ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1169

จักรพรรดิอู่อันเด้งตัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับสีหน้ามิสู้ดี เขาจ้องไป่ซุ่ยเขม็งพลางเอ่ยถามเสียงสั่น “ไทเฮา… ไทเฮาสิ้นแล้วจริงหรือ?”

ไป่ซุ่ยร้องไห้พลางเอ่ย “กราบทูลฝ่าบาท เป็นจริงดังนั้นเพคะ… แม่นมเว่ยตกใจจนสลบไปแล้ว บ่าวจึงทำได้เพียงวิ่งมากราบทูลฝ่าบาทเท่านั้น!”

“ไป่ซุ่ย ไทเฮาเสวยน้ำแกงบำรุงร่างกายที่ข้าให้ไปแล้วสิ้นลมไปจริง ๆ หรือ?”

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นเบิกตาโตอย่างตกใจ “เป็นไปได้เยี่ยงไร? ข้าให้สูตรอ่อนไว้แท้ ๆ เครื่องยาสมุนไพรก็ล้วนเป็นยาที่มีฤทธิ์อ่อนไม่มีพิษ! จะทำให้ไทเฮาสิ้นลมได้เยี่ยงไร!”

“ใช่แล้ว ถังถีเตี่ยนเล่า เขาน่าจะเคยเห็นตำรับยาของข้า เขาว่าอย่างไรบ้าง?”

“วันนี้ถังถีเตี่ยนมิอยู่ที่วังเจ้าค่ะ เขาบอกว่าพระชายาอ๋องอี้เรียกพบเขาจึงลาครึ่งวัน!”

ไป่ซุ่ยมองหลิงอวี๋อย่างโกรธแค้น “พระชายาอ๋องอี้ ท่านอย่าได้เสแสร้งเลย… เห็น ๆ กันอยู่ว่าท่านจัดแจงให้ถังถีเตี่ยนออกไป ท่านจะรังแกบ่าวกับแม่นมเว่ยที่มิรู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพร ดังนั้นจึงจัดตำรับยาที่เป็นพิษเช่นนี้เพราะจะวางยาไทเฮา!”

“ฝ่าบาท บ่าวมีหลักฐานเพคะ สามารถยืนยันได้ว่าพระชายาอ๋องอี้จัดตำรับยาพิษเพราะคิดจะวางยาลอบปลงพระชนม์ไทเฮา!”

ไป่ซุ่ยเอาตำรับยาออกมาจากในอ้อมแขน แล้วยกสูงขึ้นเหนือหัว “ฝ่าบาทเชิญตรวจสอบเพคะ นี่เป็นตำรับยาพิษที่พระชายาอ๋องอี้จัดให้ไทเฮาเพคะ!”

“ขันทีฉาง รับมาที!”

ขันทีฉางรับคำสั่งแล้ววิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปรับตำรับยาจากมือของไป่ซุ่ยมาดู พลางเอ่ยอย่างตกใจ

“ไป่ซุ่ย เจ้ามิได้เข้าใจผิดใช่หรือไม่ บนตำรับยานี่ไม่มีอักษรใด ๆ เลย!”

“เป็นไปได้เยี่ยงไร!”

ไป่ซุ่ยยืดตัวดูแล้วก็เห็นว่าบนตำรับยานั้นสะอาดเกลี้ยงไม่มีร่องรอยอักษรใด ๆ เลย

นางตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วจ้องเขม็งไปทางหลิงอวี๋ พลางตะโกนขึ้นอย่างร้อนรน “นี่ต้องเป็นกลอุบายของพระชายาอ๋องอี้เป็นแน่เพคะ! นางจะต้องใช้น้ำยาพิเศษเขียนที่ตำรับยานี้เป็นแน่ จุดประสงค์ก็เพื่อจะทำให้บ่าวไม่มีหลักฐานมาเอาผิดนางได้!”

“พระชายาอ๋องอี้เฉลียวฉลาด ทั้งยังเชี่ยวชาญเรื่องเครื่องยาสมุนไพรต่าง ๆ มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างไร้ข้อบกพร่องเช่นนี้ได้!”

“หุบปากเสีย ไทเฮาสิ้นแล้ว พวกเจ้ามิเสียใจแล้วยังมีกะจิตกะใจทะเลาะโต้เถียงกันที่นี่อีก!”

“เคลื่อนขบวนไปที่ตำหนักเหยียนฝู… ข้าจะไป… ดูไทเฮาด้วยตาของข้าเอง!”

จักรพรรดิอู่อันตะคอกออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่มีกะจิตกะใจอยู่ฟังสตรีสองคนทะเลาะกันที่นี่ เขาอยากไปดูให้เห็นกับตาว่าไทเฮาสิ้นแล้วจริงหรือไม่...

เขาลุกขึ้นอย่างใจมิอยู่กับเนื้อกับตัว แต่ยังเดินไปได้มิกี่ก้าวก็ได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามที่คุ้นเคยดังขึ้นเสียก่อน

“เดิมทีข้าคิดว่าจะดูละครอีกสักหน่อย แต่เห็นฝ่าบาทเศร้าใจเช่นนี้ทำให้ข้าดูต่อไปมิไหวแล้ว จึงต้องปรากฏตัวออกมา...”

“ไทเฮา...”

คนที่อยู่ด้านหลังได้ยินเสียงนี้ก็หันกลับไป แล้วก็เห็นไทเฮาเดินออกมาจากพุ่มไม้โดยที่มีแม่นมเว่ยกับราชองครักษ์ผางประคองอยู่...