดาษสองแผ่นมายัดใส่มือตนอย่างเงียบ ๆ และเนื้อหาในนั้นเป็นคำสารภาพ

ในนั้นระบุไว้อย่างชัดเจนว่า เรื่องที่กระดานไม้แตกและที่คิดจะทำร้ายเซียวหลินเทียนบนเรือรบล้วนเป็นฝีมือขององค์ชายคังกับพระชายาคัง

พระชายาเส้ารู้ดีว่า ลูกชายไม่มีทางนั่งนิ่งงอมืองอเท้าอยู่เช่นนี้แน่ เขาจะต้องทำอะไรบางอย่างในระหว่างการแข่งขัน

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกหลิงอวี๋จับได้

สตรีที่มาสารภาพกับตนบอกไว้ว่า ‘พระชายาอ๋องอี้บอกว่าพระชายาเส้าเป็นคนฉลาด เมื่อเห็นคำสารภาพนี้ก็คงจะรู้ว่าต้องทำสิ่งใด!’

พระชายาเส้ายิ้มอย่างเย็นชา หลิงอวี๋นำคำสารภาพมาให้ตนเช่นนี้โดยมิหลบเลี่ยงใด ๆ นอกจากจะให้ตนช่วยนางล้มฮองเฮาเว่ยแล้ว จะเป็นเพราะเหตุใดได้อีก?

พระชายาเส้าครุ่นคิดอยู่ตลอดว่าควรจะช่วยหลิงอวี๋หรือไม่!

แม้ว่าจะเอาคำสารภาพนี้ออกไปก็มิได้มีข้อดีอะไรกับหลิงอวี๋ นางปะทะกับองค์ชายเว่ยและฮองเฮาเว่ยแล้ว หรือยังคิดจะลากองค์ชายคังกับพระชายาเข้ามาเกี่ยวอีก?

เช่นนี้จักรพรรดิอู่อันจะต้องเคลือบแคลงใจเซียวหลินเทียนแน่นอน

ทว่าหากมิช่วยหลิงอวี๋ สตรีผู้นี้ก็มีแผนการอยู่มากมาย หากจะมีแผนการต่อไปที่รอองค์ชายคังอยู่ก็คงยากที่จะหลีกเลี่ยงแล้ว

“ไทเฮาเป็นอะไร?”

จักรพรรดิอู่อันตกใจจนเด้งตัวลุกขึ้นยืน

ทันใดนั้น ไป่ซุ่ยก็วิ่งตามหลังมาพลางเอ่ยอย่างสะอื้น “ฝ่าบาทเพคะ ไทเฮามิอยู่แล้ว… แม่นมเว่ยป้อนน้ำแกงบำรุงร่างกายที่พระชายาอ๋องอี้ให้ไว้กับไทเฮา แล้วไทเฮาก็กระอักพระโลหิต จากนั้นก็สิ้นลมไปแล้วเพคะ!”

“หลิงอวี๋ เมื่อครู่เจ้ายังบอกว่า ฮองเฮาเว่ยวางยาพิษไทเฮาอยู่เลย ตอนนี้มิใช่แล้ว เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นเจ้าที่วางยาพิษไทเฮา!”

เว่ยหาวกับเว่ยเฉิงโวยวายขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

“หลิงอวี๋ เจ้ายังจะเถียงเยี่ยงไรอีกรึ? ทั้งพยานบุคคลและพยานวัตถุมีพร้อมแล้ว คราวนี้ต่อให้เจ้าพูดจาได้เก่งกาจแค่ไหนก็มิสามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้หรอก!”

ดูเหมือนว่าองค์ชายเว่ยจะมีใจฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงบีบน้ำตาแล้วมองไปทางจักรพรรดิอู่อัน

“เสด็จพ่อ ในช่วงนี้เสด็จแม่ถูกกักบริเวณอยู่ ทางด้านไทเฮาที่อยู่ในวังก็เป็นพระชายาเส้าที่คอยดูแล และหลิงอวี๋ก็รับผิดชอบรักษาไทเฮา!”

“เมื่อเกิดเรื่องที่น่าตกใจเช่นนี้ พระชายาเส้าคงหนีมิพ้นความผิดฐานดูแลมิเข้มงวดมากพอ หลิงอวี๋จึงได้กล้าวางยาพิษไทเฮา เรื่องนี้เป็นความผิดร้ายแรงมาก ๆ เสด็จพ่อต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้ไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”